ေမး။ ။ ဥပါဒါန္ဆုိတဲ့တရား နဲ႔ ခႏၶာဆိုတဲ့တရားဟာ တစ္ျခားစီလား၊ သို႔မဟုတ္ အတူတူပဲလား ?
ေျဖ။ ။ ဥပါဒါန္ ဆိုတာက ကာမုပါဒါန္၊ ဒိန္႒ဳပါဒါန္၊ သီလဗၺတုပါဒါန္၊ အတၱဝါဒုပါဒါန္ ဆိုေတာ့ ဥပါဒါန္က ေလးမ်ိဳးရွိတယ္။
ခႏၶာက ခႏၶာငါးပါး- ေလာကီ ခႏၶာငါးပါး ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ဟာ တစ္ျခား စီလို႔လဲ ေျဖလို႔ မရဘူး၊ အတူတူရယ္လို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။
ဒီခႏၶာငါးပါးကို ဥပါဒါန္ဆိုတဲ့ တရားနဲ႔ ႏွစ္သက္ၿပီး သကာလ ေနခဲ့လို႔ရွိရင္ျဖင့္ ဒါ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ျဖစ္တာပဲ။
မႏွစ္သက္ခဲ့လို႔ ရွိရင္ျဖင့္ ဥပါဒါနကၡႏၶာ မျဖစ္ဘူး။ ဒီလို ေျဖလိုက္ပါတယ္။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက တယ္ထူးျခားပါလား တဲ့။ တယ္ထူးျခားပါလား ဆိုတာ ဒကာ ဒကာမေတြကို ဘုန္းႀကီး ရွင္းျပမယ္ ဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ရွင္းျပေတာ္မူပါတယ္။
ကိုယ့္ခႏၶာ မိမိခႏၶာႀကီးကို နဂိုက ျခင္ကိုက္လဲ မခံႏိုင္၊ အေညာင္းအညာလဲမခံႏိုင္၊ ေဝဒနာေတြေပၚလာလဲ သည္းမခံႏိုင္၊ ကိုယ့္ခႏၶာျဖင့္ ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိပါေစနဲ႔ဆိုတာ ပရိတ္ေတြ မေတၱာေတြနဲ႔ေတာင္ တားၿပီးသကာလ သူ႔ကိုဒီေလာက္ခင္ပါတယ္၊ သူ႔အေပၚမွာ ဒီေလာက္ပဲ ခင္ပါတယ္။
ခႏၶာငါးပါး အေပၚမွာ ခင္တာေတာ့ျဖင့္ ေျပာစရာမရွိေလာက္ပါဘူး။ ဟုတ္ဖူးလားဗ်ား…(မွန္ပါ့ဘုရား)။
အေမႊးတစ္ပင္အကၽြတ္ေတာင္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးေတာင္မွ တစ္ခါတစ္ခါ သံုးလိုက္ေသးတယ္။
ကိုယ့္ခႏၶာငါးပါးကို ကိုယ္မခင္ဘူးလားဗ်ား … (ခင္ပါတယ္ ဘုရား)။
အဲဒီ ခႏၶာငါးပါးကို ခင္တဲ့ ဥစၥာကေတာ့ တဏွာ၊ အဲဒီတဏွာႀကီးရင့္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဥပါဒါန္ျဖစ္တယ္။
အဲေတာ့ ခႏၶာငါးပါး ဝိပႆနာရႈၿပီးသကာလ ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ဒီခႏၶာႀကီးဟာ အနိစၥခႏၶာႀကီး၊ ၿငီးေငြ႕စရာခႏၶာႀကီး၊ ဒုကၡသစၥာခႏၶာႀကီး ။
သူသည္ကားလို႔ဆိုရွိရင္ျဖင့္ ဒုကၡကိုသာ ေပးၿပီးေနတဲ့ ခႏၶာႀကီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူ႔အေပၚမွာ ခင္စရာ မင္စရာ တစ္ကြက္တစ္စက္မွ မရွိဘူးဆိုတဲ့ ဉာဏ္ေပၚလာတဲ့ အခါက်လို႔ ရွိရင္ျဖင့္တဲ့ ဒကာ ဒကာမတို႔ ဥပါဒါနကၡႏၶာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒီခႏၶာႀကီး ဘယ္ေတာ့ခ်ရပါမတံုး ဘယ္ေတာ့စြန္႔ရပါမတံုးဆိုၿပီးသကာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခႏၶာစြန္႔ခ်င္တဲ့ သေဘာပါတယ္ဗ်။ ခႏၶာခင္တဲ့ သေဘာနည္းနည္းမွ ပါေသးရဲ႕လား… (မပါပါဘူး ဘုရား)။
အဲဒီကဲ့သို႔ ခႏၶာေပၚမွာခင္တဲ့ ဆႏၵမရွိလို႔ ရွိရင္ျဖင့္ ဥပါဒါနကၡႏၶာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး …(မွန္ပါဘုရား)။
ခင္တဲ့ ဥပါဒါန္ ရွိေနေသးလို႔ စြဲလမ္းတဲ့ ဥပါဒါန္ ရွိေနေသးရင္ျဖင့္ ဒါ ဥပါဒါနကၡႏၶာလို႔ ဆိုရမွာပဲ ..(မွန္ပါ့ဘုရား) သေဘာက်ၿပီလား …(က်ပါၿပီဘုရား)။
ဒါျဖင့္ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ပထမေရွးဦးစြာ၊ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္၊ ႀကိဳးစားပါလို႔ ဆရာဘုန္းႀကီးက ေဝဒနာေတြေတြ႕၊ ေဝဒနာေတြ႕ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါဆိုၿပီး သကာလ ခိုင္းတာသည္ တျခားေၾကာင့္ ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ခႏၶာမဟုတ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိေအာင္လို႔ ခိုင္ထားတာ…(မွန္ပါ့ဘုရား)။
ခင္တဲ့စိတ္သည္ စြဲလမ္းတဲ့စိတ္သည္ ပ်က္ျပယ္သြားေအာင္လို႔ ေဟာလိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္…(မွန္ပါ့ဘုရား)၊ သေဘာက်ၿပီးလား …(က်ပါၿပီဘုရား)။
အဲဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေကာင္း အစစ္ကို ရွာခ်င္ၾကလို႔ ရွိရင္ျဖင့္ ဒီခႏၶာေပၚမွာ ခင္မႈ စြဲလမ္းမႈ ေသရင္ ေရာက္ေတာ့တာပဲလို႔သာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်…(မွန္ပါ့ဘုရား)။
ဒီ ခႏၶာေပၚ၌ ခင္မႈ စြဲလမ္းမႈ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားလို႔ ရွိရင္ ဘာတံုး …(နိဗၺာန္ေရာက္တာပါ ဘုရား)။
နိဗၺာန္ေရာက္တာပဲ၊ ခႏၶာရွိေနလဲ ေရာက္တာပဲ၊ ခႏၶာမရွိလဲ ေရာက္တာပဲ၊ သေဘာက်ၿပီလား…(သေဘာက်ပါၿပီဘုရား)။
ဒုကၡခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္၊ တစ္ေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာတို႔၏ ခ်ဳပ္ရာၿငိမ္းရာ သိမ္းရာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္။
အဲဒါသည္ကားဆိုရင္ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ဒီခႏၶာခင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ စြဲလမ္းေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ မေရာက္ဘူး။
ခႏၶာ မခင္ေတာ့ပါဘူး၊ မစြဲလမ္းေတာ့ပါဘူး ဆိုတာျဖင့္ ဒကာသိုက္ ဧကန္ေရာက္၊ တကယ္ေရာက္…(မွန္ပါ့ဘုရား)။
စြဲလမ္းတဲ့ ခႏၶာမျဖစ္ေအာင္လို႔ ဘုန္းႀကီးက မဂၢင္နဲ႔ ပြားမ်ားပါလို႔ ခိုင္းေနတာကိုး ဆိုတာကိုလဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမွတ္ပါ…(မွန္ပါ့ဘုရား)။
ပြားမ်ားပါ ပြားမ်ားပါ ဆိုတာသည္ ဒကာ ဒကာမေတြ ရိပ္မိၿပီလား ….(ရိပ္မိပါတယ္ဘုရား)။
ဘယ္အက်ိဳးငွာပါလိ္မ့္ဗ်ာ …( ခႏၶာကို မစြဲလမ္းေအာင္လို႔ ပါဘုရား)။ ခႏၶာကိုယ္စြဲလမ္းတာက ဥပါဒါနကၡႏၶာ။
အဲဒီမယ္ စြဲလမ္းမႈႀကီး အကုန္ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ရုပ္သိမ္းေအာင္လို႔ စြဲလမ္းစရာမရွိတဲ့ ဥစၥာကို စြဲလမ္းၿပီးသကာလ ေနေသာေၾကာင့္ မစြဲလမ္းရေအာင္လို႔ ဉာဏ္သြင္း ေပးလိုက္တာ …(မွန္ပါ့ဘုရား)။
ဉာဏ္သြင္း ေပးလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ စြဲလမ္းတဲ့ တဏွာ ဥပါဒါန္ကခ်ဳပ္တယ္…
ခ်ဳပ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ကိုတဲ့ ခႏၶာႀကီး ရွိၿပီးသကာလ ေနျငားေသာလည္း က်ဳပ္တို႔ ခႏၶာကို စြဲလမ္းတဲ့ တဏွာ ဥပါဒါန္ခ်ဳပ္တဲ့အတြက္ သဥပါဒိေသသ နိဗၺာန္ဆိုတာ ေရာက္ပါတယ္။
ဘုရားေဗာဓိပင္နဲ႔ ေရႊပလႅင္ေပၚမွာ ငါနိဗၺာန္ေရာက္တယ္ နိဗၺာန္ရတယ္ေျပာတာ ခႏၶာရွိသားပဲ…(မွန္ပါ့ဘုရား)။
သို႔ေသာ္ ဒီခႏၶာ သူမစြဲလမ္းဘူး… စြဲလမ္းေသးရဲ႕လား…(မစြဲလမ္းပါဘူးဘုရား)။
မစြဲလမ္းတဲ့အတြက္ နိဗၺာန္ေရာက္ေနတာပဲ၊ အာရံုဟူေသာ အားျဖင့္ ျမင္ေနတာပဲဆိုတာ အားလံုး ဒကာ ဒကာမေတြက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ (မွန္ပါ့ဘုရား) ရွင္းၿပီလား…(ရွင္းပါၿပီဘုရား)။
ကိုင္း ဒါျဖင့္ ဥပါဒါန္နဲ႔ ခႏၶာနဲ႔ဟာ စြဲလမ္းရင္ျဖင့္ ဥပါဒါနကၡႏၶာျဖစ္မွာပဲ။ မစြဲလမ္းရင္ …(ဥပါဒါနကၡႏၶာ မျဖစ္ပါဘူး ဘုရား)။
ေအး ဒါေၾကာင့္ ဥပါဒါန္နဲ႔ ခႏၶာနဲ႔ဟာ အားထုတ္လို႔ အတူတူပဲလားဆိုေတာ့ တျခားစီလဲ မဟုတ္ဘူး၊ အတူတူလဲ မဟုတ္ဘူး။
စြဲလမ္းလို႔ ရွိရင္ျဖင့္ ခႏၶာနဲ႔ ဥပါဒါန္နဲ႔သည္ကားလို႔ ဆိုရင္ ခႏၶာက အာရံု၊ စြဲလမ္းတဲ့ ဥပါဒါန္က အာရမၼဏိက ျဖစ္ေနတာပဲတဲ့ … (မွန္လွပါဘုရား)။
(အာရမၼဏိကသည္ အာရမဏပစၥေယာသေဘာကို ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေျပာရလ်င္ - မသန္းမစြမ္းသူ ေရာဂါစြဲကပ္ေနေသာသူဟာ ေတာင္ေဝွး(သို႔မဟုတ္) ႀကိဳးတန္းကို အမွီျပဳၿပီးမွ ဟိုနား ဒီနားသြားလို႔ ရတယ္၊ အထိုင္အထလုပ္လို႔ ရပါတယ္၊ ေတာင္ေဝွး ႀကိဳးတန္းနဲ႔ ကင္းၿပီး ရပ္တည္လို႔ မရပါ။ ႀကိဳးတန္းကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္၊ ေတာင္ေဝွးေထာက္ၿပီး အထိုင္အထျပဳရပါတယ္၊ ထို႔အတူ စြဲလမ္းတဲ့ ဥပါဒါန္သည္ ခႏၶာဆိုတဲ့ အာရံုကို မွီၿပီးသာ ျဖစ္ရပါတယ္)။
ေနာက္ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ မဂ္ဉာဏ္ေတြနဲ႔ ျဖတ္ေတာက္ခ်လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ စြဲလမ္းတဲ့ တဏွာေသတဲ့အခါက်ေတာ့ ဥပါဒါနကၡႏၶာ မျဖစ္ေတာ့ဘူး…(မွန္ပါ့ဘုရား)၊ အႏုပါဒါနကၡႏၶာ ျဖစ္ေတာ့တယ္။ သေဘာက်ၿပီလား …(က်ပါၿပီ ဘုရား)။
ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမေတြ အားထုတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့တို႔ ဘယ္အေျခအေနေရာက္မွ ကိစၥၿပီးမွာ ဘာလိမ့္မတံုးလို႔ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ အားထုတ္စဥ္အတိုင္း အားထုတ္လို႔ ခႏၶာအေပၚမွာ ဘာမွ မငဲ့မတြယ္ဘဲနဲ႔ အင္း…သက္သက္ ဒုကၡသစၥာႏွိပ္စက္တဲ့ ခႏၶာႀကီးပဲ၊ မင္းျဖင့္ ခင္တြယ္ေနလို႔ အပိုပဲဆိုတဲ့ မဂ္ဉာဏ္ေတြဝင္လာလို႔ ရွိရင္ ဒါ ခႏၶာပင္ရွိေသာ္လဲ၊ ဥပါဒါနကၡႏၶာမဟုတ္ေတာ့ဘူး …(မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ဘုရား)။
စြဲလမ္းတဲ့ ခႏၶာမဟုတ္ဘူး၊ မစြဲလမ္းတဲ့ခႏၶာ …(မွန္ပါ့ဘုရား)။
ထံုးစံရထားတဲ့ ခႏၶာသာျဖစ္ေတာ့တယ္ ..သူ႔အတြက္ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ဖို႔ ခႏၶာမဟုတ္ေတာ့ဘူး …(မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား)။
သူ႔အတြက္ စိုးရိမ္ဗ်ာပါဒ ကပ္တဲ့ခႏၶာေရာ… (မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးဘုရား)။
အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္လို႔ ဒကာသိုက္တို႔နဲ႔တကြ ကိုထြန္းေအာင္တို႔က ဒီခႏၶာ ရွိပင္ရွိျငားေသာ္လည္း မစြဲလမ္းဘဲ တဏွာ ဥပါဒါန္ ခ်ဳပ္သြားမယ္ဆိုရင္ ဒါခႏၶာ ရွိျငားေသာ္လည္း ဒီပုဂၢိဳလ္ နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳေနတာ …(မွန္ပါ့ဘုရား)။
နိဗၺာန္ရတာပဲ။ ခႏၶာရွိရက္နဲ႔ ရေနတဲ့ နိဗၺာန္ ..အဲဒီလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္စမ္းပါ….(မွန္ပါ့ဘုရား)။
ေကာင္းၿပီ…ဒါျဖင့္ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ရွင္းၿပီးေနာ္…(ရွင္းပါၿပီဘုရား)။
ဒီေတာ့ ဥပါဒါနကၡႏၶာကို စာသေဘာနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ အလုပ္သေဘာအားျဖင့္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ရွင္းလင္းေဟာျပခ်က္ကို ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား သေဘာက် အားရလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါတယ္၊
Sunday, August 28
ဥပါဒါနကၡခႏၶာ ဥပါဒါနကၡခႏၶာ ကို ရွင္းျပပါလို႔ အေမးျပဳခဲ့ရင္ ရွင္းလင္းတဲ့ အေျဖေလးတစ္ခုနဲ႔ ေျဖၾကားဖို႔ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေဟာၾကားတဲ့
စင္ၾကယ္တဲ့မေနာနဲ႔မွ နိဗၺာန္ျမင္မည္ ”မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေဟာၾကားေတာ္မူသည့္
မိလိႏၵမင္းႀကီး၏ေမးခြန္း–
(၁)ကံေၾကာင့္ျဖစ္ေသာတရား
(၂)အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာတရား
(၃)ဥတုေၾကာင့္ျဖစ္ေသာတရား
(၄)ကံေၾကာင့္မျဖစ္ေသာတရား
(၅)အေၾကာင္းေၾကာင့္မျဖစ္ေသာတရား
(၆)ဥတုေၾကာင့္မျဖစ္ေသာတရားအား အမိန္႔ရွိေတာ္မူပါ အရွင္ဘုရား။
နာဂေသနမေထရ္အရွင္ျမတ္၏ အေျဖ–
ကံဆိုတဲ့ ေစတနာက ရုပ္နာမ္ဓမၼကို ျဖစ္ေစ၏။
မီး၊ မ်ိဳးေစ့တို႔က အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစေသာ တရားျဖစ္သည္။
ေရ၊ေတာင္၊ေလတို႔က ဥတုက ျဖစ္ေစတယ္။
ကံေၾကာင့္မျဖစ္တဲ့တရားကေတာ့ နိဗၺာန္ ျဖစ္တယ္။
အေၾကာင္းေၾကာင့္မျဖစ္တဲ့တရားကေတာ့ နိဗၺာန္ ျဖစ္တယ္။
ဥတုေၾကာင္းေၾကာင့္ မျဖစ္တဲ့တရားကေတာ့ နိဗၺာန္ ျဖစ္တယ္။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဟာျပေထာက္ျပခ်က္–
ကံေၾကာင့္ နိဗၺာန္မျဖစ္ပါဘူး၊ ရွိခိုးရတဲ့ကံေၾကာင့္ နိဗၺာန္ရရပါလို၏ဟု ဆိုလို႔ မရပါဘူး။
ဉာဏ္ေၾကာင့္သာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္မယ္။ နိဗၺာန္ကို ကံနဲ႔ ႀကိဳးစားေနလို႔ ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဉာဏ္နဲ႔ ႀကိဳးစားမွသာ ရႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ထိုးထိုးထြင္းထြင္းသိေစလို၍ ဤသို႔ ေဖာ္ထုတ္ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားနာတယ္ဆိုတာက ဉာဏ္စခန္းသြားၿပီး ဉာဏ္သြားယူတာပါ။
နိဗၺာန္ဆိုတာက မဂၢင္လမ္းကမွ သြားလို႔ရတယ္။ မဂၢင္လမ္းဆိုတာ သမၼာဒိ႒ိ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတယ္။
မိဘရိုးရာ အစဥ္အဆက္လမ္း၊ ရပ္ရြာစကား လမ္း၊ သက္ႀကီးဝါႀကီးတို႔၏ အစဥ္အဆက္လမ္း က သြားလို႔မရပါဘူး။ ရိုးရာစဥ္ကို အားကိုေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ ဉာဏ္ကိုသာ အားကိုးရေပလိမ့္မယ္။
ဇရာ၊မရဏက ကိုယ္ပိုင္ရွိေနတယ္။ ဒါကို ဉာဏ္နဲ႔ ေက်ာ္မွသာ ရမယ္။
နိဗၺာန္ဆိုတာ ျဖစ္ဆဲလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ျဖစ္ၿပီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတစ္ပါးက ျဖစ္ေစအပ္တဲ့တရားလည္း မဟုတ္ဘူး။
အတိတ္တရားလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ပစၥဳပၸာန္တရားလည္းမဟုတ္၊ အနာဂတ္တရားလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
အတိတ္မွာလည္း နိဗၺာန္သည္ရွိမေနဘူး၊ ပစၥဳပၸာန္၌လည္း နိဗၺာန္သည္ရွိမေနဘူး။ အနာဂတ္၌လည္း နိဗၺာန္သည္ရွိမွာမဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆြမ္းေတာ္တင္ရင္ပါေနတယ္.. ဘာလဲဆိုေတာ့ - အဆံုးစြန္ေသာ ဘဝမွာ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ရပါလို႔၏ ဟု ဆုေတာင္းေနတာေတြက မွားေနတယ္။ အဆံုးစြန္ဆိုတာက အနာဂတ္မွာ ဆိုတာပဲ။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္သည္ အနာဂတ္မွာ ရွိမေနဘူးလို႔ ဆိုထားေတာ့ အဆံုးစြန္ေသာ ဘဝမွာ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ရပါလို႔၏ ဆိုတာက မွားေနတယ္။
ယခုပူေဇာ္ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ရေသာ အက်ိဳးအားေၾကာင့္ ဘုရားတပည့္ေတာ္ အားထုတ္က်င့္ၾကံေသာ ဝိပႆနာဉာဏ္သည္ ယခုဘဝ၌ပင္လ်င္ မဂ္ဉာဏ္သို႔ လ်င္ျမန္စြာ ေက်းဇူးျပဳ၍ ဒုကၡခပ္သိမ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္အား မ်က္ေမွာက္ျပဳရပါလို႔၏ - ဆိုရင္ မွန္တယ္။
ထို႕ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ျပဳတိုင္း “ နိဗၺာန္ေရာက္ရာ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ပါေစ၊ နိဗၺာန္ ေရာက္ရပါလို၏” ဟု ဆုေတာင္းသင့္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ နိဗၺာန္သည္ ဆုေတာင္းရံုျဖင့္ အလိုလိုေတာ့ မျပည့္ပါ။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးက နိဗၺာန္သည္ အလုပ္ လုပ္သူသာ ရသည္၊ ဆုေတာင္းရံုသာတတ္သည့္ အေခ်ာင္သမားမ်ားႏွင့္ မဆိုင္ဟု မိန္႕ခဲ့ပါသည္။ အားထုတ္သူသာ ရသည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။ သို႕ေသာ္ နိဗၺာန္ေရာက္ေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားမ်ား မိမိသႏၱာန္တြင္ ျပည့္စံုလာေစျခင္းသည္ပင္ ဆုေတာင္းျပည့္ျခင္းပင္။ သားေရႊအိုးထမ္းတဲ့ ဆုေတာင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ နိဗၺာန္ရဖို႕သည္ သုဂတိဘံုတြင္ ရွိရမည္။ ဗုဒၶသာသနာနဲ႕ ေတြ႕ရမည္။ တနည္းေျပာရရင္ ရပ္ျပစ္ ၈ ပါး လြတ္ရဦးမည္။ သစၥာတရားၾကားနားၾကားႏိုင္ေသာနား၊ ထိုးထြင္းသိႏိုင္တဲ့ အေမာဟေစတသိတ္ပါေသာ ပဋိသေႏၶ(တိဟိတ္)ျဖစ္ရဦးမည္။ ၀ိပႆနာကို နည္းမွန္လမ္းမွန္ အားထုတ္ႏိုင္ဖို႕ လမ္းညႊန္ျပသမည့္ ကလ်ာဏမိတၱႏွင့္ ေတြ႕ရဦးမည္။ ယင္းအခ်က္မ်ား ျပည့္စံုလွ်င္ပင္ လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ေနပါၿပီ။ ထို႕ထက္ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ၿပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္လွ်င္ကား အတိုင္းထက္အလြန္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႕ေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႕ သံုးေလးခ်က္ ျပည့္စံုေသာ ဆုေတာင္းဟုလည္း ေခၚဆိုႏိုင္ပါသည္။ ”
တရားေတာ္အားျပန္ဆက္ရလ်င္ –
ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က -
ငါဘုရား၏ အမႈက ေဟာေျပာမႈ၊
မင္းတို႔က ေဟာေျပာတဲ့နည္းကို ယူၿပီး ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္က်င့္ၾကံမႈ၊ လုပ္ကိုင္ယူမႈ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အမႈ၊ ကိုယ့္အမူေတြရွိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အမူကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။
နိဗၺာန္သည္ ကာလသံုးပါးမွ လြတ္သည္။
ကာလသံုးပါးက လြတ္သည္ဆိုရင္ပင္ နိဗၺာန္ဆိုတာသည္ မရွိေတာ့ဘူးလားလို႔ အေမးျပဳလိုက္တယ္။
ဒြါရေျခာက္ေပါက္ရွိတယ္။ မ်က္စိနဲ႔လည္း နိဗၺာန္ကို မျမင္ႏိုင္ဘူး။ နားနဲ႔မၾကားႏိုင္ဘူး၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔လည္း အနံမခံႏိုင္ဘူး၊ လွ်ာနဲ႔လည္း အရသာမခံႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႔လည္း မထိေတြ႕ႏိုင္ဘူး။ မေနာနဲ႔ေတာ့ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ မေနာသမားကေတာ့ ေတြ႕ေအာင္ရွာႏိုင္တယ္။
မေနာဆိုတာ အိပ္ေနတဲ့ ဘဝင္စိတ္ကိုလည္း မေနာ၊ ၾကံေတြးစိတ္ကလည္း မေနာပါပဲ။ ဒီေတာ့-
မေနာတိုင္းပဲ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏိုင္ေတြ႕ႏိုင္ပါသလား ?
အရိယာအရွင္ျမတ္တုိ႔၏ သာဝကလည္းျဖစ္ရမယ္။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ေကာင္းစြာလည္းက်င့္ၾကံအားထုတ္ရမည္။ ထိုသို႔ေကာင္းစြာက်င့္ၾကံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၏ ကိေလသာ မေႏွာတဲ့ စင္ၾကယ္တဲ့မေနာနဲ႔မွ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏိုင္မယ္။
”သူေတာင္ဆည္းကပ္၊ ျမတ္တရားနာ၊ ေလ်ာ္စြာအက်င့္၊ မဂ္ဖိုလ္အခြင့္ ရလင့္ဧကန္သာ”
နိဗၺာန္ကို ေတြ႕ေအာင္ရွာရွင္လို႔ရွိရင္ မေနာကို ကိေလသာ မေရာေစနဲ႔။ စင္ၾကယ္တဲ့မေနာနဲ႔မွသာ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏိုင္တယ္။
မေနာမွာလည္း ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာကို သတိထားရလိမ့္မယ္။
ကိေလသာကို အာရံုျပဳႏိုင္တဲ့ မေနာက တစ္မ်ိဳး၊
ကိေလသာကို အာရံုကို မျပဳတဲ့ မေနာက တစ္မ်ိဳး၊
မဂ္စိတ္မေနာအျဖစ္နဲ႔ အာသဝနယ္ကလြတ္ၿပီး အာသဝဆိုတဲ့ ကိေလသာနဲ႔ မေရာတဲ့ မေနာကမွ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏိုင္၏။
နိဗၺာန္သည္ မေနာဒြါရ၏ အာရံုျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ မေနာတိုင္းလားဆိုရင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ စင္ၾကယ္ေသာမေနာနဲ႔မွသာ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏိုင္တယ္။ တို႔မျမင္တာသည္ မစင္ၾကယ္လို႔ျဖစ္တယ္။
ကိေလသာေရာေနတဲ့ ဉာဏ္သာရွိတယ္။ ကိေလသာမေရာတဲ့ ဉာဏ္ကမရွိေသးဘူး။
ဉာဏ္လို႔ဆိုၿပီးမွ ကိေလသာေရာတာတို႔ မေရာတာတို႔ ရွိေသးရဲ႕လားလို႔ အေမးျပဳလိုက္တယ္။ ရွိတယ္။ ဝိပႆနာဉာဏ္က ျဖစ္ပ်က္ကို ျမင္၊ ျဖစ္ပ်က္ကို မုန္းတဲ့ အဆင့္ပဲရွိေသးတယ္။ ဒီဉာဏ္က အာသဝနယ္ထဲက မလြတ္ေသးဘူး။
အာသဝတို႔နယ္နမိတ္က မလြတ္ေသးတဲ့ဉာဏ္နဲ႔ နိဗၺာန္မေတြ႕ႏိုင္ဘူး။
ဒုကၡကို ပိုင္းျခားၿပီးသကာလ ဒီဒုကၡကို မလုိခ်င္ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ မဂ္ဉာဏ္ျဖစ္မွသာ အာသဝနယ္က လြယ္ၿပီးေတာ့မွသာ နိဗၺာန္ကို အာရံုျပဳႏိုင္တယ္။
ဒီေတာ့ ဘုရားတပည့္ေတာ္တို႔ နိဗၺာန္မျမင္ေသးဘူး၊ မျမင္ေသးဘူးဆိုရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ မေနာကို စင္ၾကယ္ေအာင္လုပ္၊ စင္ၾကယ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဒါမွသာ ရမယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ဖို႔လိုပါမယ္။
ကိုယ့္ဟာကို ဒီဂရီဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာကို ယွဥ္ထိုးၾကည့္လို႔ရၿပီ။ ရႈေသာပုဂၢိဳလ္၏ မေနာစင္ၾကယ္မွ နိဗၺာန္ကို ေတြ႕မွာျဖစ္ပါတယ္။
ကိေလသာႏူနာရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္သည္ သားသမီး ပစၥည္းဆိုတဲ့ မီးနားကို ကပ္ခ်င္တယ္။ မီးနာကပ္လိုက္ေတာ့မွ ႏူနာက သက္သာေတာ့တယ္ဆုိၾကတယ္မဟုတ္လား။ သားကို စိတ္ပူေနတာ။ ခုေတြ႕လိုက္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာ ရေတာ့တယ္ဆုိတာသည္ စိတ္ပူတဲ့ ကိေလသာႏူနာက သားဆိုတဲ့မီးနားကို ကပ္လိုက္ေတာ့မွ ကိေလသာႏူနာက သက္သာရာ ရေတာ့တယ္ဆိုတာပဲ။
” ဒီလို ကိေလသာႏူနာရွိတဲ့ မေနာကေတာ့ နိဗၺာန္ကို မျမင္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ေလးစားစြာမွတ္လိုက္ပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယွဥ္ထိုးသံုးသပ္လို႔ရၿပီ။ ကိုယ့္မွာ ႏူနာရွိေနလား၊ မီးကို ေတာင့္တေနလား၊
မီးကိုေတာင့္တေနရင္ ႏူနာရွိေနလို႔ပဲလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်၊ ႏူနာရွိေနရင္လည္း မီးနာကပ္ခ်င္ေတာ့မွာပဲ ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်၊
မရွက္မေၾကာင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္ရေပလိမ့္မယ္။ ႏွစ္ေပါက္တစ္ေပါက္ရိုက္ၿပီး လွည့္စားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အိုနာေသ ေနာက္တစ္ဖန္ လိုခ်င္တာပဲ။ ေနာက္ခႏၶာကို ယခုလွည့္စားရင္ေတာ့ ရမွာေသခ်ာတယ္။ ေနာက္ခႏၶာရရင္ ခႏၶာနဲ႔အတူ အိုနာေသက တြဲၿပီးပါလာေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ မွန္မွန္ကန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး သကာလ မိမိႏူနာကို ေပ်ာက္ေအာင္ မိမိကိုယ္တိုင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္၍ ကုသရေပလိမ့္မယ္။ ဒီႏူနာေပ်ာက္မွသာ ကိေလသာႏူနာမေရာတဲ့ စင္ၾကယ္တဲ့မေနာနဲ႔မွ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ”
ဒါျဖင့္ ဘဝမ်ားစြာ သံသရာက မေနာမစင္ၾကယ္ခဲ့ပါဘူးဆိုတာ အခုေပၚတာပဲ။ ႏူနာနဲ႔သာေနခဲ့ရၿပီး ဒုကၡခပ္သိမ္းကင္းၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္မျပဳခဲ့ရတာပဲ။ ဒီေတာ့ ကိေလသာအနာမစင္ၾကယ္ရင္ နိဗၺာန္ကို မျမင္ႏိုင္ဘူး။
နိဗၺာန္သည္ ကာလအားျဖင့္ မရွိေနပါ။ သူတစ္ပါးက ဖန္တီးျပဳျပင္ထားသည္လည္း မဟုတ္ပါ။ ေနရာဌာနအားျဖင့္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္ကမွသာ နိဗၺာန္ကို ေတြ႕ႏိုင္မွာလဲဆိုေတာ့ မေနာကို စင္ၾကယ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွသာ ေတြ႕ႏိုင္မယ္။ မစင္ၾကယ္တဲ့ ဉာဏ္နဲ႔ဆိုရင္ မေတြ႕ႏိုင္ဘူး။ စင္ၾကယ္မႈ၊ မစင္ၾကယ္မႈဆိုတာသည္ ဉာဏ္ထက္မႈအေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္။
ဒီေတာ့ ဉာဏ္ထက္မႈအေပၚကို သံုးသပ္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဉာဏ္စဥ္ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာျပန္တယ္။ ဉာဏ္စဥ္နဲ႔ ဆနီးတယ္၊ ဉာဏ္ထက္မႈ၊မထက္မႈကိုလည္း ဆံုးျဖတ္ေဖာ္ျပေပးသလို၊ ကိေလသာစင္ၾကယ္မႈနဲ႔ ေဝးကြာမႈ၊ မေဝးကြာမႈကိုလည္း ပဓာနထားေဖာ္ျပေပးပါတယ္။ ဉာဏ္ေတြစဥ္ၿပီးသကာလ ၁ နံပါတ္ ဉာဏ္၊ ၂ နံပါတ္ ဉာဏ္၊ ၃ နံပါတ္ ဉာဏ္ဆိုၿပီ စဥ္လိုက္တယ္။ ၁)ဉာဏ္က ယထာဘူူတဉာဏ္၊ ဒီဉာဏ္ကေတာ့ ကိေလသာနည္းနည္းမ်ားေနေသးတယ္၊
၂) ဉာဏ္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺႏၵဉာဏ္က်ေတာ့ ကိေလသာ နည္းနည္း နည္းသြားၿပီ။
၃) မဂ္ဉာဏ္က်ေတာ့ ကိေလသာ အရွင္းမပါေတာ့ဘူး။
ဒီေတာ့ ၁)ဉာဏ္(၂)ဉာဏ္(၃)ဉာဏ္ ဆိုၿပီး ဉာဏ္စဥ္ရျခင္းသည္ ကိေလသာအတြက္စဥ္ရတာျဖစ္တယ္။
၁)ဉာဏ္၏ သေဘာကေတာ့ ဒီခႏၶာ၏သေဘာကို ယထာဘူတာဉာဏ္နဲ႔ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာသိတယ္။ အနိစၥတရားေတြ၊ ဒုကၡတရားေတြ၊ အနတၱတရားေတြပဲရွိတယ္ဆိုတာကို သူသိတယ္။ သိုေသာ္ ဒီအနိစၥ၊ဒုကၡကို မုန္းပါရဲ႕လား၊ မမုန္းေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီဉာဏ္ကုိ ႏုေသးတဲ့ဉာဏ္ျဖစ္ေနတယ္။ နိဗၺႏၵဉာဏ္က်ေတာ့ ဒီအနိစၥ၊ဒုကၡေတြကို မုန္းလာၿပီ။ ဒီဉာဏ္ကို ဉာဏ္အားရွိလာတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ဉာဏ္အားရွိလာတယ္လို႔ ဆိုရတာလဲဆိုေတာ့ ကိေလသာနဲ႔ ေဝးလာတယ္။
(၁)နံပါတ္က ကိေလသာနဲ႔ နီးတယ္၊
(၂)နံပါတ္က်ေတာ့ ေဝးလာတယ္။
(၃)နံပါတ္က်ေတာ့ ဒါဒုကၡသစၥာပဲလို႔ ဒုကၡကိုပိုင္းျခားခ်လိုက္တာနဲ႔ နိေရာဓသစၥာကလည္း ေပၚေရာ။ ဒါသည္ ကိေလသာနဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္လို႔ ဆိုလို႔ရေသးလား၊ ဆိုလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကိေလသာနဲ႔ လံုးဝမဆက္သြယ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို စင္ၾကယ္တဲ့ဉာဏ္ကသာ ဒုကၡဆံုးတဲ့ သုခနိဗၺာန္ကိုေတြ႕တယ္။
ဉာဏ္စဥ္တာသည္ ကိေလသာအတြက္စဥ္ရတာ။
ကိေလသာဌာနနယ္မွာေနတဲ့ မေနာက နိဗၺာန္ကို မျမင္ဘူး။
ကိေလသာဌာနကလြတ္တဲ့ မေနာကမွ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏိုင္မယ္။
မိမိတို႔အားထုတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ဝိပႆနာဉာဏ္သည္ (ျဖစ္ပ်က္ကိုျမင္တဲ့ဉာဏ္၊ အဖန္ဖန္အခါခါရႈမွတ္ပြားမ်ား၏ ျဖစ္ပ်က္သေဘာသာအား မုန္းလာေသာဉာဏ္) မဂ္ဉာဏ္(ျဖစ္ပ်က္အဆံုး၌ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းမရွိသည့္တရားကို ျမင္တဲ့ဉာဏ္) အားလ်င္ျမန္စြာ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေနာက္တစ္ဖန္ပဋိသေႏၶမေနရျခင္းေသာ သုခကို ယခုဘဝ၌ ပိုင္ဆိုင္ ဆံုးခန္းတိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ…
မိုးေလးမ်ိဳး ဥပမာျပ” တရားေတာ္မွ မွတ္စု” ”မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေဟာၾကားေတာ္မူသည့္
”ျဖစ္ပ်က္တစ္ခ်က္၏ တန္ဖိုး၊ မိုးေလးမ်ိဳး ဥပမာျပ” တရားေတာ္မွ မွတ္စု”
တရားနာတာက ဗဟုသုတ အင္မတန္မ်ားပါတယ္။ တရားသာနာ၍ တရားအားမထုတ္ၾကျပန္ရင္လည္း လိုရာမက်ေသးဘူး ဆိုတာကိုလည္း မွတ္ေစ လိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္ မိုးေလးမိုးနဲ႔ ဥပမာျပတယ္။ တရားနာတယ္ဆုိတဲ့ဥစၥာ ခႏၶာဉာဏ္မေရာက္ေသး၍ ခႏၶာကိုလွည့္၍ မနာလို႔ရွိရင္ တရားနာတာသည္ကား လို႔ဆိုရင္ စာသင္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ခႏၶာကိုသာလွည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ယထာဘူတဉာဏ္ကိုရသြားတဲ့အတြက္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ အင္မတန္ေက်းဇူးမ်ားလိမ့္မယ္ဆိုတာ မွတ္ထားတာေပါ့။ အဲဒါေတြ စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက မိုးေလးမ်ိဳးဥပမာနဲ႔ စတုကၠနိပါတ္ အဂၤုတၱဳရ္ပါဠိေတာ္မွာ ေဟာပါတယ္။ ဘယ္လိုေဟာတံုးဆိုေတာ့ -
(၁) ခ်ံဳးသာခ်ံဳး၍ မရြာတဲ့မိုးကတစ္မ်ိဳး
(၂) မခ်ံဳးဘဲနဲ႔ ရြာတဲ့မိုး၊
(၃) ခ်ံဳးလည္းမခ်ံဳး ရြာလည္းမရြာတဲ့မိုး
(၄)ခ်ံဳးလည္းခ်ံဳး၍ ရြာလည္းရြာေသာမိုး
ဆိုၿပီး မိုးေလးမ်ိဳးျဖင့္ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ေလသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ဆည္းၿပီးေတာ့ရတဲ့ သေဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္နဲ႔ တို႔ေတြမွာ အယူဆေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု လြဲေနမွာစိုးလို႔ မိုးေလးမ်ိဳးကို ေျပာတယ္။ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက မိုးေလးမ်ိဳးကို ေဟာထားတာသည္ ဘုန္းႀကီးတို႔၊ ဒကာ၊ဒကာမတို႔စဥ္းစားၿပီးသကာလ ဒါသည္ အလုပ္ျဖစ္ပါေစေတာ့လို႔ အာသိသဆႏၵရွိလို႔ ေဟာတာပဲဆိုတာ မွတ္ထားရမယ္ေနာ္။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ေဟာတာပဲ ဆိုတာ မွတ္ထားရမယ္ေနာ္။ (မွန္ပါ အရွင္ဘုရား)။
အလုပ္လုပ္ဖို႔ေဟာတာကို တို႔က အလုပ္နဲ႔ပဲစခန္းသိမ္းရမွာပဲ ဆိုတာ မွတ္ထားၾကပါ။
ခ်ံဳးသာခ်ံဳး၍ မရြာသည့္မိုးဆိုတာသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးေဟာထားသည့္ တရားေတြ၊ စာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုကို ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ မွတ္လည္းမွတ္ထားတယ္၊ သို႔ေသာ္ သစၥာဆိုက္ေအာင္ေတာ့ အလုပ္မလုပ္ဘူး။ သစၥာကို သတိရွိေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ အလုပ္မလုပ္လို႔ရွိရင္၊ သိသာသိ၍ မလုပ္လို႔ရွိရင္ ခ်ံဳးသာခ်ံဳး၍ မရြာေသာမိုးနဲ႔တူတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ပါ။ ဗဟုသုတေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြရွာၿပီး သစၥာသိေအာင္မလုပ္လို႔ရွိရင္ဟဲ့တဲ့ ခ်ံဳးသာခ်ံဳး၍ မရြာတဲ့မိုးပဲ။ ဒါျဖင့္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ သိၿပီးသကာလ ေနျငားေသာ္လည္း သစၥာသိေအာင္က်င့္ရမည့္အက်င့္ကို မက်င့္ရင္ ဘာမိုးနဲ႔တူလဲ ( ခ်ံဳးသာခ်ံဳး၍ မရြာသည့္မိုးနဲ႔တူပါတယ္အရွင္ဘုရား)။
အဲ ၂ နံပါတ္မိုးကေတာ့ဆိုရင္ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးေဟာေတာ္မူတဲ့ တစ္လံုး တစ္ပါဒ၊ ဆရာသမားတို႔ ေဟာေတာ္မူတဲ့ တစ္လံုး တစ္ပါဒ – ေဝဒနာျဖင့္ ေဝဒနာ၊ စိတ္ ျဖင့္ စိတ္။ သတိပ႒ာန္ေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကို ကိုယ့္ဉာဏ္နဲ႔တည့္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရင္းမတ္တပ္နဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ဆိုတဲ့ ဒုကၡသစၥာကို သူသြားေတြ႕တယ္။ ထိုကဲ့သို႔ သစၥာသိလို႔ရွိရင္ - သစၥာဆိုတာ ဒုကၡကို ပိုင္းျခားႏိုင္လို႔ရွိရင္ျဖင့္ သစၥာေလးခ်က္က တစ္ၿပိဳင္တဲထင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဗဟုသုတေတာ့မရွိဘူးတဲ့ တစ္ခုတည္းထားၿပီး အလုပ္လုပ္လိုက္လို႔ရွိရင္ျဖင့္ ဗဟုသုတလည္း မရွိ၊ စာေပက်မ္းဂန္လည္းမတတ္၊ သူ႔အလုပ္သည္ကားဆိုရင့္ျဖင့္ သတိပ႒ာန္ေလးပါး တရားထဲက တစ္ပါးပါးကို သစၥာဆိုက္ေအာင္လုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ ခရီးေပါက္သြားတယ္။ မခ်ံဳးဘဲနဲ႔ ရြာတဲ့မိုးပဲတဲ့။
တတိယမိုးကေတာ့ ခ်ံဳးလည္းမခ်ံဳး ရြာလည္းမရြာဆိုတာက တစ္ခ်ိဳ႕မွာ စာေပက်မ္းဂန္လည္းမတတ္၊ ဗဟုသုတလည္းမရွိ၊ က်င့္ၾကံအားထုတ္မႈလည္းမရွိ ဤကဲ့သို႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိတယ္ဆိုတာကို ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသိေစလို၍ေဟာေတာ္မူတည္ဆိုတာ သေဘာက်လား?(မွန္ပါ အရွင္ဘုရား)။
စတုတၱမိုးကေတာ့ျဖင့္တဲ့ စာေပက်မ္းဂန္ေတြလည္း တတ္၊ ဗဟုသုတေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုရွိလို႔ တရားေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုနာၿပီးသကာလ၊ အားထုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္ခုမွတ္ၿပီး သစၥာေလးပါးကို တစ္ခါတည္း ဒုကၡသစၥာပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ဉာဏ္ ရေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူကေတာ့ျဖင့္ ခ်ံဳးလည္းခ်ံဳး ရြာလည္းရြာတဲ့မိုးနဲ႔ တူတယ္လို႔ ဒကာ၊ဒကာမေတြမွတ္ရလိမ့္မယ္။
ဒါျဖင့္ ဒီတရားနာတဲ့အထဲမွာ မိုးေလးမ်ိဳးထဲကျဖင့္ ပထမမိုးအျဖစ္မွလည္း လြတ္ၾကပါစို႔။ စာေပက်မ္းဂန္ေတြလည္း တတ္ေျမာက္လုိ႔ ၊ ဗဟုသုတေတြလည္းရွိၿပီး သကာလ ဒုကၡအဆံုးကို ေရာက္ေအာင္ အားမထုတ္ႏိုင္လုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ ေတာ္ပါ့မလား? (မေတာ္ပါဘူး အရွင္ဘုရား)၊ အဲ ဒုတိယမိုးကေတာ့ျဖင့္ စာေပက်မ္းဂန္ကေတာ့ ျဖင့္မတတ္ေပမယ့္ ဆရာသမားဆီက သတိပ႒ာန္ေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကို ရႈမွတ္ပြားမ်ားလို႔ ဒုကၡအဆံုးကို မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားတယ္ဆိုမွျဖင့္လည္း ကိစၥၿပီးတာပဲ ဆိုတာ သေဘာက်ပလား။ ဒီပုဂၢိ္ဳလ္ဟာဆိုရင္ျဖင့္ မိုးသည္ကားဆိုရင္ မခ်ံဳးပဲနဲ႔ ရြာတဲ့မိုးပဲ။ အဲ မခ်ံဳးဘဲနဲ႔ ရြာတဲ့မိုးကိုလည္း ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒကာ၊ဒကာမေတြက အသက္ေတြလည္းႀကီးေတာ့ မခ်ံဳးဘဲနဲ႔ ရြာတဲ့အျဖစ္ကိုလည္း အရယူႀကပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ သဒၵါ သၿဂိၤဳဟ္ကစၿပီးသကာလ ပါဠိေတြသင္မယ္ဆိုရင္လည္း ေသရံုပဲရွိမယ္ ခရီးေတာ့ေပါက္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ျမင္ေတာ္မူ၍ ”မခ်ံဳးဘဲနဲ႔ ရြာတဲ့မိုးလည္းရွိပါေသးတယ္ကြာ” ဆိုတာဥစၥာကိုလည္း ဘုရားတိုင္းေဟာသြားတဲ့အတြက္ ကိုယ္လုပ္တဲ့ဥစၥာကို သစၥာဆိုက္ေအာင္ လုပ္လိုက္လို႔ရွိရင္ျဖင့္ ကိစၥၿပီးတာပဲ။ သေဘာက်ပလား။ တတိယပုဂၢိဳလ္ေတာ့ျဖင့္ လံုးဝ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကပါလို႔ ေျပာလိုပါတယ္။ တရားကလည္းမနာ၊ သစၥာဆိုက္ေအာင္လည္း မက်င့္ၾကံဘူးဆိုေတာ့ ဒါကေတာ့ျဖင့္ သပိတ္ေမွာက္ရမယ့္အလုပ္။ (မွန္ပါ)။ ဒါျဖင့္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ စတုတၱပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ျဖင့္ စာေပက်မ္းဂန္ေတြလည္းတတ္လို႔၊ သစၥာလည္းဆိုက္ေအာင္လည္း အားထုတ္ၿပီးၿပီးေျမာက္တယ္ဆိုေတာ့ အလြန္ေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္လို႔ မဆိုရဘူးလား၊ (ဆိုရပါမယ္ အရွင္ဘုရား)။
အဲဒါေၾကာင့္ ဒီပုဂၢိဳလ္္ေလးမ်ိဳးထဲမွာ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကျဖင့္ မဂ္ရထိုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္လဲ၊ (ဒုတိယနဲ႔ စတုတၱပုဂၢိဳလ္ပါအရွင္ဘုရား၊ ) မဂ္မရထိုက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ျဖင့္ ( ပထမႏွင့္ တတိယ ပုဂၢိဳလ္ပါ အရွင္ဘုရား)။ အဲ ဒီလုိ ဘုရားေဝဖန္ၿပီးေဟာလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တို႔ဒကာ၊ဒကာမေတြက တို႔မွာေတာ့ျဖင့္ စာေပက်မ္းဂန္ကလည္းမတတ္၊ ဗဟုသုတအားျဖင့္လည္းမရွိေတာ့ တို႔ဒီဘဝ မဂ္ဖိုလ္ႀကီးမွ ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလား လို႔ ဒီလို မယူပါနဲ႔တဲ့။ သတိပ႒ာန္ေလးပါး တစ္ပါးပါးကိုယူ၍ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။ ျဖစ္ပ်က္မုန္းေအာင္ၾကည့္ပါ။ ျဖစ္ပ်က္ဆံုးေအာင္လည္း ၾကည့္လိုက္ ရင္ေတာ့ျဖင့္ ကိစၥၿပီးတာပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒုတိယပုဂၢိဳလ္က ပိုၿပီးမ်ားလိမ့္မယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းမသိရေပးဘူးလား၊ (သိရပါတယ္ အရွင္ဘုရား)၊ ဒါျဖင့္ တို႔ ဒကာ၊ဒကာမေတြက တို႔ေကာဒီဘဝရမွ ရပါ့မလားလို႔ ၿငီးလံုးေလးေတြ မထုတ္လိုက္ပါနဲ႔။ စာေပလည္းမတတ္ဘဲ တို႔မွာ ဆရာသမားေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ေနလို႔ ကိစၥေရာၿပီးမွၿပီးမလားလို႔ ၿငီးလံုးေလးေတြ မထုတ္လိုက္ပါနဲ႔တဲ့။ မခ်ံဳးဘဲနဲ႔ ရြာတဲ့မိုးလည္းရွိပါတယ္ဆိုတာ ေျပာလိုက္တယ္။
ေကာင္းၿပီးဒါျဖင့္ အားမငယ္စရာ၊ ဒုတိယပုဂၢိဳလ္အတြက္ အားမငယ္စရာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ အားမငယ္စရာလို႔ ေျပာရတာလဲဆိုေတာ့ - စာဆိုတဲ့ဥစၥာက ဘယ္အခ်ိန္က စေပၚတယ္ဆိုတဲ့ ပင္ရင္းကိုလိုက္ေနာ္။ စာဘယ္အခ်ိန္က စၿပီး စာေတြစုၿပီး စာဘယ္အခ်ိန္က ျဖစ္ထြန္းၾကပါသလဲဆိုရင္ ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံၿပီး (၇)ေလာက္ ရွိမွ ပထမသဂၤါယနာေတာ္တင္ဆိုေတာ့ စာစုပြဲႀကီးလုပ္တာ။ သေဘာက်ပလား (မွန္ပါ အရွင္ဘုရား)။ ဒါျဖင့္ ဘုရားပြင့္တာနဲ႔ ပထမသဂၤါယနာေတာ္တင္တဲ့ စာစုပြဲနဲ႔ ဘယ္သူကေရွ႕၊ ဘယ္သူကေနာက္ဆိုတာ ေပၚၾကပါလား? ဘုရားကအရင္၊ စာကေနာက္။
ဒါျဖင့္ တစ္ခါစဥ္းစားေတာ့ ဘုရားျဖစ္ၿပီးသကာလ ဘုရား၏ အလုပ္ကိုလုပ္လို႔ ကၽြတ္တမ္းဝင္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ စာေတြစုၿပီး ေပၚလာၿပီးအခ်ိန္က်မွ ကၽြတ္တန္းဝင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ေကာ ရပါ့မလား? (မရပါဘူး အရွင္ဘုရား)။ စာမေပၚခင္ ဘုရားလက္ထက္က ကၽြတ္တမ္းဝင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ပိုမ်ားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒါေတြ ေထာက္ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဘုရားလက္ထက္တံုးက မ်ားေသာအားျဖင့္ (၂)နံပါတ္မိုးနဲ႔တူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ပိုမ်ားလိ့မ္မယ္ဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာက်ဖို႔ေကာင္းတယ္။ (မွန္ပါအရွင္ဘုရား)။ ဘာျဖစ္လို႔တံုး၊ စာမရွိ ေပမရွိ ခင္က ကၽြတ္တမ္းဝင္ၾကရတာ။ ဒါျဖင့္ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ထဲေရာက္တံုး။ ဒုတိယပုဂၢိဳလ္ထဲကို ေရာက္ပါတယ္အရွင္ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသည္ ဘယ္လိုမ်ိဳးပုဂၢိဳလ္ေတြကို အမ်ားႀကီး ကၽြတ္တမ္းဝင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါလိမ့္မလဲဆိုေတာ့ သတိပ႒ာန္ေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကို သစၥာဆိုက္ေအာင္ ျပၿပီးသကာလ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္ ကၽြတ္တမ္းဝင္ေအာင္ ဆြဲငင္သြားတယ္ဆိုတာ ျငင္းေနဖို႔လိုေသးလား။ (မလိုပါဘူး အရွင္ဘုရား)။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔လည္း အားမငယ္နဲ႔ဆိုတာကို မိုးေလးမ်ိဳးဥပမာနဲ႔ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး စတုကၠနိပါတ္ အဂၤုတၱဳရ္ပါဠိေတာ္မွာ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ဖြင့္ဟ ၿပီးေျပာတယ္ဆိုေတာ့ အားငယ္စရာမ်ားရွိေသးလား။ (မရွိပါဘူးအရွင္ဘုရား)။
ေကာင္းၿပီး ဒါျဖင့္ ေဝဒနာရႈတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ေဝဒနာကိုဆံုးေအာင္လိုက္၊ စိတ္ရႈတဲ့ပုဂၢိဳလ္က စိတ္ကိုဆံံုးေအာင္လိုက္၊ ရုပ္ရႈတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ရုပ္ကို ဆံုးေအာင္လိုက္၊ သစၥာရႈတဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ သစၥာအဆံုးကိုလိုက္လိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ ဒုကၡသစၥာအဆံုးမွာ နိေရာဓသစၥာရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒုကၡအဆံုးကိုလိုက္လိုက္လို႔ရွိရင္ ဒုကၡအဆံုးမွာ နိေရာဓနိဗၺာန္ကို မ်ကေမွာက္ျပဳတာပဲ။ အဲေတာ့ နိဗၺာန္ရမႈမွာ အလုပ္အေပၚမွာ မွီေတာ့တယ္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူးလား။ ဒါျဖင့္ မိုးေလးမ်ိဳးဥပမာျဖင့္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ေဟာခဲ့တဲ့အတြက္ စာမတတ္၊ေပမတတ္သမားေတြလည္း မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ေရာက္တယ္ဆိုတာကို ေထာက္ခံခ်က္ေပးလိုက္တာပဲ။ စာတတ္ေပတတ္သမားလည္း အလုပ္လုပ္ရင္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ေရာက္တယ္ဆိုတာကို ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး မေထာက္ခံဘူးလား။ (ေထာက္ခံပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ ဒါျဖင့္ ဒီႏွစ္မ်ိဳးထဲကသာ ျဖစ္ၾကပါစို႔ ဆိုတာကို ဒကာ၊ဒကာမတို႔ကို အေလးအနက္တိုက္တြန္းလိုတယ္။
ေကာင္းၿပီးဒါျဖင့္ အလုပ္သေဘာကို ေျပာၾကပါစို႔ဆိုေတာ့ အလုပ္သေဘာဆိုတာသည္ ပညာဆိုက္ေအာင္လုပ္တာပဲ။ ပညာဆိုတာ - ထိုးေဖာက္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ ထိုးေဖာက္ႏိုင္စြမ္း စြမ္းရည္သတၱိရွိတယ္၊ ပညာဆိုတာဘာပါလိမ့္ ( ထိုးေဖာက္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ ထိုးေဖာက္ႏိုင္စြမ္း စြမ္းရည္သတၱိရွိတယ္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)၊ အဲ ပညာဆိုတာ ထိုးေဖာက္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ ထိုးေဖာက္ႏိုင္စြမ္း စြမ္းရည္သတၱိရွိတယ္၊ အဝိဇၨာ ပစၥယာ သခၤါရာ၊ သခၤါရပစၥယာဝိညာဏံ ဆိုၿပီး ပဋိသေႏၶေနခဲ့ၾကတယ္။ ပညာဆိုတာကို ဝိဇၨာလို႔လည္းေခၚႏိုင္တယ္။ ေလာကမွာဟဲတဲ့ အျမတ္ဆံုးဆိုတာ ပညာသည္ အျမတ္ဆံုးပဲတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုရင္ ပညာသည္ သူမ်ားမထိုးေဖာက္ႏိုင္သည့္အရာကို ပညာက ထိုးေဖာက္ႏိုင္စြမ္းရွိလို႔ပဲတဲ့။ ပညာမရွိရင္ အေမွာင္ထဲကေမြးလာၿပီး အေမွာင္ထဲကိုဦးတည္ၿပီးထိုးဆင္းတယ္။ ပညာသည္ အဝိဇၨာအေမွာင္မိုက္အား ထိုးေဖာက္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကထဲမွာ ပညာသည္ အျမတ္ဆံုး ဥစၥာပဲလို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ မိန္႔မွာေတာ္မူခဲ့တာျဖစ္တယ္။
မိလိႏၵမင္းႀကီးက နာဂေသနာမေထရ္အရွင္ျမတ္ႀကီးႀကီးအား ”ပညာနဲ႔ ဉာဏ္” သည္ ဘာမ်ားထူးပါသလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဒကာႀကီး ပညာ နဲ႔ ဉာဏ္သည္ အတူတူပါပဲတဲ့။ ပညာလို႔ သံုးသံုး၊ ဉာဏ္လို႔သံုးသံုးတဲ့။ အေမာဟ သံုးသံုးတဲ့။ ဝိမံသ သံုးသံုးတဲ့။ ပညာနဲ႔ ဉာဏ္က အတူတူပဲတဲ့။ ပညာဉာဏ္သားကား ဆိုလို႔ရွိရင္ျဖင့္ ဘယ္လိုမ်ား သူသည္ေပၚသလဲဆိုရင္
ပညာဉာဏ္ဆိုတဲ့ ဥစၥာသည္ လကၡာႀကီးသံုးပါးကို အာရံုျပဳၿပီးသကာလေပၚရတယ္။ အနိစၥရွိ၍ အနိစၥသိရင္ ပညာပဲ၊ ဒုကၡရွိလို႔ ဒုကၡသိရင္ ပညာပဲ။ အနတၱရွိလို႔ အနတၱသိရင္ ပညာပဲ။ ဒုကၡသစၥာရွိလို႔ ဒုကၡသစၥာသိရင္ ပညာပဲ။ ပညာသည္ အနိစၥေၾကာင့္ အနိစၥသိတဲ့ဉာဏ္ ျဖစ္သည္၊ ဒုကၡေၾကာင့္ ဒုကၡသိတဲ့ဉာဏ္ျဖစ္သည္၊ အနတၱေၾကာင့္ အနတၱသိတဲ့ဉာဏ္ ျဖစ္သည္။ အနိစၥမွ ေဟာေျပာသည့္ပုဂၢိဳလ္မရွိရင္ အနိစၥကို ဘယ္လိုရႈျမင္သံုးသပ္ရာသိၿပီး ဘယ္လိုပညာျဖစ္ေပၚေတာ့မွာလဲ။ သေဗၺသခၤါရအနိစၥ ဘုရားတိုင္း မေဟာၾကဘူးလား၊ (ေဟာပါတယ္အရွင္ဘုရား)၊ သေဗၺသခၤါရဒုကၡ၊ သေဗၺသခၤါရအနတၱ ဆိုၿပီး လူတိုင္း မရၾကဘူးလား(ရၾကပါတယ္ အရွင္ဘုရား) အဲ ရၾကတယ္၊ ၾကားဖူးၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ျမင္ၾကလား၊ မျမင္ၾကဘူး။ ဘာလို႔မျမင္ၾကသလဲဆိုေတာ့ အဝိဇၨာအေမွာင္တိုက္ႀကီးဖုံုးေနလို႔။
ဝိပႆနာအားထုတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္ဆိုတာ အေမွာင္တိုက္ကို အလင္းထိုးေဖာက္ခိုင္းတာပဲ။
တကယ္အရွိကို တကယ္သိေအာင္လို႔ ဝိပႆနာလုပ္ခိုင္းတာပါ၊ ပညာဝင္လာရင္ အဝိဇၨာလည္း ခ်ဳပ္တာပဲ။ အဝိဇၨာတည္းဟူေသာ တရားေပၚလာရင္ ပညာခ်ဴပ္တာပဲ။ ပညာလည္း ခ်ဳပ္တဲ့တရား၊ အဝိဇၨာလည္း ခ်ဳပ္တဲ့တရား။ ဒီလိုဆိုေတာ့ သူတို႔ၾကား ဘာထူတံုးလို႔ ေမးေတာ့ – ခ်ဳပ္တဲ့တရားခ်င္းမွာ မတူေသးဘူးတဲ့။ ခ်ဳပ္ပံုျခင္း မတူေသးဘူး။ ဥပမာကြာတဲ့- စားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေပၚလာတယ္ဆိုပါေတာ့– ဒီစားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလး ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားတာကို ေမ့ေလ်ာ့အားႀကီးစြာျဖင့္ မသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ပညာမဟုတ္ေသးဘူးတဲ့။ ပညာမဟုတ္ေၾကာင့္ ဘယ္သူက သက္ေသခံသလဲဆိုေတာ့ စားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးျဖစ္ေပၚတယ္ဆိုရင္ ျမန္ျမန္ယူခဲ့၊ ျမန္ျမန္ဝယ္ခဲ့ဆိုတာ မွာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအသိကေတာ့ျဖင့္ ကေလးလည္း သိ၊ တိရစၧာန္လည္း သိျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပညာလို႔ မဆိုပါနဲ႔တဲ့။ စားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေပၚလာၿပီး ၎စိတ္ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားျခင္းကို ရႈျမင္သိတဲ့အသိကမွ ပညာျဖစ္ပါတယ္။ ပညာသည္ ဘာကိုသိပါသလဲဆိုေတာ့ – ပညာသည္ ျဖစ္ပ်က္ အနိစၥလကၡဏာကို သိတယ္၊ ဒုကၡလကၡဏာကို သိတယ္၊ အနတၱလကၡဏာကိုသိတယ္။
ဒါျဖင့္ အဲဒီပညာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အဝိဇၨာခ်ဳပ္တယ္။ အဲဒီအဝိဇၨာဘယ္လိုခ်ဳပ္တာလည္းဆိုေတာ့ ဤေနရာေပၚရင္ ဤေနရာခ်ဳပ္တာပဲလို႔သာမွတ္ေပေတာ့၊ ေကာင္းကင္းမွာ လ်ပ္စီးကေလးေပၚရင္ အဲဒီတိမ္ၾကားေပၚၿပီး အဲဒီတိမ္ၾကားမွာတင္ပဲ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ရတာပဲမလား။ ဥပမာဆိုပါေတာ့– ေမွာင္ေနတဲ့အခန္းမွာ မီးဖြင့္လို႔ လင္းသြားတာသည္ အေမွာင္ေနရာမွာပဲ အလင္းအစားထိုးျဖစ္ေပၚသြားတာပါ။ အေမွာင္က အလင္းဝင္လို႔ တန္းစီၿပီးထြက္သြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ အေမွာင္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ အလင္းေပၚလာတာပါပဲ၊ အလင္းေပၚလာတဲ့ေနရာမွာ အေမွာင္ခ်ဳပ္ရတာပါပဲ။ ဝိပႆနာရႈတဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ဤေနရာေပၚ၍ ဤေနရာေပ်ာက္သည္ဆိုတာကို သိမွသာ ပညာျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚ ေပၚတဲ့ေနရာမွာ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ရသည္ပဲ။ ဝိပႆနာရႈတဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚ ေပၚတဲ့ေနရာမွာ ၎စိတ္ခ်ဳပ္ေပ်ာက္တဲ့ ျဖစ္ပ်က္ကို ရႈျမင္ေတာ့ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့စိတ္ကို ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာသိျမင္တဲ့ ယထာဘူတဉာဏ္ျဖစ္တယ္။ ပညာေပၚေတာ့ အဝိဇၨာခ်ဳပ္တယ္။ အဝိဇၨာအေမွာင္ထဲကို ပညာအလင္းဝင္သြားလို႔ ျဖစ္ပ်က္အနိစၥကို သိျမင္တာပဲ။ ပညာအလင္းမျဖစ္ရင္ ျဖစ္ပ်က္အနိစၥကို ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာမသိျမင္ဘဲ အဝိဇၨာအေမွာင္က ေမွာင္လ်က္ပဲျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱမွ တစ္ခ်က္ခ်က္ကိုမွ မသိျမင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က အေမွာင္ထဲေမြး၊ အေမွာင္ထဲေသျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေဟာေျပာေနတာပါ။ အဝိဇၨာနဲ႔ေမြး၊ အဝိဇၨာနဲ႔ေသဆိုရင္ ဒုကၡထပ္ဆက္ၿပီးေကာင္းပါ့မလား၊ မေကာင္းလို႔ ေသခ်ာေဟာျပေထာက္ျပေနရတာပါ။ ပညာအလင္းေပၚေတာ့ အဝိဇၨာအခ်ဳပ္ေပ်ာက္ရတယ္၊ အဝိဇၨာခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ပညာသည္ အရွိကို သြားေတြ႕တယ္။ အနိစၥအရွိကို သြားေတြ႕တယ္။ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္း၏ တရားကို မနာယူတဲပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ျဖင့္ ပညာဆိုတဲ့အလင္းမျဖစ္ေပၚဘဲ အဝိိဇၨာအလႊာကထူထဲၿပီးေတာ့ေနေတာ့တယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ၿပီလား။ ဒါျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္စိတ္ကိုမွာ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ၿပီးပ်က္သြားၿပီလို႔ မွမသိရင္ေတာ့ျဖင့္ အသက္တစ္ရာေနရျငားေသာ္လည္း သက္ဆိုးရွည္လို႔မွတ္ပါ။ သက္ဆိုးရွည္ လို႔မွတ္ပါ။ ဒီေတာ့ အသက္တစ္ရာေနရာတာထက္ ျဖစ္ပ်က္ကေလးတစ္ခ်က္ျမင္တာက ပိုၿပီးအက်ိဳးျမတ္ေသးတယ္ဆိုတာ ဓမၼပါဒကလည္း ဆိုျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဝိပႆနာအလုပ္ကို လုပ္ပါဆိုတာကိုေတာ့ျဖင့္ အထူတလည္တိုက္တြန္းေနစရာ လိုေသးလား၊ (မလိုေတာ့ပါဘူး)။ ဘုန္ႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္း ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒကာ၊ဒကာမေတြက နားမေထာင္ဘူး၊ ဆရာဘုန္ႀကီးကေတာ့ျဖင့္ ေနတိုင္းေျပာေနတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း သားေရး၊ သမီးေရးက ပိုၿပီးအေရးႀကီးေနတယ္ဆိုၿပီး မရႈျမင္ဘူး၊ မၾကည့္ပါဘူးဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ေလခ်ိဳေသြးသေလာက္ အပယ္ေလးပါးကို သြားရလိမ့္မယ္။ အေမွာင္ထဲေမြး၊ အေမွာင္ထဲေသးပဲကိုးဗ်။ ပဋိသေႏၶာကစၿပီး ေသာက ပရိေဒဝနဲ႔ အဆံုးသတ္တယ္ဆိုေတာ့ မသိလို႔ ေသာကျဖစ္တာကိုးဗ်။ မသိလို႔ ပရိေဒဝျဖစ္တာကိုးဗ်။ အကုသလာ သခၤါရ ဆိုေတာ့ အကုသိုလ္သခၤါရ နဲ႔ပဲ သခၤါရ ပစၥယာ ဝိညာဏံဆိုေတာ့ ဒယ္အိုးထဲသြားၿပီး ပဋိသေႏၶေနတာဗ်။ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းလဲ။ သေဘာပါၿပီးလား? (ပါပါၿပီ အရွင္ဘုရား)။ ဒီေတာ့ ဆရာဘုန္းႀကီးတိုက္တြန္းတာသည္ ခင္ဗ်ားတို႔ အေမွာင္ထဲေမြးလာလို႔ အလင္းထဲေရာက္ေအာင္လို႔ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေမြးကတည္းက လူလားသာေျမာက္လာတယ္၊ ခႏၶာမွာ အနိစၥရွိတယ္ဆိုတယ္ ဆိုတာကိုေကာ သိရဲ႕လား၊ (မသိပါဘူး) ဘာျဖစ္လည္းဆိုေတာ့ အေမွာက္ထဲက ေမြးလာလို႔။ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒကာ၊ဒကာမတို႔က အရွိေလးကိုမွ မသိပါဘူးဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ေအာင္ သူ႕အတြက္ မစဥ္းစားပါနဲ႔ေတာ့။ ေသေတာင္မွ သူငယ္မစင္တာနဲ႔ ကၽြတ္မွာမဟုတ္ဘူး အဲဒါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒကာ၊ဒကာမတို႔က ဒီတစ္ခါ အမိယူပါဆိုတာကိုေတာ့ျဖင့္ ေသခ်ာေျပာတယ္။ အဝိဇၨာခ်ဳပ္ေအာင္ဉာဏ္စခန္းေတြ ေျပာေနတဲ့ ဆရာေကာင္း၊ သမားေကာင္းနဲ႔ ဆံုေတြ႕ေနတဲ့အခ်ိန္ခဏ လြန္သြားရင္ေတာ့ျဖင့္ ခင္ဗ်ားတို႔အပယ္သြားၿပီးဟဲတဲ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုတရားနာေစခ်င္လို႔၊ အားထုတ္ပါေစလို႔ ကရုဏာရွိလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ပင္ကိုယ္သေဘာကို ေျပာေနတယ္လို႔မွတ္ပါ။ သေဘာက်ပါလား၊ ပင္ကိုယ္သေဘာကို ေျပာေနတယ္ဆိုတာကို သေဘာက်ပါလား။
ယခင္တံုးကလည္း အဝိဇၨာနဲ႔ေနခဲ့တယ္၊ အဝိဇၨာနဲ႔ပဲေမြးလာတယ္၊ ဒီအဝိဇၨာနဲ႔ပဲေနေတာ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ဒီအဝိဇၨာျဖင့္ေသရင္ အေမွာင္ထဲကလာ၊ အေမွာင္ထဲေမြး၊ အေမွာင္ထဲမွာေနၿပီ၊ အေမွာင္ထဲမွာေသၿပီး၊ အေမွာင္ထဲကို ျပန္သြားရတယ္ဆိုတာ မနစ္နာဘူးလား။ ပညာမပါတဲ့ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ဒီအတိုင္းျဖင့္ မေနၾကဘူးလား။ ဒါျဖင့္ အနိစၥမွ၊ ျဖစ္ပ်က္မွ မေတြ႕ရင္ေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မတံုး၊ အဝိဇၨာ အေမွာင္နဲ႔ပဲေနၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သာမည ဒါန၊ သီလေလာက္နဲ႔ မတင္းတိမ္လိုက္ပါနဲ႔ ဆိုတာ မေျပာရေပဘူးလား။ အဲ..ေျပာရမယ္။ ပညာဆိုတာ အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။
ပညာဆိုတာ ဘုန္းႀကီးက ျမင္ေအာင္ေျပာတတ္ရင္ ျမင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အခု ဘုန္းႀကီးေျပာတဲ့အသံကို နားထဲမွာ မၾကားၾကဘူးလား၊(အခုစာကို ဖတ္ေနတာကို မျမင္ဘူးလား၊ မမွတ္ဘူးလား)၊ အဲဒီအသံၾကားတာသည္ သူၾကားတာလား၊ ငါၾကားတာလား၊ ၾကားစိတ္ကေလးကၾကားတာလား (အခုစာဖတ္ေနတာသည္ သူဖတ္ေနတာလား၊ ငါဖတ္ေနတာလား၊ ျမင္စိတ္လား(ဝါ) မွတ္သားမႈသေဘာလား)(ဤသေဘာအတိုင္း ရႈျမင္ေလ) ၊ ဒါျဖင့္ အသံကသြားၿပီးသကာလ နားရုပ္ကုိ သြားတိုက္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ၾကားစိတ္ကေလးတစ္ခုမေပၚဘူးလား။ (ေပၚပါတယ္ အရွင္ဘုရား) အဲဒီၾကားစိတ္ကေလးက ဘုန္းႀကီးကရပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနာက္ထပ္ ၾကားၾကေသးရဲ႕လား။ ဒီေတာ့ အဲဒီၾကားစိတ္က မိမိနားထဲ ေပၚလည္းေပၚတယ္၊ ေပ်ာက္လည္းေပ်ာက္တယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူးလား။ ေပၚလည္းေပၚ ေပ်ာက္လည္းေပ်ာက္တယ္ဆိုေတာ့ အနိစၥအခ်က္ကေလးပဲ။ အဲဒါေလးကို ဒကာ၊ဒကာမတို႔က ၾကားသာေနတယ္၊ ေပ်ာက္တာေလးကို ႏွလံုးမသြင္းျပန္ေတာ့လည္း ၾကားလို႔ေကာင္းတယ္ဆိုေတာ့၊ ၾကားရတာသေဘာက်တယ္ဆိုတဲ့ တဏွာကလိုက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ၾကားတဲ့စိတ္ကေလးလာလည္း ဒကာ၊ဒကာမတို႔သႏၲာန္ အခုျမင္၊ အခုေပ်ာက္ဆိုတာ ျငင္းဖို႔လိုေသးလို႔လား၊ မလိုပါဘူး အရွင္ဘုရား။ ၾကားတဲ့စိတ္က အခုေပၚ အခုေပ်ာက္တာ ေမာင္ႏိုင္ေမာင္က ေမးေတာ့ မထင္ရွားလား။ ထင္ရွားပါတယ္။ ၾကားတဲ့စိတ္က ဤေနရာေပၚ ဤေနရာေပ်ာက္တယ္ဆိုတာကို သိလုိက္သျဖင့္ ”ေသာတဝိညာဏံ အနိစၥံ ” ဆိုတဲ့အတိုင္း ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး က ပါဠိနဲ႔ေဟာ၊ တို႔သႏၲာန္၌ ၾကားတဲ့သေဘာကေလးက ေပ်ာက္ေလရဲ႕။ ၾကားလည္းၾကားတယ္ ေပ်ာက္လည္းေပ်ာက္တယ္ဆိုတာေတာ့ မသိေပဘူးလား။ အဲဒါ အနိစၥအခ်က္ကေလး သိလိုက္တာသည္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ ဤအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ အဝိဇၨာခ်ဳပ္လို႔ ဝိဇၨာဝင္လာလို႔သာလ်င္ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမင္လိုက္ရတာ၊ ဉာဏ္ျမင္ေပါ့ဗ်ာ။ အလံုးကေလး ေပါက္ခနဲ႔ကြဲသြားသလိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ အဲဒီလို တစ္ခ်က္ကေလးျမင္လိုက္လို႕ရွိရင္ ျဖစ္တဲ့စိတ္ကလည္း ခ်ဳပ္ေရာ၊ သူ႔ေနာက္က လိုက္ၿပီး ျမင္တဲ့စိတ္ကလည္း ခ်ဳပ္သြားတာပဲတဲ့။ သို႔ေသာ္ ဒီတစ္ခုအျမင္သည္ကားဆိုရင္ အဝိဇၨာနဲ႔ အမ်ားႀကီးျခားနားပါတယ္တဲ့။ သူ႔ဘာဝနာကံကေတာ့ မခ်ဳပ္ဘူး။ သေဘာက်ပါလား၊ ပညာကေတာ့ျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္ရႈၿပီး၊ အဲ တစ္ခါသိၿပီး အဲဒီျမင္တဲ့စိတ္က ၁-၂ ဆို မခ်ဳပ္ဘူးလား။ ခ်ဳပ္တာပဲ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဘာဝနာကံရဲ႕စြမ္းရည္သတၱိကေတာ့ျဖင့္ မခ်ဳပ္ဘူးတဲ့။ သဟဇာတအခ်က္ကရွိေနေတာ့ ဒီဟာေလးက ေက်းဇူးၿပဳၿပီးသကာလ ဒကာ၊ဒကာမေတြမွာ ဒီအနိစၥေလးကိုျမင္တဲ့ဉာဏ္ ေပ်ာက္တယ္လို႔ရွိေသးရဲ႕လား။( မရွိပါဘူး အရွင္ဘုရား)။(သဟဇာတအခ်က္ဆိုသည္ကို ဆီမီးဥပမာနဲ႔ မွတ္သားပါ– မီးျခစ္ဆန္နဲ႔ မီးျခစ္ပံုးထိလိုက္တဲ့အခါမွာ မီးေတာက္ေပၚလာပါတယ္၊ မီးေတာက္ေပၚလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အေရာင္အလင္းပါေပၚလာပါတယ္၊ မီးေတာက္နဲ႔အလင္း ဘယ္ဟာက အရင္ျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ မီးေတာက္ေၾကာင့္ အေရာင္အလင္းျဖစ္သလို အေရာင္အလင္းေၾကာင့္ပဲ မီးေတာက္ကိုျမင္ရတာျဖစ္ပါတယ္၊ မီးေတာက္နဲ႔ အေရာင္အလင္း အခ်င္းခ်င္း သဟဇာတပစၥည္းနဲ႔ေက်းဇူးျပဳေနပါတယ္၊ ေလာကမွာ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း တိုင္တိုင္ပင္ပင္နဲ႔ စီးပြါးေရး လူမႈေရး ဘာသာေရး သာသနာေရးကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္ရာမွာလဲ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ သဟဇာတပစၥည္းနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳေနပါတယ္။) ေနာက္တစ္ခါ ႏွလံုးသြင္းလိုက္လို႔ရွိရင္လည္း ေပၚေပၚမလားဘူးလား။ အဲဒီေတာ့ ပညာသာခ်ဳပ္သြားတာတဲ့။ ဘာဝနာကံ၏ အက်ိဳးဆက္က ခ်ဳပ္ပါရဲ႕လား။ မခ်ဳပ္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ မိလိႏၵမင္းႀကီးက နာဂေသနမေထရ္အရွင္ျမတ္အား - အရွင္ဘုရား ပညာကေတာ့ျဖင့္ ၁-၂ ဆိုခ်ဳပ္သြားတယ္။ သူ႔အျမင္ဓာတ္ကေလး ဆိုတဲ့သေဘာကေလးက မခ်ဳပ္ေသးဘူးဆိုတဲ့ဥစၥာ တပည့္ေတာ္မရွင္းပါဘူးအရွင္ဘုရား၊ ပညာေပ်ာက္လို႔ရွိရင္ အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱေတြလည္းအကုန္ေပ်ာက္ၿပီး ေနာက္လည္း ေပၚစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး အရွင္ဘုရား။ ဟာ တကာႀကီး ဒီလိုမယူပါနဲ႔တဲ့။ ရႈတဲ့ပညာသာ ခ်ဳပ္သြားတယ္။ ဘာဝနာကံကေတာ့ က်န္ေနတယ္။
ဒါျဖင့္ဘုရားတဲ့ တပည့္ေတာ္ကို ဥပမာနဲ႔ ရွင္းျပပါအရွင္ဘုရားတဲ့။ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ဝိပႆနာတစ္ခ်က္ျမင္တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ေျပာေနတာေနာ္။ ကိုင္း ဒါျဖင့္ ငါ ေျပာျပမယ္ ဒကာႀကီးရ။ ေသခ်ာနားေထာင္ပါ။ ” လူတစ္ေယာက္ ညမွာ သတိရတယ္တဲ့။ စားေရးခ်င္တယ္။ မည္သူ႔ဆီကို ေပးခ်င္လို႔ စားေရးခ်င္တယ္။ စားေရးခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေမွာင္ထဲ ေရးလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား။ မီးေလးထြန္းၿပီးသကာလ ေရးလိုက္တယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ ၿပီးၿပီဆိုပါေတာ့။ ဒါျဖင့္ စာေလးေရးၿပီးေရာ မီးၿငိမ္းလိုက္တယ္ကြာ၊ မီးၿငိမ္းလိုက္တယ္ဆိုေတာ့ စားကို ျမင္ရေသးရဲ႕လား၊ မျမင္ရေတာ့ပါဘူးတဲ့။ သို႔ေသာ္ မီးၿငိမ္းလို႔သာ မျမင္ရတာ၊ မနက္မိုးလင္းလို႔သြားၾကည့္ေတာ့ ဒီစာရြက္မွာ ဒီစာလံုးေတြ အကုန္ရွိတယ္။ မရွိဘူးလား၊ (ရွိပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ အဲ ဒါျဖင့္ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ခုနားက ပညာသာ ခ်ဳပ္ျငားေသာ္လည္း ပညာရဲ႕စြမ္းရည္သတၱိ က်န္ေနတယ္ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးကို ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒကာ၊ ဒကာမေတြတို႔မွာလဲတဲ့ ဒီ ပညာခ်ဳပ္ သြားျငားေသာ္လည္း ဒီပညာက တစ္ခ်က္ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ ျမင္ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ဒီအနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱကို သိတဲ့ကံေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မခ်ဳပ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတြ႕လည္း အနိစၥ၊ ေနာက္ကိုလည္း အနိစၥပဲေတြ႕တယ္တဲ့။ စာက်န္ေနသလိုက်န္ေနတာပဲတဲ့။ (စိတ္ဆိုစိတ္- ေဝဒနာျဖင့္ ေဝဒနာအား ဉာဏ္စိုက္လိုက္တာနဲ႔ စိတ္၏ အနိစၥလကၡဏာကိုတစ္ခါျမင္ထားရင္ ေနာက္တစ္ခါလည္း သိျမင္တာပဲ၊ ေဝဒနာ၏ အနိစၥလကၡဏာကိုလည္း အရင္က ျဖစ္ပ်က္တစ္ခါျမင္ထားရင္ ေနာက္လည္း ျမင္တာပဲဆိုတဲ့ - ဉာဏ္အလင္းက်န္ေနတယ္ဆိုတဲ့သေဘာကို ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပံုကေလးကိုပါ ၾကားျဖတ္ေဖာ္ျပလိုပါတယ္္)။
ဒါျဖင့္ ဝိပႆနာတစ္ခ်က္ေပါက္ဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ဘုန္းႀကီးဘာကို တိုက္တြန္းပါလဲ။ ဝိပႆနာတစ္ခ်က္ေပါက္ဖို႔တိုက္တြန္းပါတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ကေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ရႈတဲ့ မဂ္နဲ႔တစ္ခ်က္ျဖင့္ ေတြ႕ေအာင္ရွာ။ သေဘာက်ပါလား၊ အဲလိုရွာၿပီးလို႔ရွိရင္ ေနာက္ကို ခင္ဗ်ားတို႔သည္ကားဆိုရင္ျဖင့္ ဒီအပ်က္ကေလးေတြ႕ဖူးပါတယ္–ေတြ႕ဖူးပါတယ္ဆိုတဲ့ဥစၥာဟာ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ အပ်က္ပဲရွိတယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား၊ တကယ္ဉာဏ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ အပ်က္ႀကီးပဲ ဘာမွမရွိဘူး၊ အပ်က္ႀကီးပဲ ဘာမွမရွိဘူး။ ဆိုတဲ့ဥစၥာသည္ တစ္ခါျမင္ဖူးေတာ့ ခုနားက ညမီးအလင္းေရာင္နဲ႔စာေရးလိုက္တယ္၊ မီးမုတ္ၿပီးေနျငားေသာ္လည္း စာက်န္ေနတယ္။ အလင္းေရာင္နဲ႔မို႔ စာကေတာ့ ေရးလို႔မျဖစ္ဘူးလား။ (ျဖစ္ပါတယ္) ဒီမွာလည္း ဉာဏ္နဲ႔မို႔ ျဖစ္ပ်က္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္တာပဲ။ သေဘာက်လား၊ သို႔ေသာ္ မီးၿငိမ္းသြားေသာ္လည္း စာက်န္ရစ္ခဲ့သလို႔၊ ပညာခ်ဳပ္သြားေသာ္လည္း ျဖစ္ပ်က္ေတြကေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ပ်က္ကေတာ့ေတြ႕တာပဲ။ မနက္မွထၾကည့္လည္း ဒီျဖစ္ပ်က္ကေတြ႕တာပဲ။ ရဟႏၲာေျဖတဲ့အေျဖမို႔ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ အားက်ဖို႔ေကာ မေကာင္းဘူးလား။(ေကာင္းပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ ဒါျဖင့္ တစ္ခ်က္မွ မေတြ႕တဲ့သူက်ေတာ့ အေမွာင္ထဲေမြး အေမွာင္ထဲေသပဲ။ ဒီလို ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းနဲ႔လည္းေတြ႕၊ ဒီလို ဥပမာေတြနဲ႔ အရွင္နာဂေသနမေထရ္ႏွင့္ မိလိႏၵမင္းႀကီး၏ အေမးအေျဖေတြကလည္း အင္မတန္အဖိုးတန္တဲ့ အဓိပၸာယ္ကိုေကာ ရွင္းပါလား။ ဒါျဖင့္ ဘာဝနာကံေတြကေတာ့ ခ်ဳပ္သလား၊ (မခ်ဳပ္ပါဘူး အရွင္ဘုရား၊)၊ အဲ ဉာဏ္သာခ်ဳပ္သြားတာေနာ္၊ အဲတဲ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဉာဏ္ျဖင့္ဂရုစိုက္လိုက္ စိုက္လိုက္တဲ့၊ ေတြ႕ေနတာပဲ။ ဒါသည္ ဘာဝနာကံေတြကေတာ့ျဖင့္ က်န္ေနတာမလား။ (ဟုတ္ပါတယ္အရွင္ဘုရား)။ အဲ့တဲ့။ ဘာဝနာကံေတြက က်န္ေနတယ္။ (မွန္ပါအရွင္ဘုရား)၊ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ေရွ႕ဦးစြာ ဘာလိုပါလိမ့္ဗ်ာ။ (တစ္ခ်က္ေတြ႕ဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္အရွင္ဘုရား) ။ အားလံုး ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ေရွ႕ဦးစြာ ဘာလို႔ပါလိမ့္၊ ဘာလိုပါလိမ့္ဗ်ာ။ (တစ္ခ်က္ေတြ႕ဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္အရွင္ဘုရား) ။ တစ္ခ်က္မွ မေတြ႕လို႔ရွိရင္ အေမွာင္ထဲေမြး အေမွာင္ထဲမွာပဲ ေသသြားရမွာစိုးလို႔ တစ္ခ်က္ေတာ့ ျမင္ေအာင္ၾကည့္စမ္းပါ။ ေတြ႕ေအာင္ရွာစမ္းပါ၊ ေတြ႕ေအာင္ရွာစမ္းပါလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာရတယ္၊ မရွာတတ္လို႔ရွိရင္ ဆရာဘုန္းႀကီးကို လာေမးပါ။ ရွာနည္းကိုေန႔တိုင္း ေပးေနတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ရွာပါ။ ဉာဏ္မ်က္လံုးကေလးရပါေစေတာ့လို႔ ေျပာေနတာ၊ ဒီဉာဏ္မ်က္လံုးမွ မရရင္ေတာ့ျဖင့္ ဘာဝနာကံေတြ၏ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ အနိစၥေတြေကာ ေတြ႕စရာ ျမင္ေသးလား ၊(မျမင္ေတာ့ပါဘူး အရွင္ဘုရား)။ မျမင္ေတာ့.. မျမင္ဘဲနဲ႔ေသရေတာ့ ဉာဏ္မ်က္လံုး ဘယ္အခ်ိန္မွ ပါမသြားဘူးဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရင္ မရဘူးလား။ (ရပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ ဒီေတာ့ ဒီအထဲ တရားနာလာၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြသည္ တို႔ ဆရာဘုန္းႀကီးသည္ တစ္ခ်က္ျမင္ရင္ျဖင့္ ေက်းဇူးမ်ားေပါ့လို႔ ေဟာေနတာ။ တစ္ခ်က္ပင္ ႀကိဳးစားၿပီး ရႈမယ္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္မွာျဖင့္ အလြန္ေကာင္း။ တစ္ခ်က္ကလည္း တစ္ခ်က္ျမင္လိုက္တယ္ဆုိေတာ့ အဝိဇၨာခ်ဳပ္သြားတယ္၊ အဝိဇၨာက ေမွာင္ေနတာကိုးဗ်။ မီးတည္းဟူေသာ ပညာကထြန္းလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေမွာင္ေပ်ာက္မသြားဘူးလား။ အေမွာင္ကြယ္ေတာ့ ဒါျဖင့္ အရွိကိုျမင္ရတာကိုး။ ကိုေစာေမာင္ ဒီခႏၶာမွာ အေမွာင္ကြယ္ေတာ့ အရွိကို ျမင္ရဲ႕လား၊ (မျမင္ပါဘူး အရွင္ဘုရား)။
ခင္ဗ်ားတို႔ အနိစၥမေတြ႕ခဲ့ၾကတာဟာ ရိပ္မိၿပီလား၊ မီးကို တစ္ခါမွ မထြန္းခဲ့ၾကလို႔။ သေဘာက်လား၊ မီးကို တစ္ခါမွမထြန္းခဲ့ၾကေတာ့ အနိစၥေတြ႕ေသးရဲ႕လား။ အနိစၥမွ မေတြ႕တဲ့ သူသည္ အနိစၥကို မုန္းတဲ့ နိဗၺႏၵဉာဏ္ကို တက္ဖို႔ ဘယ္ႏွယ့္လဲ။(မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး အရွင္ဘုရား)။ ဒီေတာ့ အနိစၥ အဆံုးဆိုတဲ့ နိစၥနိဗၺာန္ကိုေရာ ေရာက္ပါအံုးမလား။
ဪဒါျဖင့္ ဆရာဘုန္းႀကီး စိုးရိမ္တယ္ဆိုတာ စိုရိမ္းသင့္တယ္။ ဪ္ တို႔ ေတာ္ေတာ္ေသးရဲ႕ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဝမ္းသာၾကပါ။ မသာသင့္ဘူးလား။ ကိုေစာေမာင္ ဝမ္းမသာသင့္ဘူးလား၊ (ဝမ္းသာသင့္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ တသံသရာလံုး ဘယ္ေတာ့မွ အလင္းမရခဲ့ဘူးဆိုတာေပၚပလား။ (ေပၚပါၿပီ အရွင္ဘုရား)။ စားခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေပ်ာက္သြားပံု၊ ယားတဲ့စိတ္ကေလး ဒီေနရာမွာ ယားၿပီး ဒီေနရာမွာ ေပ်ာက္သြားပံု၊ နာတဲ့့စိတ္ကေလး ဒီေနရာတင္ နာၿပီး ဒီေနရာတင္ ေပ်ာက္သြားပံု ဒီေနရာတင္ေပၚၿပီး ဒီေနရာတင္ ေပ်ာက္သြားတဲ့သေဘာေလးေတြကို ႏွလံုးမသြင္းတဲ့ဘဝေတြ အင္မတန္ မမ်ားခဲ့ဘူးလား? (မ်ားခဲ့ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ ဒါဘယ္ႏွဲ႕ေၾကာင့္ ႏွလံုးမသြင္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြမ်ားခဲ့ပါသလဲဆိုေတာ့ ဝိဇၨာဝင္ခြင့္ရရဲ႕လား၊ (မရပါဘူး အရွင္ဘုရား) အဝိဇၨာက ဖံုးထားေတာ့ ဝိဇၨာဝင္ခြင့္မရဘူး။ အဝိဇၨာက အကုန္ဖံုးထားေတာ့ အဝိဇၨာကခ်ယ္လွယ္ေတာ့မွာပဲ။ ဒီေတာ့ အဝိဇၨာ ပစၥယာ သခၤါရာ၊ သခၤါရ ပစၥယာ ဝိညာဏံ။ ဒါေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ဝိညာဏ္နဲ႔ ဝိညာဏ္က နာမ္ရုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာနဲ႔ ဆိုၿပီး သကာလ သူ႔အေၾကာင္းပဲ ျပန္မလွည့္ေပဘူးလား။ အာသဝ သမုဒၵယာ အဝိဇၨာသမုဒၵေယာဆိုၿပီး ျပန္မဝိုင္းေပဘူးလား ? (ဝိုင္းရပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ အဲ အဝိုင္းေျပးဘဝနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သေဘာက်ပါလား။ အဝိုင္းေျပးဆိုတာ လမ္းရွာမေတြ႕တာ။ ဒီလမ္းပဲ ပတ္ေျပးေနေတာ့တာပဲ။ ဒီအဝိုင္းကလမ္းမွတစ္ပါး က်န္းတဲ့လမ္းကေကာ ေျပးေသးရဲ႕လား၊ (မေျပးေတာပါဘူး အရွင္ဘုရား) အဲဒီေတာ့ ဒီအိုလမ္း၊ နာလမ္း၊ ေသလမ္း မွတစ္ပါး တစ္ျခားလမ္းမေျပးေတာ့ဘူး။ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ဒီအဝိုင္းတြင္းမွာပဲ လွည့္ေျပးေနတာပဲဆိုတာ သေဘာက်ပလား?( သေဘာက်ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ အဝိုင္းထဲ့လွည့္ၿပီးေတာ့ ေျပးရပါေစေတာ့ ဆိုတာ အိုျခင္းဆိုး၊ နာျခင္းဆိုး၊ ေသျခင္းဆိုးနဲ႔ ေျပးေနတာမလား။ အဲဒါလည္း ဆရာဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အလြန္႔အလြန္စိုးရိမ္ၿပီးသကာလ ဉာဏ္အလင္းကေလး ရေအာင္ယူလိုက္စမ္းပါ။ အေမွာင္ထဲ အဝိုင္းေျပးနဲ႔ အအိုးဆိုး၊ အနာဆိုး၊ အသဆိုးေတြနဲ႔ မေနပါနဲဆိုတာ မတိုက္တြန္းသင့္ဘူးလား။ (တိုက္တြန္းသင့္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ ဘာအေရးႀကီးတံုးဆိုေတာ့ ပညာတစ္စံုေပၚဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ပညာတစ္စံုဆိုတာ ဘာဝနာရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ပါပဲ။ အဲဒီဘာဝနာကံေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ရႈရႈ၊ ျဖစ္ပ်က္ကေလးေတြ ေတြ႕ေနမွာပဲ။ ေတြ႕လုိ႔ရွိရင္ေတာ့ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ မွတ္ေပေတာ့။ ဒါသည္ အာရုဏ္တက္ပါေကာ။ ဆက္လက္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ကေလးကို မုန္းေအာင္ရႈ ၊ ဆံုးေအာင္ရႈလိုက္လို႔ ရွိရင္ေတာ့ျဖင့္ ဆံုးေအာင္ရႈတယ္ဆိုတာ ဒုကၡအဆံုးကို ျမင္တဲ့မဂ္ဉာဏ္မရလား။ မဂ္ဉာဏ္ရလို႔ရွိရင္ျဖင့္ ေအာ္ တို႔မွာေနအလင္းထြက္ေပါ့ဟဲ့။ အေကာင္းအဆိုး ေရြးတတ္ေပါ့ ဆိုတာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္အတြက္ မ်က္စိႏွစ္ကြင္းအလင္းရသြားတာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ဒို႔ ဒကာ၊ဒကာမေတြမွာ စံုလံုးကန္းေမြး၍ စံုလံုးကန္းၿပီးေသတာ။ မဆိုထိုက္ဘူးလား။ ဘာတံုး။ ( စံုလံုးကန္းေမြးၿပီး စံုလံုးကန္းေသတာ။ )။ ခုနားက ျဖစ္ပ်က္မျမင္လို႔ ရွိရင္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးကလည္း က်န္းက်န္းမာမာရွိတံုး၊ ဒကာ၊ဒကာမေတြကလည္း က်န္းက်န္းမာမာရွိတံုးမွာ ပညာမွတစ္ပါး ကိုးစားရာမရွိလို႔ ဒီျဖစ္ပ်က္ျမင္တဲ့ပညာျဖင့္ရေအာင္ႀကိဳးစားပါဆိုတာ တိုက္တြန္းရတယ္။ မတိုက္တြန္းရဘူးလား? (တိုက္တြန္းရပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ ဒါျဖင့္ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔သည့္ ပညာရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုန္းႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္း အင္ ဒီေနရာေလးမွာ ေပၚတယ္၊ ဒီေနရာေလးတင္ေပ်ာက္တယ္ဆိုတာကို ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚ၊ ဘယ္ေဝဒနာေပၚေပၚ ေအာ္ ဒီေနရာေလးေပၚၿပီး ဒီေနရာေပ်ာက္သြားတာကိုးဆိုၿပီး လွ်ပ္စီးလင္းသလိုပဲ။ ဖ်က္ဆို တိမ္ၾကားလင္းၿပီး တိမ္ၾကားေပ်ာက္သြားတာပဲ။ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ ေက်ာကုန္းမွာ ယားတဲ့စိတ္ကေလးေပၚတယ္၊ အဲဒီစိတ္က ေက်ာကုန္းတင္ပဲ ေပ်ာက္ရတာပဲမလား။ ဒီလိုပဲ ေပၚတဲ့စိတ္ကေလးက ေပၚတာနဲ႔ ေပၚတဲ့ေနရာပဲ ေပ်ာက္ဆိုတာ သေဘာက်ပလား။သို႔ေသာ္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ မေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့ ယားတာသည္ ဆက္လာတယ္။ ဟိုဟာ ယား ဒီဟာ ယားျဖစ္လာတယ္လို႔ ယားတာေတြ ဆက္တယ္လို႔ မထင္ၾကေပဘူးလား။ အဲဒါလြဲတာပဲ။ ဒကာ၊ဒကာမတို႔။ အဲဒါ စစ္မွန္တဲ့ ပရမတ္မဟုတ္ပါဘူး။ သေဘာက်လား။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာေပၚၿပီး ဒီေနရာပ်က္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမွတ္ပါ။ ဒီေနရာေပၚၿပီး ဒီေနရာပ်က္တယ္ဆိုတာ အဝိဇၨာေနရာ ဝိဇၨာဝင္လာလို႔ ဪ္.. ျဖစ္ပ်က္အနိစၥပါလား ဆိုတာ။ ဝိဇၨာလည္း ဝင္လာပါေရာ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အစကေနပ်က္သြားတယ္။ အစကခ်ဳပ္ေတာ့ ေနရာက်လိုက္တာ။ အစက ခ်ဳပ္လို႔ရွိရင္ျဖင့္ သခၤါရခ်ဳပ္၊ ပဋိသေႏၶ ဝိညာဏ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီအလုပ္က သံသရာစခန္းသတ္တဲ့အလုပ္ပါလားဆိုတာ သေဘာက်ပလား။ (မွန္ပါ အရွင္ဘုရား)။ သံသရာ စခန္းသတ္တဲ့အလုပ္။ သံသရာဆိုတာသည္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ တစ္စိတ္ၿပီး တစ္စိတ္ေပၚေနတာ၊ တစ္ရုပ္ၿပီး တစ္ရုပ္ျဖစ္ေနတာ ဘာဆိုၾကမလဲ။ (သံသရာပါ အရွင္ဘုရား)။ အဲဒီသံသရာတစ္ခုလံုး ဘာသစၥာလဲ? ။ ဒုကၡသစၥာပါအရွင္ဘုရား။ ဒုကၡခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ သေဘာက်ပလား? (က်ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ အိုတာ၊ နာတာ၊ ေသတာ ေတြေရာ ခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ သေဘာက်ပလား (က်ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ အဲဒါျဖင့္ ဆရာဘုန္းႀကီး တရားေဟာေနတာသည္ ဘယ္အက်ိဳးငွာဘာလိမ့္ဆိုေတာ့ ေပၚပလား။ (ေပၚပါတယ္အရွင္ဘုရား)။ တို႔သႏၲာန္မွာ ရွိတဲ့ ဒုကၡေတြ အကုန္ခ်ဳပ္ေအာင္လို႔ဟဲ့ ဉာဏ္ေပးေနတယ္ ဆိုတာ ေပၚပလား။? ျဖစ္ပ်က္ကို ျမင္တဲ့ ဉာဏ္သည္ ဝိဇၨာလား၊ အဝိဇၨာလား၊ ဝိဇၨာလာေတာ့ ဘယ္သူခ်ဳပ္သတံုး။ (အဝိဇၨာခ်ဳပ္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ အဝိဇၨာတင္ခ်ဳပ္သလား သူ႔ေနာက္ကတန္းႀကီးေကာ ခ်ဳပ္သလား။ (ခ်ဳပ္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ ဪ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ ေနရာက်လိုက္တာ။ အဝိဇၨာခ်ဳပ္သြားတာ သူ႔ေနာက္က သခၤါရေတြ၊ ဝိညာဏ္ေတြပါ တစ္တန္းတည္း ခ်ဳပ္ကုန္တယ္။ တဏွာတို႔ ၊ဥပါဒါန္တို႔ ၊ကံတို႔၊ ေနာက္ဇာတိ၊ ဇရာ၊ မရဏတို႔ေကာခ်ဳပ္ကုန္တယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေနရာက်လိုက္တာ။ ဒါျဖင့္ ဆရာဘုန္းႀကီး ကယ္တင္ေနတာသည္ အေသလြတ္ ဟုတ္လား၊ အလင္းရ၊ အေမွာင္မွလြတ္ၿပီးသကာလ၊ အိုနာေသ ေမြးကြဲေတြလည္း တို႔နဲ႔ မဆက္သြယ္ရေအာင္လို႔ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ခိုင္းတာပဲ ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းေပၚၿပီလား။
မဟာဝဂၢသံယုတ္ သတိပ႒ာန္ပါဠိေတာ္မွာ သတိပ႒ာနကတစ္မ်ိဳး။ သတိပ႒ာနဘာဝနာကတစ္မ်ိဳး။ (၁)နံပါတ္က ဘာလဲ။ (သတိပ႒ာနပါ)၊ (၂) နံပါတ္ကေရာ။ (သတိပ႒ာနဘာဝနာပါ)။ ေကာင္းၿပီတဲ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ သႏၲာန္မွာ။ သြားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေပၚလာတယ္ ကိုေစာေမာင္ရ။ သြားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေပၚလာတယ္ဆုိေတာ့ ငါသြားခ်င္လိုက္တာေတာ့ သူသိတယ္၊ သြားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေပၚလာတာကို သြားခ်င္တယ္လို႔ သူဟာသူ မသိဘူးလား( သိပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ အဲသြားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေပၚလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ငါ့သြားခ်င္လိုက္တာလို႔ မေျပာၾကဘူးလား။ အဲ သြားခ်င္တာကုိ သြားခ်င္မွန္းသိတာသည္ သတိပ႒ာနပဲ။ သြားခ်င္တာကို သြားခ်င္ပါမွန္းသိရင္ ဘာလဲ။ (သတိပ႒ာနပါ အရွင္ဘုရား)။ ဘာဝနာျဖစ္လား၊ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ဘာဝနာ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ သြားခ်င္တာကို သြားခ်င္မွန္းသိတာနဲ႔ ဘာဝနာမျဖစ္ဘူးတဲ့။ ဒါေသခ်ာမွတ္ပါ။ ဒါ အလုပ္စခန္းကို ေဟာေနတယ္။ သြားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးျဖစ္တာကို သြားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးျဖစ္တယ္လို႔ သိတာသည္ သူသတိရွိလို႔ သိတာဆိုတာ့ သတိပ႒ာနေတာ့ျဖစ္တယ္၊ သတိပ႒ာနဘာဝနာေတာ့မျဖစ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ဘာဝနာမျဖစ္ပါရသလဲလို႔ အေမးထုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ သြားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလး ျဖစ္တာကိုသာ သူသိတယ္၊ သြားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးျဖစ္ၿပီး ဤေနရာမွာတင္ သူခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ သိရဲ႕လား၊ (မသိပါဘူး အရွင္ဘုရား)။ ဒါေၾကာင့္ ဘာဝနာမျဖစ္ဘူး။ ေဝဒနာကို ေဝဒနာမွန္းသိရင္ သတိပ႒ာန။ ေဝဒနာ၏ ျဖစ္မႈ ခ်ဳပ္မႈကို သိရင္ သတိပ႒ာနဘာဝနာ၊ ေဝဒနာေပၚတာကို ေဝဒနာပဲလို႔ သိရင္ ဘာတံုး (သတိပ႒ာန)ပါအရွင္ဘုရား။ ေဝဒနာေပၚတာကို ဒီေဝဒနာ ျဖစ္လည္းျဖစ္တယ္၊ ပ်က္လည္းပ်က္တယ္ဆိုတာကိုသိရင္ ဘာတံုး (သတိပ႒ာနဘာဝနာ)ပါအရွင္ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ ဒကာ၊ဒကာမေတြကို သတိပ႒ာနနဲ႔တင္ မေနပါနဲ႔။ သတိပ႒ာနဘာဝနာျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါဆိုတာ တိုက္တြန္းရတယ္။ သတိပ႒ာနက ဘာဝနာကို က်ေအာင္ လုပ္ပါ ဆိုတာ မတိုက္တြန္းသင့္ဘူးလာား။ (တိုက္တြန္းသင့္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ ဒါျဖင့္ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ သႏၲာန္မွာ ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚ ေကာင္းကင္ကလွ်ပ္စစ္လိုပဲ ေနရာမေရြ႕မလ်ားဘဲနဲ႔ ဤေနရာ၌ေပၚ၍ ဤေနရာတင္ေပ်ာက္တာပဲဆိုတာေလးကိုျဖင့္ ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚႏွလံုးသြင္းပါ။ ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚ ႏွလံုးသြင္းပါဆိုေတာ့ စိတၱာႏုပႆနာမျဖစ္ဘူးလား။ ျဖစ္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။ (ျဖစ္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား) ။ ဒီစိတ္သည္ ေဝဒနာနဲ႔ေကာ ကင္းရဲ႕လား။ မကင္းရင္ ေဝဒနာလည္း စိတ္နဲ႔မွီတြယ္ၿပီးျဖစ္ရေတာ့ ေဝဒနာလည္း ပါတယ္။ သညာေရာ မပါဘူးလား (ပါပါတယ္အရွင္ဘုရား) ပါေတာ့ ဓမၼႏုပႆနာလည္းပါသြားတယ္။ ကာယႏုပႆနာလည္း ပါတာပဲတဲ့။ စိတ္ရုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုမွေတာ့ျဖင့္ စိတ္ခ်ဴပ္ရင္လည္း ရုပ္ကေကာ မပါလား။ (ပါပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ အဲဒါေၾကာင့္ အကုန္ေတာ့ျဖင့္ လိုက္မေနပါနဲ႔။ ပါတာကို ဆရာဘုန္းႀကီးက သိေအာင္လို႔သာေျပာတာ။
စင္စစ္ကေတာ့ျဖင့္ ကိုယ့္ဉာဏ္နဲ႔တည့္တာကဒီစိတ္ကေလးေပၚလာတယ္။ ဒီစိတ္ကေလး ဒီေနရာေပၚ ဒီေနရာေပ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့ ဘာဝနာေလးျဖင့္ ေနာက္ကလိုက္ျဖစ္ေအာင္လုိက္ပါ။
ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚ ေနာက္က ေပၚလည္းေပၚတယ္ ေပ်ာက္လည္းေပ်ာက္တယ္ဆိုတာ လိုက္ပါ။ ဘာေခၚၾကမလဲ၊ (သတိပ႒ာနဘာဝနာ)။ အဲ သတိပ႒ာနဘာဝနာ။ သတိပ႒ာနဘာဝနာျဖစ္မွသာလ်င္ မဂၢင္ဆိုက္တယ္။ သေဘာက်ပလား။ သတိပ႒ာနဘာဝနာျဖစ္ေတာ့ ဘာလို႔ မဂၢင္ဆိုက္သလဲဆိုေတာ့။ ဤေနရာမွာ စိတ္ကေလးတစ္ခုျဖစ္သြားတယ္၊ ဤေနရာမွာ ခ်ဳပ္သြားတယ္မဆိုႏိုင္ဘူးလား။ ထိုသူသည္ သတိထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မို႔ ျဖစ္တိုင္းလည္းသိ၊ ပ်က္တိုင္းလည္းသိ ဆိုေတာ့ သတိေကာ မပါဘူးလား။ သမာဓိမရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနပ်က္ေန သူသိပါ့မလား၊ (မသိပါ အရွင္ဘုရား)။ ဒီေတာ့ သမာဓိရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မို႔ ထစ္ခနဲဆို သိတာပဲ၊ ထစ္ခနဲဆို သိေတာ့ သမာဓိ ပါ၊ မပါ၊ (ပါပါတယ္အရွင္ဘုရား)။ ဒီေတာ့ ေကာင္းၿပီး သတိမဂၢင္လည္းပါ၊ သမာဓိမဂၢင္လည္းပါ။ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ အိမ္မွာေနၾကျငားေသာ္လည္း ဝီရိယစိုက္ပါေနာ္၊ ကိုယ့္သႏၲာန္ျဖစ္တဲ့ တရားကေလးဟာ ျဖစ္ပ်က္ကေလးကိုျဖင့္ ဝီရိယစိုက္ပါဆိုေတာ့ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ ဝီရိယစိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ကေလးကို မေတြ႕ဘူးလား။ (ေတြ႕ပါတယ္)။ ဒီေတာ့ ဝီရိယလည္း ပါေနတယ္။ ဒကာ၊ဒကာမေတြ ၾကံလံုးနည္းေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုပ်က္ပ်က္ ၾကံလံုးပ်က္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ဆက္ဆံႏိုင္ေသးရဲ႕လား၊ (မဆက္ဆံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး) ဒီေတာ့ သမၼာသေကၤပၸလည္း ပါေနတယ္။ ပညာကေတာ့ျဖင့္ ျဖစ္တာလည္း သူသိ၊ ပ်က္တာလည္း သူသိတာကေတာ့ျဖင့္ အဝိဇၨာကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္လို႔ သူသိတာဆိုေတာ့ အဝိဇၨာကို ထိုးေဖာက္တာကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူပါလိမ့္ (ပညာပါ အရွင္ဘုရား)။ ဒါျဖင့္ ဘယ္သူသည္ ျဖစ္ပ်က္အေပၚ၌ ထိုးထြင္းၿပီးသိတာလည္းေမးရင္ ေျဖႏိုင္ၾကရဲ႕လား။ (ေျဖႏိုင္ပါတယ္)။ ဘယ္သူပါလိမ့္။ (ဝိဇၨာပညာပါအရွင္ဘုရား) ။ ဝိဇၨာပညာပဲဆိုတာ သေဘာက်ပလား။ ပညာက ဒကာ၊ဒကာမတို႔ မဂၢင္လိုသံုးေတာ့ သမၼာဒိ႒ိ။ ဒါျဖင့္ ဒီအထဲ မဂၢင္ငါးပါး ပါမေနဘူးလား။ အဲ မဂၢင္ငါးပါးေပၚႏိုင္ေအာင္ေတာ့ျဖင့္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ သတိပ႒ာနဘာဝနာျဖစ္မွေပၚမယ္။ ဒါျဖင့္ ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚဘာလုပ္ၾကမလဲ။ (ျဖစ္ပ်က္ရႈရပါမယ္) ။ ျဖစ္ပ်က္ရႈရင္ ဘာျဖစ္တံုး။ (သတိပ႒ာနဘာဝနာျဖစ္ပါတယ္သူ သတိပ႒ာနဘာဝနာဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကို ေခၚတာတံုးဆိုေတာ့ မဂၢင္ကိုေခၚတာ။ သေဘာက်ပါလား(က်ပါတယ္အရွင္ဘုရား)။ ဒါေၾကာင့္ မဂ္ဆိုတာ သိရံုနဲ႔ ရတာလား၊ အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခုကို ျမင္ေအာင္ရႈႏိုင္မွ ရတာလားတဲ့။ (အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခုကို ျမင္ေအာင္ရႈႏိုင္မွာ ရတာပါ အရွင္ဘုရား)။ ဒါျဖင့္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ စာမတတ္ေပမယ့္ ျမင္ေအာင္ရႈႏိုင္ရင္ (ရပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ စာတတ္ၿပီးေနျငားေသာ္လည္း ျမင္ေအာင္မရႈႏိုင္ရင္ (မရပါဘူး အရွင္ဘုရား)၊ မဂ္မရဘူး။ သတိပ႒ာနဘာဝနာအလုပ္ကို မလုပ္ခဲ့ေသာ္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ မဂ္ဆိုက္ပါ့မလား၊ (မရပါဘူး) ။ ေရွ႕သြားမဂ္မွ မရဘဲနဲ႔ ေနာက္ရွစ္ပါးျပည့္တဲ့ မဂ္ေကာရပါ့မလား( မရပါဘူး အရွင္ဘုရား)။ ဒါေၾကာင့္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ နာမရူပပရိေစၧဒက်မ္းကေသခ်ာဆိုတယ္။ ေနအာရုဏ္တက္လာတာနဲ႔ ဒီမဂ္ငါးခုေပၚတာနဲ႔တူတယ္။ ဒီမဂ္ငါးခုနဲ႔ ရႈဖန္မ်ားလာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ေတြ အကုန္မမုန္းေပဘူးလား။ (မုန္းလာပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ ေနာက္ေတာ့ ဒုကၡသစၥာပဲ မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူးဆိုေတာ့ ဒုကၡလည္း ဆံုးေတာ့ မဂၢင္ဘယ္ႏွစ္ပါးျဖစ္သြားလဲ။ (ရွစ္ပါးပါအရွင္ဘုရား)။ အဲ ဒါျဖင့္ ဒီက အာရုဏ္မွမတက္ဘဲ ဒီက ရွစ္ပါးေေနကထြက္ခ်င္လို႔ ရပါ့မလား၊ (မရပါဘူး အရွင္ဘုရား)။ ေလာကုတၱရာမဂ္ ဘယ္အခ်ိန္လာမွာတံုးလို႔ အေမးထုတ္ဖို႔မလိုဘူးလား။ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ အာရုဏ္ရင့္က်က္ရင္ လာလိမ့္မယ္။ေလာကီမဂၢင္ငါးပါး ျဖစ္ပ်က္ကို ျမင္တိုင္းျမင္တိုင္း မဂၢင္ငါးပါးေပၚလို႔ရွိရင္ သူ တစ္နာရီနဲ႔ ရင့္က်က္တယ္ဆိုရင္ တစ္နာရီေက်ာ္တာနဲ႔ေပၚေတာ့မွာပဲ။ နာမရူပပရိေစၧဒက်မ္းက ေလာကီမဂ္ရင့္က်က္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ကြ။ သေဘာက်လား (က်ပါတယ္)။ ဘယ္ႏွစ္ပါး ရင့္က်က္ဖို႔အေရးႀကီးလဲ။ (ေလာကီမဂၢင္ငါးပါး ပါအရွင္ဘုရား)။
သတိပ႒ာနဘာဝနာကို ပြားမ်ားဖန္မ်ားလာလို႔ရွိရင္ သူသည္ ျဖစ္ပ်က္သခၤါရကို စြန္႔လိမ့္မယ္။ ျဖစ္ပ်က္သခၤါရကို စြန္႔သြားေတာ့ ျဖစ္ပ်က္မရွိတဲ့ဘက္ကို ကူးလိမ့္မယ္။
ပထမေတာ့ သူျဖစ္ပ်က္နဲ႔ ေနမွာပဲတဲ့။ ရႈဖန္မ်ားလို႔ သူရင့္က်က္လာလို႔ရွိရင္ သူဘာကို စြန္႔မလဲ၊ (ျဖစ္ပ်က္သခၤါရကို စြန္႔ပါမယ္ အရွင္ဘုရား) အဲျဖစ္ပ်က္မရွိတာ နိဗၺာန္၊ သူရင့္က်က္ေအာင္လုပ္ဖို႔က က်ဴပ္တို႕တာဝန္။ နိဗၺာန္က ဘယ္အခ်ိန္ရမွာတံုးလို႔ ေမးဖို႔မလိုဘူးလား။ (လိုပါတယ္အရွင္ဘုရား)။ ေလာကီမဂၢင္ပါးရင့္က်က္ရင္ (ရမွာပါ အရွင္ဘုရား)။
မရင့္က်က္ရင္ (မရေသးပါဘူး အရွင္ဘုရား)။ ငါးမိနစ္အတြင္း ရင့္က်က္ရင္( ငါးမိနစ္အတြင္း ရမွာပါ အရွင္ဘုရား)။ ဒါျဖင့္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ ဒီအတိုင္းသာလုပ္လို႔ ရွိရင္ျဖင့္ မဂ္မရထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လို႔ ဆိုလို႔ရေသးရဲ႕လား။ (မရပါဘူး အရွင္ဘုရား)။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒကာ၊ဒကာမတို႔ ငါသည္ ပါရမီမွရွိပါ့မလား ေတြးမေနနဲ႔။ ဒုလႅဘတရား ငါးပါးခဏခဏေျပာေနတယ္။ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ႀကံဳျခင္းကလည္း ဘာတံုး( ဒုလႅဘတရား ပါအရွင္ဘုရား)၊ သစၥာတရားေဟာႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ၾကံဳျခင္းကလည္း ဘာတံုး ( ဒုလႅဘတရား ပါအရွင္ဘုရား)၊ ေထာင္ႏိုင္တဲ့နားနဲ႔ ႀကံဳျခင္းက ( ဒုလႅဘတရား ပါအရွင္ဘုရား)၊ အခု ျဖစ္ပ်က္ရႈမႈနဲ႔ ႀကံျခင္းကလည္း ( ဒုလႅဘတရား ပါအရွင္ဘုရား)။ ဒါျဖင့္ ရရမယ္ကြတဲ့။ ဆုႀကီးပန္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ရိုးရိုးသာဝကမွာ သစၥာတရားနာရၿပီး၊ ဒုကၡသစၥာကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ရင္ ဘာပါရမီမွ မလိုဘူးကြ။ သစၥာတရားေဟာတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႕ႀကံဳၿပီး သစၥာတရားနာၿပီး ကိုယ္ကႏွလံုးသြင္းမွန္လို႔ သစၥာကို မွန္စြာႏွလံုးသြင္းလိုက္ရင္ ၿပီးတာပါပဲကြတဲ့ဆုိေတာ့ ပါရမီပါေသးရဲ႕လား (မပါ ပါဘူး အရွင္ဘုရား)။
ကဲ ဒီေန႔ ဒီတြင္ ေတာ္ၾကစို႔။
သာဓု၊သာဓု၊သာဓု
Posted via Blogaway