ေနတာစာက်က္ေနတာဟာ ပြားတာမဟုတ္ဘူး၊ သတိပ႒ာန္ ၄-ပါးထဲက တစ္ပါးပါးကို၊ ဥပမာ'႐ုပ္'ကို႐ႈတဲ့
ပုဂၢိဳလ္သည္ ႐ုပ္ေတြ႔႐ုံနဲ႔ပြားတာမဟုတ္ဘူး၊ ႐ုပ္၏ သဘာဝျဖစ္ပ်က္ေတြမွ ပြားတယ္လို႔မွတ္၊ 'ေဝဒနာ'႐ႈတဲ့
ပုဂၢိဳလ္က ေဝဒနာေတြ႔႐ုံနဲ႔ ပြားတာမဟုတ္ဘူး၊ ေဝဒနာကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ေဝဒနာ၏အျဖစ္အပ်က္ကိုသိမွ ဒါကို
အဖန္တလဲလဲၾကည့္ေနမွ ပြားတယ္လို႔မွတ္။ ဒီေတာ့နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့အလုပ္ဟာ ပြားမ်ားမႈအလုပ္ပါပဲ၊ ပြား
မ်ားမွရမယ္၊ ပြားမ်ားမႈအလုပ္လုပ္မွ ကိေလသာေသမႈ (သတ္မႈ) ကိစၥၿပီးတယ္၊ ပြားမ်ားရာမွာ ေဝဒနာ႐ႈ
ေတာ့ ေဝဒနာတြင္ေတြ႔ေနေသးတယ္ဆိုရင္ လိုေသးတယ္၊ ေဝဒနာ၏ပင္ကိုယ္သဘာဝကျဖင့္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္
တဲ့ သေဘာပါလားလို႔ ႐ႈေနရာမွာ၊ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္တဲ့သေဘာကို႐ႈေတာ့ ေဝဒနာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ဪ အနိစၥ
ပါလား၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တာေလးပါလားလို႔ သိလာတယ္၊ ဒီ ျဖစ္ပ်က္ကို အဖန္ဖန္ၾကည့္..႐ႈေနရင္"ဘာေဝတဗၺ"
ပြားမ်ားမႈျဖစ္ၿပီ။ ဘုန္းႀကီးက ေဟာတဲ႔တရားကိုနားေထာင္တဲ့ အခါမွာဒီက ေဟာလုိက္တဲ့တရားကို နားထဲ
ကၾကားၿပီး၊ ေဟာတဲ့ေဒသနာဉာဏ္ကုိ အစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး (ေဒသနာဉာဏႏုသာေရန) ဉာဏ္က ခႏၶာထဲ
လွည့္လိုက္ပါ၊ စိုက္ၾကည့္ပါ၊ ဉာဏ္ကုိခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာေစလြတ္ပါ၊ (ဉာဏံေပေသႏၱႆ) သည္ ခႏၶာ ၅-ပါး
ထဲကတစ္ပါးပါးကုိ ဉာဏ္ကစိုက္ၾကည့္ေပးပါ၊ (ဉာဏုတၱရႆေဟာတိ) တဲ့ေဟာရင္းမတၱနဲ႔ဉာဏ္တက္လာ
ၿပီး၊ ဪ..တစ္ကုိယ္လံုးဟာ အျဖစ္အပ်က္မွတစ္ပါးဘာမွမရွိပါလားလို႔ အျဖစ္အပ်က္ျမင္တဲ့ဉာဏ္တက္
လာလိမ့္မယ္၊ အဲဒါ (ယထာဘူတဉာဏ္) ပဲ၊ ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္မုန္းတဲ့ဉာဏ္တက္လာလိမ့္မယ္၊ အဲဒါ
(နိဗၺိႏၵဉာဏ္) ေခၚတယ္၊ ေနာက္အျဖစ္အပ်က္ကိုပင္ ျဖစ္ဒုကၡ ပ်က္ဒုကၡပါလားလို႔ ပိုင္းျခားတဲ့ဉာဏ္အလိုလို
တက္ၿပီးေဒသနာအဆံုးမွာ ေသာတပန္တည္ႏိုင္တယ္၊ ေဒသနာဉာဏ္ အစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး ခႏၶာထဲဉာဏ္
ေရာက္ၿပီး၊ (ဉာဏ္ကပြားမ်ားၿပီး) ဉာဏ္ ၃-ဆင့္နဲ႔ တက္သြားလို႔ ေသာတပန္ျဖစ္လာတာ၊ နားကၾကားတာကို
ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ဉာဏ္ကိုလွည့္ခုိင္းလို႔ရွိရင္ ဉာဏ္တက္လာပါလိမ့္မယ္၊ ဒီဉာဏ္ဟာ သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္ျဖစ္
ၿပီး၊ သစၥာက်ေအာင္ တက္လို႔ရွိရင္ တရားပြဲအတြင္းမွာ ကိစၥၿပီးတယ္လို႔မွတ္။
ဒီေတာ့တရားနာနည္း မွန္ဖို႔အေရးႀကီးတယ္၊ ဘယ္လိုမွန္ရမတံုး၊ ေဒသနာဉာဏ္ဝမ္းထဲေရာက္ေအာင္လုပ္၊
ေဒသနာေတြကို ဝမ္းထဲကဉာဏ္က ဖမ္းထား၊ ဖမ္းထားတဲ့ဉာဏ္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာလိုက္လိုက္၊ ခႏၶာကိုယ္
ေပၚမွာ ဉာဏ္ကျဖစ္ပ်က္႐ႈေပး၊ ဒီလိုဆိုရင္ တရားနာတဲ့အဆံုးမွာ ကိစၥၿပီးတယ္၊ ဒီသေဘာဟာ ဘုရားလက္
ထက္ကတည္းကပဲ၊ ဒီက ေဟာလိုက္တဲ့တရားကို ဉာဏ္နဲ႔လိုက္ၿပီး ခႏၶာထဲဉာဏ္လွည့္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္လိုက္၊
ဉာဏ္ဆိုတာက ေျပာေတာ့သာ ၁၆-ဉာဏ္၊ ၁ဝ-ဉာဏ္အစရွိသည္ျဖင့္ေျပာေနရတာ၊ စင္စစ္ေတာ့တစ္စကၠန္႔
ဆုိအကုန္ၿပီးတာပဲ၊ နားကနာၿပီး၊ ဉာဏ္ခႏၶာထဲစိုက္လိုက္၊ ဘယ္ဝတၳဳ၊ ဘယ္တရားနာလိုက္တာနဲ႔ ကၽြတ္
တမ္းဝင္းသြားတယ္ဆိုေတာ့၊ "ဘာေဝတဗၺ"ပြားမ်ားတဲ့ ကိစၥေတြမပါသလိုျဖစ္ေနတယ္၊ အမွန္ဒီဝတၳဳေတြ
ဟာ သုတၱန္တရားျဖစ္ေလေတာ့ သုတ္ေတြမေပ်ာက္ေအာင္ စီေရးရတယ္ဆိုေတာ့ အဘိဓမၼာမထည့္ႏိုင္ဘူး
သုတၱန္ဆိုတာ က်င့္စဥ္ပါတာကနည္းတယ္၊ အဲဒီတရားနာလို႔ ကိစၥၿပီးသြားတယ္ဆိုျငားေသာ္လဲ၊ သုတၱန္
ေနာက္ကေနၿပီး အဘိဓမၼာမလိုက္ရင္ ျဖစ္ကိုမျဖစ္ဘူး။ (မွတ္ခ်က္။ ။ "ဘုရားတရားေဟာစဥ္"ဘုရားက လူ
တစ္ေယာက္ခၽြတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ တရားေဟာစဥ္ရွိတယ္)။ (၁) ေရွးဦးစြာ ဒါနျပဳကြ၊ ၾကပ္ၾကပ္ျပဳကြလို႔
ေဟာခ်လိုက္တယ္၊ ဒါနဆိုတာ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာဆိုတဲ့ ခ်မ္းသာေတြကိုသူကေပးႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး၊ သူ႔
အက်ိဳးေတြတစ္ခါေလာက္ေဟာလိုက္တယ္၊ ပန္းလွဴလို႔လွပပံု၊ ေက်ာင္းေဆာက္လို႔နတ္ျပည္မွာ ဘံုေပါက္
ပံုစသည္ အက်ိဳးေပးပံုေတြေဟာလိုက္တယ္။ (၂) ေနာက္ ဒါနလွဴၿပီးေတာ့ ဒီလို အက်ဳိးေပးၿပီးေသာ္လဲအ
သက္မရွည္ရင္အလကားကြ၊ လက္ထဲ ေငြရွိေပမယ့္မစားရခင္ ေသသြားရင္မေကာင္းဘူး၊ ဒီေတာ့သီလေလး
လုပ္ကြ သီလလုပ္မွအသက္ရွည္မယ္လို႔တစ္ဆင့္တက္ေဟာတယ္။ (၃) ဒါန သီလ ေဟာၿပီးေတာ့မွ ဒါန
ေၾကာင္းဘံုဗိမာန္ေတြ ပေဒသာပင္ေတြေပါက္၊ သီလေၾကာင့္ အသက္ရွည္တဲ့ နတ္မင္းႀကီးျဖစ္လာၿပီး စည္း
စိမ္ဥစၥာရတနာနဲ႔ အျပည့္အစံုကြ၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသတံုးကြလို႔"သဂၢကထာ"ေခၚနတ္ျပည္အေၾကာင္း
ဆက္ေဟာျပန္တယ္။ (၄) ဒါေတြၿပီးေတာ့မွ"ကာမာနံအာဒီနဝကထာ"ေဟာဒီအက်ိဳးေတြဟာ ငါးပါးပအာ႐ုံ
ကာမဂုဏ္ေတြကြ၊ ဘာမွအသံုးမက်ဘူး၊ ေမ်ာက္မီး႐ႈးပန္းကိုင္ထားသလို ကိုယ့္ခ်ည္းေလာင္တာပဲကြ၊ အမဲ
သားရတဲ့က်ီးလိုပဲ တျခားက်ီးေတြကလိုက္လုတာနဲ႔ ခ်မ္းသာခြင္မရဘူး၊ ဒါေတြလဲအကုန္ေဟာခ်လိုက္တယ္၊
အျပစ္ေတြျပေဟာလိုက္တယ္၊ ရသေရြ႕ဟာတစ္ခုမွမေကာင္းဘူးကြ၊ ဒီေရာက္ေအာင္တျဖည္းျဖည္းဆြဲေခၚ
လာၿပီးေတာ့မွ၊ ပင္ကိုယ္အျပစ္ေတြ ေဟာခ်လိုက္တယ္၊ (ဒီလိုေဟာျပေနတာဟာ ဘာဝနာမပါဘဲနဲ႔ ကိစၥၿပီး
တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ထင္ေနမွာစိုးလို႔ ေျပာျပရတာ)။ (၅) ၿပီးေတာ့မွ"ေနကၡမၼကထာ"ကာမမွထြက္ကြ၊ ကာမ
ဂုဏ္အာ႐ုံေတြက ထြက္ဆိုေတာ့၊ ဒါအလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္လို႔ေျပာတာ၊ ကာမအာ႐ုံေတြကုိ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ မ႐ႈရင္၊ ကာမမွ မထြက္ႏုိင္၊ ဒီေတာ့ ဝိပႆနာ စလုပ္ေတာ့လို႔ပါလာတယ္။
(၆) "မဂၢကထာ"ေဟာခ်လိုက္တယ္၊ သစၥာေဟာခ်လိုက္တယ္ အဲဒီေတာ့ မဂၢကထာမေဟာခင္ ကာမာနံ
အာဒီနဝကထာေဟာတယ္၊ ကာမဂုဏ္၏ အျပစ္ေတြ၊ လူျဖစ္ရတာလဲ ဒုကၡသစၥာကြ၊ ငါးပါးအာ႐ုံကာမဂုဏ္
တစ္ငါးရာကိေလသာမီးေတြ အကုန္ေလာင္ေနတာ တဟုန္းဟုန္းပဲကြလို႔ ေဟာလိုက္တယ္၊ ေဟာတာ့ကာမ
ဂုဏ္အာ႐ုံေတြ၏ အျပစ္ေတြကိုျမင္ၿပီး၊ ဒါေတြဟာ သက္သက္အသံုးမက်တဲ့ တရားေတြပဲလို႔ သူ႔ကုိဝိပႆ
နာလိုက္ လိုက္တယ္၊ လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ၊ တဏွာ မာန
ဒိ႒ိေတြကင္းသြားတာ၊ ကင္းသြားေတာ့ စိတ္ကျဖဴစင္းသြားတယ္၊ ျဖဴေနတဲ့အဝတ္ဟာ ဆုိးခ်င္တာနဲ႔ဆိုး စြဲ
တယ္၊ ဂ်ီးအေပေတြနဲ႔ဆိုရင္ မစြဲဘူး၊ ဒီလိုပဲ ဒီမွာလဲ ကာမာနံအာဒီနဝကထာေဟာေတာ့ စိတ္ျဖဴစင္သြားၿပီး
ငါးပါးအာ႐ုံကာမဂုဏ္ေတြဟာ စိန္ေတြ ေရႊေတြ ေငြေတြဟာအလကားဟာေတြ၊ ဘာမွလိုခ်င္စရာမရွိဘူး၊ ဒီ
လိုျဖစ္လာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ျဖဴစင္လာတယ္၊ ျဖဴစင္လာတဲ့အခါက်ေတာ့မွ မင္းတို႔ခႏၶာႀကီးဟာ"ဒုကၡသစၥာ"
ကြ၊ ဒီဒုကၡျဖစ္ေစတာဟာ"သမုဒယသစၥာ"ကြ၊ ဒီသမုဒယသစၥာ မေသသေရြ႕ ဒုကၡမၿငိမ္းဘူးဆိုၿပီး၊"မဂၢသစၥာ
ကိုဆက္ေဟာလိုက္တယ္၊ ဒီေတာ့ အလုပ္တရားေတြေရာက္လာတယ္၊ ေရာက္လာေတာ့ သစၥာေဟာလိုက္
သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဒီက်မွ မဂ္ဖိုလ္ဆိုက္လာရတယ္၊ သစၥာက်မွဆိုက္တယ္၊ ဒါတရား
ေဟာစဥ္ပဲ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ဒီလိုပဲေဟာတယ္။ "သစၥာအဓိက"ဘုရားေဟာစဥ္ ေရွ႕ပိုင္းမွာ ဒုဂၢတိက သုဂ
တိေရာက္ေအာင္ေဟာလိုက္ပါေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ သုဂတိေရာက္လဲ ခႏၶာ ၅-ပါးျဖစ္တာပဲ..ဆိုေတာ့
ဒုကၡသစၥာျဖစ္တာပဲ၊ ခႏၶာ ၅-ပါးက မထြက္လို႔ရွိရင္၊ ဒုကၡသစၥာထဲကအထြက္ဘဲေနဦးမွာပဲ၊ ေနာက္ဆံုးပိတ္
ျဖဴစင္တဲ့အခါက်မွ သစၥာေဟာတယ္၊ ဒီဘုရားေဟာစဥ္ကို မွတ္၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ကေတာ့ ဒီလုိမေဟာေတာ့ဘူး
ဟုိဟာေတြ တျခားဆရာေတြဆီက နာခဲ့ၾကၿပီ၊ ဒါနကထာ၊ သီလကထာ၊ သဂၢကထာေတြ မလိုေတာ့ဘူး၊
ဘုန္းႀကီးတာဝန္က သစၥာကထာ(မဂၢကထာ) ေဟာဖို႔ပဲ၊ ဒီျပင္ဟာေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကားဘူးလွၿပီ၊ သစၥာက
ထာေတာ့မၾကားဘူးေသးပါဆိုေတာ့၊ ဒါျဖင့္ ျဖဴစင္ေနတဲ့ စိတ္ကိုဆိုးေပးရေတာ့မွာပဲ၊ သစၥာကထာက စိတ္
ျဖဴစင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေဟာရတာ၊ ႐ႈပ္ေပြေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဟာကုိမေဟာႏိုင္ဘူး၊ မေဟာနဲ႔၊ ေစာင့္ေပးပါ၊
ဘုရားကလဲ ေစာင့္တာပဲ၊ ဒီေတာ့သစၥာတရားဟာ ကၽြတ္တမ္းဝင္တဲ့တရားလို႔မွတ္။
သစၥတရားနာမႈနဲ႔ သစၥာတရားႏွလံုးသြင္းမႈႏွင့္(ပြားမ်ားမႈ)ဒီ ၂-ခုရွိရင္ သာဝကပါရမီမွာကိစၥၿပီးၿပီ၊သစၥာတရား
နာတုန္းက ကိေလသာအေစးေတြေျခာက္တယ္၊ ေနာက္ သစၥာအလုပ္ကုိ လုပ္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့မီးေတာက္
တာပဲ၊ ကိေလသာအေစးေတြကုန္သြားတာပဲ၊ ေရွးဦးစြာ သစၥာတရားနာၿပီး သစၥာပြားရတာပဲ၊ ဒုကၡသစၥာကို
မဂၢသစၥာနဲ႔ ပိုင္းပိုင္းျခားျခားသိျမင္ေအာင္ (ပရိေညယ်) နဲ႔ သိေအာင္လုပ္ေပေတာ့၊ သစၥာနာမႈရွိၿပီး သစၥာပြား
မႈသာတို႔တာဝန္ေလးရွိေတာ့တယ္လုိ႔ စြဲၿမဲစြာမွတ္ၾကပါ၊၂-ပိႆာရွိတဲ့အနက္က၊၁-ပိႆာကိုဆရာကထမ္းပိုး
ၿပီး၊ က်န္တဲ့ ၁-ပိႆာကို ကိုယ္တိုင္ထမ္းဖို႔ဝန္မေလးရင္ရၿပီသာမွတ္၊ သစၥာပြားမႈအလုပ္မွာ ပ်င္းမႈဖ်င္းမႈပဲ
စိုးရိမ္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အပါယ္ေလးပါးသြားမယ့္ကံလုပ္ထားတာေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားသ
တံုး၊ မေရတြက္ႏိုင္ဘူး၊ အဲသေလာက္မ်ားတဲ့ ကံေတြဟာ သစၥာတရားနာၿပီး သစၥာပြားလို႔ဒုကၡကို ပိုင္ျခားျမင္
ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေရာက္ရင္၊ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတယ္၊ အက်ိဳးမေပးေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ကကံေတြ အ
ေဟာသိကံျဖစ္သြားရင္၊ သံသရာမွာ လံုးဝျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီအလုပ္ကေလး မလုပ္ျဖစ္ရင္ ေက်ာက္ခဲက
ေလးေရထဲက်သလို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာက္ေအာင္ေဟာေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ျဖစ္စဥ္ကိုက္ေဟာေန
တာ၊ တစ္ခါက်သြားရင္ျပန္တက္ဖို႔မလြယ္ဘူး၊ ဇာတ္ေတာ္ထဲက ဥပရိမိဖုရားႀကီးဟာ စုေတၿပီးေနာက္
ႏြားေခ်းပိုးသြားျဖစ္တယ္၊ ႏြားေခ်းပိုးဘဝက ကၽြတ္သြားတယ္ဆိုတာ မၾကားရဘူး၊ ဘယ္ေလာက္မွျပန္တက္
မယ္ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ အခုရရွိတဲ့အခြင့္အေရးကေလး လက္မလြတ္ေစနဲ႔၊ သစၥာတရားနာမႈႏွင့္
သစၥာတရားပြားမႈ..မဆံုး႐ႈံးေစနဲ႔၊ ဒါဆံုး႐ႈံးရင္ အကုန္ဆံုးမယ္မွတ္၊ ေရႊေတြ ေငြေတြ စိန္ေတြဆိုတာက အေရး
ႀကီးတဲ့အခါ ေဝဒနာတစ္ခုသက္သာေအာင္ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အိုသြားတာကို မအို္ေအာင္မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ေသ
ခန္းက်ေတာ့ဒါေတြက အကူအညီေတြရေသးရဲ႕လား၊ မရဘူး၊ မရတဲ့အျပင္ ဒါေတြကအပါယ္တြန္းခ်လိုက္
ေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ အားကိုးစရာအစစ္က"အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ"ဆိုတဲ့အတုိင္း၊ မိမိအားထုတ္
တဲ့တရားကိုသာလွ်င္ မိမိအားကိုးရေတာ့မွာပါလား ဆိုတာဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်၊ တျခားဘာမွ အားကိုးစရာ မရွိ
ဘူး၊ အခုနာေနတဲ့ သစၥာတရားရယ္၊ ကိုယ္တိုင္ သစၥာပြားတာေလးရယ္၊ ဒါပဲအားကုိးစရာရွိတယ္၊ ဒီအလုပ္
ဟာ အပါယ္ေလးပါး တံခါးလဲပိတ္တယ္၊ အားကိုးစရာအစစ္လဲျဖစ္တယ္၊ ဒီေတာ့ သစၥာဓမၼပဲအားကိုးစရာရွိ
ေတာ့တယ္၊ သစၥာဓမၼ ပြားမ်ားမႈအလုပ္သာ လုပ္ၾကေပေတာ့၊ ဘုရားကလဲ ငါသည္ သစၥာေလးပါးသိမွ
ဘုရားျဖစ္ၿပီလို႔ဝန္ခံတယ္လို႔ ေဟာထားတာ၊ သစၥာမသိဘဲနဲ႔ ငါ ေသာတပန္၊ ငါ သကဒါဂါမ္၊ ငါ အနာဂါမ္
ငါ ရဟႏာၱ ျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွမယံုနဲ႔ကြတဲ့၊ သစၥာတရားမသိဘဲနဲ႔ နိဗၺာန္မေရာက္ႏိုင္ဘူးတဲ့၊
တျခားတရားေတြဟာ သာမညအားကိုးရာပဲရမယ္၊ ခဏပဲရမယ္၊ ျပန္က်က မလြယ္ဘူး၊ ဒီေတာ့"သစၥာနာမႈ
နဲ႔ သစၥာပြားမႈ"၂-ခုသာလွ်င္တုိ႔၏ အားကိုးရာ အားထားရာအစစ္ရွိေတာ့တယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္။
သစၥာတရားနာမႈကို ေရွးဦးစြာ ဘုန္းႀကီးကေဟာမယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ သစၥာပြားမႈအလုပ္ကို ဉာဏ္နဲ႔တက္ေပးရ
မယ္၊ သစၥာနားမလည္ေသးရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒုကၡဘယ္ေတာ့မွမကုန္ႏိုင္ဘူး၊ သစၥာမနာရဘဲနဲ႔ သစၥာအားထုတ္
မယ္ဆိုရင္ ဒုကၡဘယ္ေတာ့မွမကုန္ဘူးလို႔ သစၥာသံယုတ္မွာေဟာထားတယ္၊ ဒီေတာ့ သစၥာတရားနာမႈ
သည္ အရးအႀကီးဆံုးအလုပ္ပဲ၊ သစၥာနာၿပီးရင္ သစၥာပြားေပေတာ့၊ ကဲ..ဒုကၡသစၥာ၏ သႏာၱပ႒ သေဘာကို
ေဟာေတာ့မယ္။ ။
ဤေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ
ေစတနာအေပါင္းတို႔သည္ အားထုတ္ဆဲျဖစ္ေသာ
ဝိပႆနာဉာဏ္မွ မဂ္ဉာဏ္သို႔ေက်းဇူးျပဳျခင္းငွာ
အေထာက္အပံ့ ပစၥည္းအျဖစ္ျဖင့္
တည္ရွိပါေစသတည္း။ ။
အရွင္ဉာဏဓဇ
မိုးကုတ္ဝိပႆနာ မဂၤလာမဂၢင္ရိပ္သာ
ပင္မသံေဝဇနိယဌာန
အမရပူရၿမိဳ႕။ ။
No comments:
Post a Comment