နိဗၺာန္ကိုတကယ္လိုခ်င္တဲ့သူဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း
လမ္းမွန္ကိုေရြးခ်ယ္တတ္ဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။
ခႏၶာဘာလဲ၊ ဓါတ္က ဘာလဲ၊႐ုပ္ကဘာလဲ၊
နာမ္ကဘာလဲ၊ပညတ္ ပရမတ္စသျဖင့္ သိေအာင္ေတာ့
ေလ့လာရပါလိမိ့မယ္။
သူမ်ားေတြတရားထိုင္လို႔လိုက္ထိုင္တယ္။ နာရင္နာတယ္လို႔သိတယ္။
ေအာင့္ရင္ေအာင့္တယ္လို႔သိတယ္။ပူရင္ပူတယ္လို႔သိတယ္။
ဒီလိုေလးသိၿပီးေနတာေလာက္ကို နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔တရား
အားထုတ္တယ္လို႔ အထင္ေရာက္ေနတတ္ၾကတယ္။
နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔နီးစပ္တယ္လို႔ထင္တတ္ၾကတယ္။
ထိုင္ရင္းနဲ႔ တရားေတြ႔လာမယ္လို႔ယူဆတတ္ၾကတယ္။
လံုး၀လြဲပါတယ္။ နာတာက်င္တာပူတာေအာင့္တာေလာက္
ကေတာ့ တိရိစၦာန္ေတြေတာင္သိပါတယ္။
နာတာက်င္တာသိလို႔ အရိယာမ်ားျဖစ္ၾကမယ္ဆိုရင္
နာတာနာမွန္းသိလို႔ အိုင္ခနဲ အိုင္ခနဲ ဂိန္ခနဲ ဂိန္ခနဲမ်ား
ေအာ္ရင္း ေခြးေတြေသာတာပန္တည္ၾကေတာ့မွာေပါ့။
နိဗၺာန္ရခ်င္တဲ့သူဟာ ၀ိပႆနာအားထုတ္မွရမွာျဖစ္ပါတယ္။
၀ိပႆနာ အလုပ္မလုပ္ပဲနဲ႔ေတာ့ မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္
ရႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး။ ၀ိပႆနာအားထုတ္ျခင္း
အေၾကာင္းေၾကာင့္သာလ်င္ မဂ္ဖိုလ္အက်ိဳးကို ရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာဆိုရာမွာလည္း သူမ်ား၀ိလို႔ လိုက္၀ိတာမ်ိဳး
မဟုတ္ပဲ ၀ိပႆနာ အစစ္အမွန္ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။
၀ိပႆနာအစစ္အမွန္နည္းလမ္းနဲ႔ ဆင္းရဲပါလားလို႔
မဂ္ဉာဏ္က လာကိုလာပါတယ္။
၀ိပႆနာဆိုတာ အထူးျပဳ႐ႈမွတ္ျခင္းပါ။သာမာန္သိ႐ိုးသိစဥ္
ကိုအသိကပ္ေပးရံုနဲ႔ ၀ိပႆနာမဟုတ္ေသးပါဘူး။
ခႏၶာရဲ႕သေဘာအမွန္ကို သိေအာင္ဆင္ျခင္ၾကည့္ရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၶာဟာ ဘယ္ ခႏၶာပဲေပၚေပၚ ေပၚၿပီးတာနဲ႔
ေပ်ာက္ပါတယ္။ေပၚၿပီးခဏမွာ ေပ်ာက္ပ်က္ျခင္းကိုသိမွ
အနိစၥျမင္တယ္လို႔ေခၚပါတယ္။ အနိစၥလကၡဏာ ကိုျမင္မွ
မျမဲတဲ့သေဘာေၾကာင့္ဆင္းရဲတယ္လို႔ သိႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ဆင္းရဲတာကို ဆင္းရဲတယ္လို႔ သိျခင္းက မဂၢသစၥာပါပဲ။
မဂၢသစၥာမျဖစ္ရင္ ၀ိပႆနာ မမည္ပါဘူး။
မဂၢသစၥာျဖစ္ဖို႔က အပ်က္သေဘာကိုျမင္သိၿပီး ဆင္းရဲပါလားလို႔
သိမွ မဂၢသစၥာျဖစ္မွာပါ။ ဒုကၡသစၥာသည္ သိ ရမယ့္တရား။
မဂၢသစၥာသည္ ပြားရမယ့္တရား ။ ဒုကၡသစၥာကို ဒုကၡသစၥာလို႔
အမွန္အတိုင္း သိျခင္းသည္မဂၢသစၥာ။မဂၢသစၥာျဖင့္ ႐ႈျမင္ေနျခင္းေၾကာင့္
သမုဒယသစၥာမလာေတာ့ဘူး။ သမုဒယသစၥာမလာေတာ့တဲ့
အတြက္ လိုခ်င္တယ္ ရခ်င္တယ္ မေက်နပ္ဘူး အလိုမက်ဘူးဆိုတဲ့
ေလာဘ ေဒါသတို႔ၿငိမ္းေနျခင္းေၾကာင့္ နိေရာဓသစၥာမည္တယ္။
သမုဒယသစၥာသည္ ပယ္ရမယ့္တရား။ နိေရာဓသစၥာသည္
ဆိုက္ေရာက္ရမယ့္တရား။
၀ိပႆနာ အားထုတ္တဲ့သူတိုင္းဟာ သိ ပယ္ ဆိုက္ ပြား ဆိုတဲ့
အဓိပၸါယ္ေလးခုနဲ႔ ကိုက္ညီေနမွ ၀ိပႆနာျဖစ္တယ္ဆိုတာ
မွတ္သားထားဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။
ဒုကၡသစၥာမသိပဲနဲ႔ အရိယာမျဖစ္ဘူး။ ဒုကၡသစၥာကို သိႏိုင္တဲ့
နည္းလမ္းေတြ အသြယ္သြယ္႐ွိပါတယ္။ ျဖစ္တဲ့ သခၤ ါရတရားမွန္သမွ်
ပ်က္ၾကတယ္။ျဖစ္ၿပီးပ်က္တယ္လို႔ သိျခင္းသည္ ဒုကၡသစၥာကိုသိျခင္း။
ျဖစ္တဲ့ သခၤ ါရတရားမွန္သမွ်ဟာ ပ်က္ဖို႔အေၾကာင္းႀကီးပဲ။
ပ်က္ဖို႔အေၾကာင္းနဲ႔
ျဖစ္လာၿပီး ပ်က္ျခင္းအက်ိဳးသာလွ်င္ ရတယ္ အေၾကာင္းတစ္လွည့္
အက်ိဳးတစ္လွည့္လို႔ သိျခင္း။ ဒီလိုသိျခင္းသည္ ဒုကၡသစၥာကိုသိျခင္း။
ဒီလိုေျပာလို႔လည္းဉာဏ္ရည္မမွီလို႔. ျဖစ္ပ်က္ကိုမသိပါဘူး
မျမင္ပါဘူးဆိုရင္ အလြယ္ဆံုးနည္းလမ္း ကေတာ့ ႏွာသီးဖ်ားေလးကို
အာရံုစိုက္လိုက္။ ႏွာသီးဖ်ားမွာ ၀င္ေလေလး တိုး၀င္တာ
တိုးထြက္တာကို ဉာဏ္စိတ္နဲ႔ၾကည့္။ တိုး၀င္တဲ့၀င္ေလဟာ
အခိုက္အတန္႔သာ႐ူႏိုင္တယ္ ႐ူခ်င္တဲ့စိတ္က ဆက္မ႐ူခ်င္ေတာ့တဲ့
အခါ ၀င္ေလရပ္သြားတယ္ အဲ့ဒီ၀င္ေလရပ္သြားတာေလးကို
သိေအာင္႐ႈမွတ္ပါ။ရပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ကို အမိအရဖမ္းၿပီးသိႏိုင္ရင္
အပ်က္ကိုသိတာလို႔ေခၚတယ္။ ၀င္ေလတိုး၀င္တာကိုသိၿပီး
ဆက္မတိုးေတာ့တာ ဆက္မ႐ူေတာ့တာ ရူတာရပ္သြားတာ
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကို အမိအရ ဖမ္းႀကီး သိျမင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ထြက္ေလလည္း ထြက္မွန္းသိရမွာျဖစ္သလို ရပ္သြားတာကို
သိရမွာျဖစ္ပါတယိ။ ရပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ဟာ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခု
ပ်က္ျခင္းကိုေခၚပါတယ္။ အဲ့ဒီလို ျဖစ္တည္မႈတစ္ခု
ပ်က္သြားတာကို ဉာဏ္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္မွ
၀ိပႆနာ မည္ပါတယ္။ အျဖစ္ကိုသိျခင္းသည္
သမထ ။ အပ်က္ကို သိျခင္းသည္ ၀ိပႆနာ။
ျဖစ္ၿပီးတိုင္းပ်က္တယ္ ဆိုတာကို ျမင္မွ အနိစၥျမင္တယ္လို႔
ေခၚပါတယ္။ အနိစၥလို႔ ျမင္ႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္စြမ္းသည္သာလ်င္
ဒုကၡသစၥာလို႔ ရႈမွတ္ပါလိမ့္မယ္။ အနိစၥမျမင္တဲ့သူဟာ
ဒုကၡလို႔ သိမွတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အလုပ္စဥ္ကို မွန္ေအာင္တည့္ေအာင္ လုပ္တတ္ဖို႔
အေရးႀကီးလွပါတယ္။ အလုပ္စဥ္မမွန္ရင္
ဉာဏ္စဥ္လည္း ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။
နိဗၺာန္လည္း ျမင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
အလုပ္စဥ္မွန္မွ ဉာဏ္စဥ္တက္ၿပီး နိဗၺာန္ကို
မလဲြမေသြ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္
ျဖစ္တည္ပ်က္ကို သိႏိုင္ေအာင္ မွတ္ႏိုင္ေအာင္
ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။
အနိစၥဉာဏ္ျမင္လို႔ ရႈမွတ္ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကပါေစ
