ဒိ႒ိက ခႏၶာကို ခုိုင္ၿမဲတယ္ထင္လို႔ မွီတာ၊ ခႏၶာကို ခဏမွ်တည္တဲ့ ဓမၼေလးလို႔ အပ်က္စိပ္ေအာင္မ်ား..
႐ႈႏိုင္ရင္ ဒီဒိ႒ိ သူျပဳတ္တာပဲ၊ ဒိ႒ိရွိေနရင္ တဏွာမာနေတြဝင္ၿပီး..သံသရာ႔နယ္ခ်ဲ႕တတ္လြန္းလို႔၊ ဒိ႒ိ
မျပဳတ္သေရြ႕ ကာလဟာျဖင့္၊ သံသရာ သစ္ငုတ္ပဲ၊ မိစာၦဒိ႒ိ အားေကာင္းရင္ ျဖစ္ပ်က္က်ဲတယ္၊ သမၼာ
ဒိ႒ိ အားေကာင္းရင္ ျဖစ္ပ်က္စိပ္တယ္၊ ျဖစ္ပ်က္စိပ္ဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးတယ္၊ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေနရင္ ဒီအသိ
ဆက္သြား..ဘာဆုမွမေတာင္းနဲ႔ နိဗၺာန္ေရာက္မယ္၊ ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္က တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မွီေနတာ၊ ႐ုပ္ကျဖစ္
ပ်က္ဆို နာမ္လည္း ျဖစ္ပ်က္ပဲ။ ေသမွာနဲ႔ ေသတာမွတစ္ပါး ဘာမွမရွိဘူး၊ တစ္ခုေသရင္ အကုန္ေသ
တာပဲ၊ ခႏၶာတစ္ခုလံုးေသတာပဲ၊ သိပ္ခဲယဥ္းတယ္ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔၊ ခႏၶာေျပာတာကို ကိုယ္က ဉာဏ္
ေလးနဲ႔ မေနမနားေလး..ၾကည့္ေန႐ုံပါပဲ၊ ဒီလိုသာ ဝိပႆနာနဲ႔ အၿမဲေနရင္ ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ ရင့္လာ
ၿပီး..နိဗၺာန္ျမင္လာမယ္၊ ဒါရဟႏာၱျဖစ္တဲ့တရား။ ခႏၶာထဲတစ္ခုေသာ တရား ေပၚလာလို႔ရွိရင္..သူ႔မွာ
သူ႔မွာ အိုမႈေသမႈ ပါတာခ်ည္းမွတ္၊ အလိုလိုပ်က္သြားတာ မဟုတ္၊ သူယူလာတဲ့ ဇရာမရဏ ႏွိပ္စက္လို႔
ပ်က္သြားတာ။
စားခ်င္တဲ့စိတ္က မစားရဘဲနဲ႔ ေသသြားတယ္၊ ထမင္းပြဲဆီ လွမ္းတဲ့စိတ္က..လွမ္းၿပီးခ်ဳပ္သြားတာပဲ၊
ယူတဲ့စိတ္က ယူၿပီးခ်ဳပ္သြားတာပဲ၊ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔တဲ့စိတ္က..ပို႔ၿပီး မစားရဘဲ ခ်ဳပ္သြားတာ
ပဲ၊ စားစိတ္ကလည္း၊ စားတာ စားရတယ္၊ မမ်ိဳရဘူး မ်ိဳးတဲ့စိတ္ သီးသန္႔ေပၚရတယ္၊ မ်ိဳးတဲ့စိတ္လည္း
ျဖစ္ပ်က္ပဲ။ ထမင္းတစ္လုပ္တင္ပဲ ျဖစ္ပ်က္ေပါင္း..အမ်ားႀကီး ေျပာင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ကာ..ျဖစ္ပ်က္
မေတြ႔ဘူးလို႔ မေလွ်ာက္ၾကပါနဲ႔ ဓမၼေတြ ျဖစ္လာၿပီး ပ်က္သြား၊ ျဖစ္လာၿပီး ပ်က္သြား..ဧည့္သည္သ
ေဘာေနၿပီး ဧည့္သည္သေဘာ ေသေသသြားၾကတာကို ႐ႈတဲ့ ဉာဏ္က ျဖစ္လာၿပီး မရွိဘူး..ျဖစ္လာၿပီး
မရွိဘူးနဲ႔ သိသိေနရမယ္၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ဆိုတာ ခႏၶာ၏ အစဥ္ေနာ္၊ ခႏၶာနဲ႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ဆိုတာ..ေပါင္း
လိုုက္ေတာ့ အတူတူျဖစ္သြားတယ္၊ ခႏၶာတစ္ခုလံုးမွာလည္း အနိစၥခ်ည္းရွိတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ နိစၥဆို
တာ မရွိဘူး။
ခႏၶာႀကီးက ဘယ္အခါမဆို အနိစၥပါလို႔ ေျပာရက္သားနဲ႔၊ ၾကည့္လို႔မျမင္ဘူးဆိုရင္ သူ႔မွာ နီဝရဏဖံုးၿပီ။
ကိေလသာ နီဝရဏရွိေနရင္ ဉာဏ္က ထုိးထြင္းလို႔ မရဘူး၊ နီဝရဏကိုအရင္ ဖယ္ရွားလိုက္မွ..ပင္ကိုယ္
ရွိတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ကို သြားေတြ႔မယ္၊ က်န္းမာေနတုန္းကေတာ့ သုခေဝဒနာက ခုိင္းတယ္၊ မက်န္းမာတဲ့အ
ခါက်ေတာ့ ဒုကၡေဝဒနာက..ငါ့ကုဟဲ့ ငါ့ကုဟဲ့ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ရွာဟဲ့ ငါေပ်ာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္
ဆိုၿပီး..ဒုကၡေဝဒနာက မက်န္းမာတဲ့အခါ..သူက ပိုၿပီး အရွာအေဖြခိုင္းတယ္၊ ဟဒယဝတၱဳဆိုတဲ့ ေဆးနီ
ေဆးဝါ ေရာေနရင္..ခႏၶာျဖစ္ပ်က္ကို မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ ေလာဘက မဖယ္ထုတ္ေတာ့ ႀကီးပြားလာတယ္၊
ေလာဘဆိုတာ တဏွာ၊ တဏွာ ႀကီးပြားေတာ့ ဥပါဒါန္ကံ အပါယ္ဇာတိပဲ၊ နိဝရဏတရားငါးပါး..မဂ္ဉာဏ္
ဖိုလ္ဉာဏ္ နိဗၺာန္ကိုတားတတ္သည့္၊ တရားငါးခုလို႔ မွတ္ရမယ္၊ ေလာဘ မိမိခႏၶာကိုယ္၌ရွိလွ်င္..ေၾကြး
တင္ေနသည္ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္တူသည္၊ ေရာက္ရာေနရာမွ ရသေရြ႕ရွာ၍ ေၾကြးဆပ္ေနရသည့္ၾကားမွ..ငါမရွိ
သိၾကလိမ့္မယ္..ေျပာတာဟာ ကၽြန္ေျပာေျပာတာ။
ေတာင္ကလူကေျမာက္သြား၊ ေျမာက္ကလူက ေတာင္းသြားနဲ႔ ခင္ေၾကြးရွာ မင္ေၾကြးရွာ ထြက္ရွာေနၾက
တာ၊ ဘုရားက"သမုဒယသစၥာ"လို႔ေဟာတာကို..ခင္ဗ်ားတို႔ သိမ္းပိုက္ေနၾကတယ္ဆိုေတာ့..ခင္ဗ်ားတို႔
"ဗုဒၶဘာသာ"မဟုတ္ၾကပါဘူး၊ ေဒါသဆိုတာ ႏွလံုးေသြးတဲမွာ ဆူပြက္ေနတာ၊ အရွက္အေၾကာက္ေတြ
ကင္း၊ ပစၥဳပၸန္မွာ ႐ုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္း..မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ေတြ ျပဴးလာတာ ေဒါသသတၱိ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
စိတ္ဆိုးလည္း မဂ္ဖိုလ္တားတာပဲ၊ သူတစ္ပါးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လည္း မဂ္ဖိုလ္တားတာပဲ၊ ရခဲ
လိုက္တာဆို ရကိုမရဘူး၊ လုပ္ေလ မရေလဘဲ၊ သူက ေဒါသနိဝရဏ၊ ေပၚရာကို႐ႈ ကမၼ႒ာန္းပဲလို႔မွတ္
မ႐ႈတတ္ရင္ နိဝရဏ၊ ႐ႈတတ္ရင္ ဝိပႆနာ၊ အဖ်က္တရား တစ္ခုမွ မရွိဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔က အသံုးမခ်
တတ္လို႔သာ..အဖ်က္တရား ျဖစ္ရတာ။
သက္တမ္းကို အျဖဳန္းႏိုင္ဆံုးက ထိနမိဒၶ၊ ဉာဏ္ေပၚမယ္ ဟဒယေပၚမွာ သူက ဝင္အုပ္ေနတယ၊ သူကို
အ႐ႈံးေပးလိုက္ရင္ ဘဝင္စိတ္ကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး..လူသက္တမ္းကို ထက္ဝက္ႏႈတ္မယ္၊ သူ႔ကို ျဖစ္ပ်က္
႐ႈႏိုင္ရင္ မဂ္စိတ္ကို ေက်းဇူးျပဳတယ္၊ ျဖစ္ပ်က္မ႐ႈမပြားေနသူဟာ ပယ္ရမဲ့"သမုဒယ"မပယ္၊ မပိုင္းျခား
ႏိုင္တဲ့အတြက္..မမွိဝဲေကာင္းတာ မွိဝဲေနလို႔ လူမိုက္၊ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ကင္းခဲ့ေသာ္၊ လူမိုက္ခ်ိန္ခ်ည္း
ပဲသာ၊ မွတ္လိုက္ေပေတာ့။
ဤေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ
ေစတနာအေပါင္းတို႔သည္ အားထုတ္ဆဲျဖစ္ေသာ
ဝိပႆနာဉာဏ္မွ မဂ္ဉာဏ္သို႔ေက်းဇူးျပဳျခင္းငွာ
အေထာက္အပံ့ ပစၥည္းအျဖစ္ျဖင့္
တည္ရွိပါေစသတည္း ။ ။
အရွင္ဉာဏဓဇ
No comments:
Post a Comment