မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ခႏၶာရာျခင္း ဉာဏ္ျမင္ရွင္းေအာင္ တရားေတာ္

လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ အပါယ္ဘံုသား မည္သုိ႔ပင္ ကြဲျပားေနေစကာမူ ဓမၼသေဘာအရ ၾကည့္လွ်င္ အကြက္(၂)က တရားမ်ားသာ ျဖစ္စဥ္ကုိက္ ေတြ႔ရမည္ျဖစ္၏။
ခႏၶာအားျဖင့္ ငါးပါး အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေတာ့ နာမ္ႏွင့္႐ုပ္သာ ရွိ၏။
အတိတ္ဘ၀က အ၀ိဇၨာ ၊ သခၤါရလက္ခ်က္ေၾကာင့္ ရရွိထားေသာ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ခႏၶာပင္ ျဖစ္ပါ၏။

အ၀ိဇၨာသခၤါရသည္ အေၾကာင္း၊ လက္ရွိခႏၶာက
အက်ိဳး- အေၾကာင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာ အက်ိဳးတရားသာျဖစ္၏။
အေၾကာင္းဘက္တြင္လည္း ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါမပါ၊
အက်ိဳးဘက္တြင္လည္း ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမပါ၊
ဓမၼသေဘာသက္သက္ျဖစ္စဥ္ကုိ ေတြ႔ရမည္ျဖစ္၏။

ထုိဓမၼျဖစ္စဥ္ကုိ သေဘာေပါက္လွ်င္ လက္ရွိခႏၶာသည္ ဖန္ဆင္းရွင္တုိ႔က ဖန္ဆင္းလုိက္သည္ဟူေသာ ထင္ျမင္ခ်က္ေပ်ာက္ကြယ္သြားရ၏။
ပုဂၢိဳလ္စြဲ သကၠာယဒိ႒ိ အသိျဖင့္ ျပဳတ္သြားျခင္းျဖစ္၏။ ဖန္ဆင္းရွင္တစ္ဦးဦးက ဖန္ဆင္းလုိက္၍ ျဖစ္လာသည့္ ခႏၶာလား၊ သို႔မဟုတ္ မိဘႏွစ္ပါးတုိ႔၏ ေပါင္းဆံုမႈေၾကာင့္သာ ေပၚလာရသည့္ခႏၶာမ်ားျဖစ္ေလမလားဟူေသာ သံသယ "၀ိစိကိစၦာ"လည္း စင္သြားေတာ့၏။
ဤသည္ကုိ အေၾကာင္းတြင္ ဉာဏ္ရွင္းလွ်င္ ၀ိစိကိစၦာစင္-ဟု ဆုိ႐ုိးျပဳရ၏။
ခႏၶာျဖစ္ျခင္းအေၾကာင္း အျခားမရွိ၊ မိဘႏွစ္ပါးတုိ႔၏ ေပါင္းဆံုမႈေၾကာင့္သာျဖစ္ရ၏ဟူေသာ အေၾကာင္းကင္းမဲ့သည့္ " အေဟတုကဒိ႒ိ" လည္း စင္သြားေတာ့၏။

အကြက္နံပါတ္(၁)တြင္ အ၀ိဇၨာ သခၤါရ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကမၼဘ၀- အတိတ္အေၾကာင္းအျခင္းအရာငါးပါးဟု ေဖာ္ျပထား၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အတိတ္အေၾကာင္းအျခင္းအရာငါးပါးေၾကာင့္ လက္ရွိခႏၶာ ရသည္ဟုလည္း ဆုိရ၏။ ခႏၶာမွန္လွ်င္ အုိ နာ ေသမကင္းသျဖင့္ ဒုကၡသစၥာ၊ ျဖစ္ပ်က္မကင္းသျဖင့္လည္း ဒုကၡသစၥာသာ ျဖစ္ေတာ့၏။ အတိတ္ကံမ်ိဳးေစ့ေၾကာင့္ ေပါက္လာရေသာ ခႏၶာပင္စည္ႀကီးဟု ဆိုလွ်င္လည္း မလြဲ။ အတိတ္က သစၥာမသိခဲ့သျဖင့္ အ၀ိဇၨာရွိခဲ့သည္မွာလည္း ျငင္းလုိ႔မရ။ ခႏၶာဒုကၡအမွန္တရားကုိ မသိသျဖင့္လည္း ခႏၶာကုိ ခင္တြယ္ျမတ္ႏုိးခဲ့သကဲ့သုိ႔ ေနာင္လည္း အလားတူခႏၶာမ်ိဳး ေတာင့္တမႈတဏွာ မျဖစ္မေန ေပၚခဲ့သည္သာ ျဖစ္၏။

♦ ၀ိပႆနာကင္းသူအတြက္ တဏွာျဖစ္ၿပီဆုိလွ်င္ ဥပါဒါန္မျဖစ္ပါႏွင့္ဟု တားဆီး၍မရ။ အလုိလုိ ဆက္တုိက္ျဖစ္လာေတာ့၏။
ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္ ခင္တြယ္မႈျဖစ္လွ်င္ စြဲလန္းမႈသည္လည္း ေနာက္က လုိက္လာၿမဲသာ ျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖင့္ လက္ရွိခႏၶာကုိလည္း ခင္မင္သကဲ့သို႔ ေနာင္ခႏၶာကုိလည္း လုိခ်င္သည္မွာ ပုထုဇဥ္တုိ႔၏ ဓမၼနိယာမသေဘာပင္ ျဖစ္ေနပါ၏။

♦ ေနာင္ခႏၶာလုိခ်င္မႈရွိလာသျဖင့္ လွဴမႈတန္းမႈကံေတြ၊ သီလေဆာက္တည္မႈကံေတြျပဳလုပ္လ်က္ တဏွာျဖင့္ပင္ ေနာက္ဘ၀ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ရရပါလုိ၏ စသည္ျဖင့္ ဆုေတာင္းယူၾကသျဖင့္ ဆုေတာင္းသည့္အတုိင္း ဆုေတာင္းျပည့္ခႏၶာကုိ ရရွိထားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ မေကာင္းမႈပင္ ျပဳလင့္ကစား ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္ ခင္မင္စြဲလန္းမႈကေတာ့ ျဖစ္ၿမဲျဖစ္သည္သာ။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ မေကာင္းမႈျပဳသူမ်ား အပါယ္သြားရျခင္းသည္ အပါယ္ခႏၶာကုိ ဆုေတာင္း၍ ေရာက္ရပါသလားဟု ေစာဒကတက္လာႏုိင္၏။ စင္စစ္မွာ အပါယ္ေရာက္ဖုိ႔အတြက္ တမင္တကာ ဆုေတာင္းေနစရာမလုိ၊ အေရာက္လြယ္လွ၏။ သုဂတိေရာက္ေရးသာလွ်င္ အထူးတလည္ အားထုတ္ယူရ၏။ ဒုဂၢတိေရာက္ေရးအတြက္ သီးသန္႔ က်င့္ေနစရာမလုိ။ လြယ္လြယ္ျဖင့္ေရာက္သြားမည္သာျဖစ္၏။ ဒါနကုသုိလ္ သီလကုသုိလ္ သူမတူေအာင္ျဖည့္က်င့္ထားသည့္ၾကားမွပင္ ဒုဂၢတိသုိ႔ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္ေရာက္သြားရသူမ်ား က်မ္းဂန္တုိ႔တြင္ အထင္အရွားရွိပါ၏။

♦ "မလႅိကာမိဖုရား"သည္ ၿပိဳင္စံရွား
အသဒိသအလွဴႀကီးေပးလွဴခဲ့ပါလ်က္ ေသခါနီး
အာ႐ံုနိမိတ္မွားေၾကာင့္ အ၀ီစိ ခုႏွစ္ရက္က်ခဲ့ရွာေသး၏။
တိႆရဟန္းသည္ သီလအေျခခံေကာင္းခဲ့ပါလ်က္
သကၤန္း၌ တြယ္ၿငိေသာ ဥပါဒါန္အစြဲေၾကာင့္ သန္းျဖစ္သြားရရွာေသး၏။ သုဂတိႏွင့္ ဒုဂၢတိ၊ ဒုဂၢတိေရာက္ေရးက အေလးသာလ်က္ရွိေနပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုဂၢတိေရာက္ေရးအတြက္ အထူးက်င့္ေနစရာမလုိဟု ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။

♦ သတၱ၀ါတုိင္းသည္ လက္ရွိခႏၶာခင္မင္ေနသမွ် ေနာင္ခႏၶာကုိလည္း လုိခ်င္စိတ္က ရွိိေနၿမဲသာျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ လူျဖစ္သူက လူ႔ခႏၶာမ်ိဳးေနာင္ဘ၀ ရခ်င္ေသာ္လည္း လူ႔ဘ၀ႏွင့္ ထုိက္တန္ေသာ ကံကုိ ျပဳထားမွသာလွ်င္ ရရွိမည္ျဖစ္ပါ၏။ အကုသုိလ္ ဒုစ႐ုိက္မႈ မ်ားစြာျပဳထားသူတစ္ေယာက္က လူ႔ဘ၀ရလုိစိတ္ရွိေနလွ်င္မူ ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ပန္းႏွင့္ ေပးလွည့္ပါဟု ဖုိးလမင္းထံ ေတာင္းခံေနသူသုိ႔သာ ျဖစ္၏။ လူ႔ဘ၀ႏွင့္မထုိက္တန္ေသာ အကုသုိလ္ဒုစ႐ုိက္ကံမ်ားက်ဴးလြန္ထားပါလ်က္ လူ႔ဘ၀ရရပါေစဟု ဆုေတာင္းေနေသာ္လည္း မထုိက္တန္သျဖင့္ လူ႔ဘ၀ကို ရလိမ့္မည္မဟုတ္။

သူျပဳသည့္ကံႏွင့္ တန္ရာတန္ရာ အပါယ္ခႏၶာသာ ရရွိမည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပင္ ျဖစ္၏။ လက္ရွိခႏၶာကုိလည္း
ဒုကၡသစၥာဟုမသိ၊ ေနာင္ရမည့္ခႏၶာကုိလည္း ဒုကၡသစၥာဟု မသိသမွ်ကာလပတ္လံုး ေနာင္ခႏၶာအစဥ္သည္ ဆက္ၿမဲဆက္ေနမည္သာျဖစ္၏။

အပါယ္ႏွင့္ထုိက္တန္သည့္ကံသည္ အပါယ္ခႏၶာအက်ိဳးကို ေပးမည္ျဖစ္ၿပီး လူနတ္ျဗဟၼာႏွင့္ထုိက္တန္ေသာကံသည္ လူနတ္ျဗဟၼာခႏၶာ အက်ိဳးကုိသာ ေပးမည္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူနတ္ျဗဟၼာျဖစ္မည့္သူလည္း သူ႔ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ခႏၶာကုိ ခင္သကဲ့သို႔ ေနာင္ခႏၶာကုိလည္း လုိခ်င္ၾကသည္သာျဖစ္၏။ အပါယ္ေရာက္မည့္သူလည္း သူ႔ဆုိင္ရာဆုိင္ရာခႏၶာကုိ ခင္သကဲ့သုိ ေနာင္ခႏၶာကုိလည္း လုိခ်င္မည္သာျဖစ္၏။ ေသခါနီး "မရဏာသႏၷေဇာ" သည္ အပါယ္ပဋိသေႏၶကုိ အာ႐ံုျပဳေနၿပီဆုိလွ်င္ အပါယ္ဘ၀ကို တပ္မက္သည့္ ဘ၀တဏွာေပၚေနျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ထုိအခ်ိန္တြင္ အပါယ္ခႏၶာကုိ လိုခ်င္စိတ္ မျဖစ္ပါႏွင့္ဟု တား၍မရ။ သူ႔ကံအားေလ်ာ္စြာ ထုိက္ရာတန္ရာခႏၶာကုိ ရရွိဖုိ႔ တာစူေနျခင္းသာျဖစ္၏။

အပါယ္မက်ခ်င္ဘဲႏွင့္ က်ရသည္မဟုတ္၊ က်ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ပင္ က်သြားရျခင္းျဖစ္၏။ သူ႔ကံက အပါယ္ေရာက္မည့္ကံျဖစ္ေနလွ်င္ ေသခါနီး မရဏာသႏၷေဇာသည္ အပါယ္ကုိသာ အာ႐ံုျပဳေနေလေတာ့၏။ ဤသည္မွာ အပါယ္ခႏၶာလုိခ်င္မႈပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တိရစၦာန္မျဖစ္ခ်င္ဘဲႏွင့္ ျဖစ္သြားရသည္မဟုတ္၊ ျဖစ္ခ်င္၍သာ ျဖစ္သြားရ၏။ ၿပိတၱာမျဖစ္ခ်င္ဘဲ ျဖစ္သြားရသည္မဟုတ္၊ ျဖစ္ခ်င္၍သာ ျဖစ္သြားရ၏။ အသူရကာယ္မျဖစ္ခ်င္ဘဲႏွင့္ ျဖစ္သြားရသည္မဟုတ္၊ ျဖစ္ခ်င္၍သာ ျဖစ္သြားရ၏။ ငရဲခႏၶာ မျဖစ္ခ်င္ဘဲႏွင့္ ျဖစ္သြားရသည္မဟုတ္၊ ျဖစ္ခ်င္၍သာ ျဖစ္သြားရျခင္းျဖစ္၏။ အပါယ္မေရာက္ခ်င္ပါဘူးဟု မည္မွ်ပင္ အားတင္းထားခဲ့ေစကာမူ ေသခါနီးတြင္ သူျပဳသည့္ကံက အပါယ္ေရာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေအာင္ အလုိလို လွည့္ေျပာင္းေပးလုိက္သျဖင့္ မရဏာသႏၷေဇာ ေစာေနခ်ိန္တြင္ အပါယ္ပဋိသေႏၶကုိသာ တန္းတန္းစြဲ အာ႐ံုျပဳေနေလေတာ့၏။

ဘ၀တဏွာက လူ႔ခႏၶာႏွင့္ အပါယ္ခႏၶာကုိ ဆက္ေပးလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သို႔ျဖင့္ အပါယ္ခႏၶာကုိလည္း လိုခ်င္လ်က္လာသျဖင့္ ထုိလုိခ်င္မႈတဏွာဆက္ေပးသည့္အတုိင္းပင္ အပါယ္သုိ႔ က်ေရာက္သြားၾကရ၏။ အပါယ္ခႏၶာပုိင္ရွင္မ်ားျဖစ္သြားၾကရ၏။ ထုိ႔အျပင္ ျဖည့္စြက္ေျပာလုိသည္မွာ အပါယ္ေရာက္ဖုိ႔ ဆုေတာင္းရန္မလုိဟုဆုိေသာ္လည္း ေခြးတစ္ေကာင္ ဇိမ္က်က် ေကာင္းေကာင္းစား အိပ္ေနရသည္ကုိျမင္၍ ေခြးဘ၀က ၿငိမ္းပါေသးသည္ဟု ေခြးဘ၀ကုိအားက်မိသည့္စိတ္ျဖင့္သာ ေသသြားပါက ေခြးျဖစ္ပါရေစဟု ဆုေတာင္းသကဲ့သုိ႔ပင္ ေနာက္ဘ၀ က်ိန္းေသေခြးျဖစ္မည္သာ ျဖစ္၏။ ႏြားဘ၀ကို အားက်က ႏြားျဖစ္၊ ေၾကာင္ဘ၀ကို အားက်က ေၾကာင္ျဖစ္မည္ျဖစ္၍ တိရစၦာန္ေလးမ်ားကို အားက်ၿပီး သူ႔လုိျဖစ္ခ်င္စိတ္မေပၚမိဖုိ႔လည္း အေရးႀကီးလွ၏။

လက္ရွိခႏၶာကုိ ခင္မင္သည္ဆုိရာ၌ အပါယ္ဘံုသားတုိ႔သည္ သူတို႔ခႏၶာကုိ ခင္မင္မႈ ရွိႏုိင္ပါ့မလားဟု ထင္ျမင္ဖြယ္ရွိ၏။ စင္စစ္မွာ ေခြးသည္လည္း သူ႔ခႏၶာသူ ခင္သည္သာျဖစ္၏။ ေၾကာင္သည္လည္း သူ႔ခႏၶာသူ ခင္သည္သာျဖစ္၏။ ေျခာက္လွ်င္ ေျပးၾက၊ ႐ုိက္လွ်င္ေအာ္ၾကသည္မွာ သူတုိ႔ခႏၶာသူတုိ႔ ခင္မင္ေန၍သာျဖစ္၏။ ၿပိတၱာ အသူရကာယ္တုိ႔သည္လည္း သူတို႔ခႏၶာသူတုိ႔ ခင္တြယ္ၾကသည္သာျဖစ္၏။ ၿပိတၱာဘ၀ဆင္းရဲမွ လြတ္ေစလိုကၽြတ္ေစလုိ၍ ကုသုိလ္ျပဳအမွ်ေပးေ၀ေသာ္လည္း သူ႔ဘ၀သူ ေပ်ာ္ေနၿပီး ထုိဘ၀ကုိစြဲလန္းေနသည့္ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ သာဓုေခၚႏုိင္ပါလ်က္ မေခၚဘဲ ေနသည့္ ၿပိတၱာမ်ားပင္ ရွိ၏။ ဤသည္မွာ သူ႔ခႏၶာသူ ခင္ေနျခင္းသာျဖစ္၏။

ထုိ႔အတူ ငရဲသားမ်ားသည္လည္း သူတုိ႔ မည္မွ်ပင္ ဆင္းရဲဒုကၡခံစားေနရေစကာမူ သူတို႔ခႏၶာကုိေတာ့ ခင္ေနၾကသည္သာျဖစ္၏။ ဆင္းရဲျခင္းကို သူတုိ႔သိၾကပါ၏။ သို႔ေသာ္ သစၥာအျမင္ျဖင့္သိျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ ထင္ရွားသည့္ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ ပါကဋဒုကၡကုိသာ သိေနျခင္းျဖစ္၏။ အဆံုးစြန္ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကေသာ္လည္း ေအာ္႐ံုအင္႐ံုကလြဲလုိ႔ သူတုိ႔သႏၲာန္တြင္ ဘာဉာဏ္မွ ျဖစ္ေပၚခြင့္မရွိ။ မဂ္ဉာဏ္ဖုိလ္ဉာဏ္မဆုိထားႏွင့္၊ သံေ၀ဂဉာဏ္မွ်ပင္ မရရွိႏုိင္ၾက။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္မွ်ပင္ ဆင္းရဲဒုကၡခံေနၾကရေစကာမူ ခႏၶာခင္မႈက မျပတ္ေပၚေနသည္သာျဖစ္၏။ ထုိခႏၶာခင္မႈေၾကာင့္ပင္ ငရဲ၌က်ေရာက္ၿပီး အႏွိပ္စက္ခံရ၍ ေသသြားေသာ္လည္း ထုိငရဲ၌ပင္ ျပန္ျဖစ္ေနရၾကရ၏။ အကုသုိလ္ကံေၾကြးမကုန္ေသးသေရြ႕ ခႏၶာႏွင့္ ေပးဆပ္ေနရျခင္းသာျဖစ္၏။

လက္ရွိခႏၶာကုိလည္း ခင္မင္၊ ေနာင္ခႏၶာကုိလည္း လုိခ်င္သည္မွာ သတၱ၀ါတုိင္း၏ နိယာမသေဘာကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေန၏။ ထုိနိယာမအတုိင္းပင္ လက္ရွိခႏၶာစြန္႔လုိက္ရပါေသာ္လည္း ေနာက္ခႏၶာက တစ္မ်ိဳးမဟုတ္တစ္မ်ိဳး ေပၚမည္သာျဖစ္၏။ ခႏၶာမွန္သမွ်ဒုကၡသစၥာသာျဖစ္၏။ သုဂတိဒုကၡသစၥာႏွင့္ ဒုဂၢတိဒုကၡသစၥာသာ ကြာျခား၏။ ခႏၶာသည္ စင္စစ္ဒုကၡသစၥာဟု ထုိးထြင္းျမင္ႏုိင္သည့္ ဉာဏ္မေရာက္ေသးသေရြ႕ကာလပတ္လံုး အ၀ိဇၨာဖံုးအုပ္ေနသည္ဟု ဆုိရ၏။ အ၀ိဇၨာအဖံုးမခြါႏုိင္ေသးသမွ် ေနာင္ခႏၶာလုိခ်င္သည့္ တဏွာကလည္း ေပၚေနမည္သာျဖစ္၏။ ေနာင္ဘ၀ၫြတ္သည့္တဏွာဟု ေျပာႏုိင္ပါ၏။ ေနာက္ဘ၀ၫြတ္သည့္တဏွာျဖင့္ပင္ ကုသုိလ္ကံလည္းျပဳၾက၏၊ အကုသုိလ္ကံလည္းျပဳၾက၏။ ကံမွန္သမွ် သခၤါရ၊ ေကာင္းသည့္ကံျဖစ္ေစ ဆုိးသည့္ကံျဖစ္ေစ မသိမႈအ၀ိဇၨာေခါင္းေဆာင္သည့္ကံသာ ျဖစ္၏။ ထုိကံတို႔က အက်ိဳးေပးလုိက္ေတာ့ ယခုလက္ရွိဘ၀ ခႏၶာငါးပါး ဒုကၡသစၥာတရားႀကီးကုိ သိမ္းပုိက္လုိက္ရ၏။ လူေကာင္ဟုဆုိဆုိ နတ္ေကာင္ဟုဆုိဆုိ အပါယ္ေကာင္ဟုဆုိဆုိ ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္တရားအစုသာျဖစ္၏။ ဒုကၡသစၥာသာျဖစ္၏။ 


                                              ဤေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ
                               ေစတနာအေပါင္းတို႔သည္ အားထုတ္ဆဲျဖစ္ေသာ
                               ဝိပႆနာဉာဏ္မွ မဂ္ဉာဏ္သို႔ေက်းဇူးျပဳျခင္းငွာ
                                        အေထာက္အပံ့ ပစၥည္းအျဖစ္ျဖင့္
                                             တည္ရွိပါေစသတည္း ။   ။

                                                                                                   အရွင္ဉာဏဓဇ
                                                                                  မုိးကုတ္ဝိပႆနာ မဂၤလာမဂၢင္ရိပ္သာ
                                                                                             ပင္မသံေဝဇနိယဌာန
                                                                                                     အမရပူရၿမိဳ႕ ။

မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ခႏၶာႀကီးက ေသရာသြားေနပံု

ဒီခႏၶာႀကီးကို ရ,ထားတယ္ဆိုတာ အားလံုးပဲ ခႏၶာရ, ထားၾကတယ္။ အခုဘယ္သူနဲ႔ အတူေနၾက သတံုး ဆိုလုိ႔ရွိရင္ ခႏၶာငါးပါးနဲ႔ အတူတူေနၾကတယ္လုိ႔ ေျပာၾကရမွာပဲ၊ ဒီခႏၶာငါးပါးႀကီးဟာ ယခုအခါ၌ ဘယ္ကို အမွန္သြားေနသလဲလုိ႔ေမးရင္ ေသရာသြားေနတယ္လုိ႔ ေျဖရမွာပဲ … (မွန္ပါ့ ဘုရား)။

ဒီခႏၶာႀကီး၏ အမွန္သြားရာလမ္းကို ေျပာစမ္းပါ ဆိုလုိ႔ရွိရင္ ဘယ့္ႏွယ္ေျပာမလဲ … (ေသရာသြားေန ပါတယ္ဘုရား) ဒီလမ္းကိုေတာ့ျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔က သူက ထိုင္လ်က္နဲ႔လဲ သြားေနတာပဲ … (မွန္ပါဘုရား) အိပ္ရင္းလဲ … (သြားပါတယ္ဘုရား)၊ ထမင္းစားရင္လဲ … (သြားပါတယ္ဘုရား)၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္ရင္း … (သြားပါတယ္ဘုရား)။ ေဆးလိပ္တစ္ဖြာနဲ႔ တစ္ဖြာ ဆိုလုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ ပထမအဖြာထက္ ဒုတိယ ဖြာလိုက္မႈသည္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ေသရာက ပိုနီးတယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာဖုိ႔မလိုေတာ့ဘူး … (မလိုပါ ဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ဒီခႏၶာရ,ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၏ အလုပ္သည္ ေသရာသြားတဲ့အလုပ္ဟာ အၿမဲတမ္းအလုပ္ (မွန္ပါ့) ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားတဲ့ အလုပ္သည္ကားလုိ႔ဆိုရင္ ယာယီတည္းခိုေနၾကတဲ့အလုပ္ … (မွန္ပါ့) အၿမဲတမ္း အလုပ္ကေတာ့ (ေသရာသြားတဲ့အလုပ္ပါ ဘုရား)။

အဲဒီလိုမွတ္ထားေတာ့မွ ေၾသာ္ … ခႏၶာရေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ေသရာသြားတာကို မပ်င္းေသးလုိ႔ ဒုတိယဘ၀ အစသည္ ရ,ခ်င္တာကိုးလုိ႔ သူ႕ကိုအျပစ္တင္ရမယ္ … (မွန္ပါ့) မထင္ထုိက္ဘူး လား … (တင္ထိုက္ပါတယ္ ဘုရား)။

ခႏၶာေနာက္ထပ္ရခ်င္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ လူခႏၶာ၊ နတ္ခႏၶာ၊ ျဗဟၼာခႏၶာ ရခ်င္တဲ့ ခႏၶာရ၊ ေတာင္းခ်င္တဲ့ခႏၶာ ကိုေတာင္း၊ ေတာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟူသေရြ႕ကေတာ့ ေသရြာသြားတဲ့အလုပ္ကို မပ်င္းၾကေသးလုိ႔ကိုး … (မွန္ပါ့) ဒီအတိုင္းပဲေျပာရမယ္ … (မွန္ပါ့) ေသရာသြားတဲ့အလုပ္ ခဏခဏသြားရတဲ့အလုပ္က မပ်င္းႏိုင္ေအာင္ဘဲ သူသည္ လုပ္ခ်င္ေသးလုိ႔ ဒီခႏၶာရခ်င္တာပဲလုိ႔ ဒီလို ေျပာၾကရမယ္ … (မွန္ပါ့)။

ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမေတြ ဒီခႏၶာႀကီးဟာျဖင့္ သူ႕အလုပ္က အၿမဲတမ္းလုပ္တာဟာ သူလုပ္ခ်င္လုိ႔ လုပ္ရသမားလုိ႔ ေမးဖုိ႔လုိလာတယ္ … (မွန္ပါ့) သူ႕ကိုခင္မင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္သည္ ခင္မင္လုိ႔ရတာ ပဲ ဒီခႏၶာႀကီးဟာ … (မွန္ပါ့) ခင္မင္တဲ့ သေဘာေၾကာင့္ ဒီခႏၶာႀကီး ေပၚလာတယ္၊ ခင္မင္တဲ့ သေဘာမရွိလုိ႔ ရွိရင္ … (မေပၚပါ ဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ဒီခင္မင္တဲ့ အလုပ္မျပတ္ေသးသေရြ႕ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ေသရာသြားတဲ့အလုပ္ ေနာက္ဆုတ္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး … (မွန္ပါ့)။ ခင္မင္တဲ့အလုပ္ မျပတ္သေရြ႕ ေသရာသြားမည့္အလုပ္ ေနာက္မဆုတ္ပါဘူးဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ပါဗ၊ သေဘာပါပလား … (ပါ, ပါၿပီဘုရား)။

အဲဒီေတာ့ ဒီေန႔ေရွ႕ပိုင္းမွာ ဘုန္းႀကီး သတိေပးခ်င္တာက ေၾသာ္ … ဒကာ ဒကာမေတြ လမ္းမွားေတာ့ျဖင့္ လိုက္ခဲ့ၾကလုိ႔ ျပင္လုိ႔မရခဲ့ၾကဘူး … (မွန္ပါ့)။

ခႏၶာႀကီး ဆုေတာင္းၿပီးသကာလ လာခဲ့ၾကလုိ႔ ခႏၶာရေအာင္ ဆုေတာင္းလာၾကလုိ႔ ေသရာသြားတဲ့ အလုပ္ကို ေနာက္ဆုတ္လုိ႔ ရၾကေသးရဲ႕လား … (မရပါဘုရား)။

အခုမွ ကိုယ္က်ိဳးနည္းမွန္း သိေန႐ံုနဲ႔လဲ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး … (မွန္ပါ့) တက္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း ျမင္ေသးရဲ႕လား (မျမင္ပါဘုရား) ကိုယ့္အလုပ္က ဘယ္ကိုမွန္မွန္ သြားေနရသလဲ … (ေသရာကို မွန္မွန္သြား ေနရပါတယ္ဘုရား) သြားရမွာပဲ၊ ဇရာက ေမာင္းထုတ္ေနတာကိုး … (မွန္ပါ့)။

ဇရာက ေန႔တိုင္းေမာင္းထုတ္ေန ဗ်ာဓိဆီေရာက္၊ ဇရာဆိုတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင္ေနေတာ့ ဗ်ာဓိဆိုတဲ့ အိပ္ရာဖ်ာကပ္ အလုပ္သုိ႔ ေရာက္ရေတာ့မယ္ … (မွန္ပါ့)။

အဲဒီဗ်ာဓိဆိုတဲ့ အိပ္ရာဖ်ာကပ္အလုပ္သုိ႔ ေရာက္တဲ့အခါ ေျခမသယ္ႏိုင္ လက္မသယ္ႏိုင္နဲ႔ မရဏဆိုတဲ့ ဓမၼစီမံသလို ကိုယ့္မွာ အသာခံ႐ံုပဲ ဆိုတာကလဲ ေသခ်ာေနတယ္ … (ေသခ်ာပါတယ္ဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဒီခႏၶာႀကီးဟာျဖင့္ နဂိုက အေနလြဲခဲ့လုိ႔ အခုေတာ့ အရေတာ့ျဖင့္ လြဲေနၾကၿပီေပါ့။ မဆိုထိုက္ဘူးလား (ဆိုထိုက္ပါတယ္ဘုရား)။

လြဲလိုက္တာမွ ျပင္လုိ႔ေတာင္ ရေသးရဲ႕လားလုိ႔ေမးရင္ (မရပါဘုရား) ေသရြာသြားတဲ့လူအတြက္ မတတ္ႏိုင္ဘူး … (မွန္ပါ့) ဘုရားေဟာတဲ့နည္းအတိုင္း ဘုန္းႀကီးတုိ႔ တတ္ႏိုင္တာက ေနာက္ထပ္ မသြားဖုိ႔သာ တတ္ႏိုင္တယ္ … (မွန္ပါ့ဘုရား)။

အခုမသြားဖုိ႔ရာ အလုပ္ကိုေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး … (မွန္ပါ့) ေနာက္ထပ္ ဒီစခန္းနဲ႔ ဒီလမ္းမ်ိဳးမေတြ႕ရေအာင္၊ မႀကံဳရေအာင္ေတာ့ျဖင့္ တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းရွိပါတယ္လုိ႔ပဲ မွတ္ၾကပါ … (မွန္ပါ့)။

အဲဒီေတာ့ အခုေတာ့ျဖင့္ မတတ္ႏိုင္တာ ဘာျဖစ္လုိ႔ မတတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မတံုးလုိ႔ ဦးဘတင္ ေမးဖုိ႔လိုလာတယ္ … (မွန္ပါ့) ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကိုယ္တိုင္က အရယူထားလုိ႔ မတတ္ႏိုင္တာပါလုိ႔ ေျဖ႐ံုပဲ … (မွန္ပါ့)။

ဘယ္လို ေျဖၾကပါ့မလဲ (တပည့္ေတာ္တုိ႔က အရယူထားလုိ႔ မတတ္ႏိုင္တာပါဘုရား)၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကိုက လက္မလႊတ္ခ်င္လုိ႔ (မွန္ပါ့) လက္မလႊတ္ခ်င္လုိ႔ အရအၿမဲဆုပ္ထားတဲ့အတြက္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒီဥစၥာျဖင့္ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဥပါဒါန္က စြဲၿပီးလုပ္ထားတဲ့ အလုပ္ႀကီးတစ္ခုကိုး … (မွန္ပါ့)။

အဲဒီေတာ့ တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းကေလး ေရွ႕ပိုင္းမွာ နည္း, နည္းနည္းေပးမယ္၊ ဒါကို ၾကပ္ၾကပ္သတိ ထားပါေနာ္ … (မွန္ပါ့ဘုရား)။

တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းကိုပဲ ေပးပါမယ္။ ဒီဘ၀မွာေတာ့ျဖင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဆုေတာင္းျပည့္ေနတဲ့အတြက္ တားဆီးုလို႕မရဘူး၊ ေနာက္မေတြ႕တဲ့နည္းကေလး ဒါကိုပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ နည္းယူၿပီး ႀကိဳးစားဖုိ႔ အေရးႀကီးပါ တယ္ (ႀကီးပါတယ္ ဘုရား)။

ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး လက္ထက္က ဖဂၢဳဏဆိုတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးရွိတယ္။ အဲဒီရွင္ဖဂၢဳဏ ဆုိတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ဒကာသစ္တုိ႔ ကိုျမေရႊတုိ႔ မမာဘူးေပါ့ဗ်ာ … (မွန္ပါ့) မမာေတာ့ ရွင္အာနႏၵာက သြားၾကည့္တယ္။ ေၾသာ္ … သနားစရာပဲ၊ ခိုကိုးရာမဲ့ ျဖစ္ေနတယ္၊ မမာတာကလဲ လြန္လုိ႔ပါကလား … ေရာဂါကလဲႀကီးလိုက္တာ၊ ဒါနဲ႔ ရွင္အာနႏၵာက ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးထဲ သြားေလွ်ာက္တယ္ … (မွန္ပါ့)။

အရွင္ဘုရား … ရွင္ဖဂၢဳဏဆိုတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ဘာမွလဲ မသိမလိမၼာေသးပါဘူး။ ေ၀ဒနာကလဲ ႀကီးက်ယ္ပါတယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲၾကည့္ရတာျဖင့္ အလြန္သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္ ဘုရား၊ ဒါေၾကာင့္ အရွင္ဘုရား သနားသျဖင့္ ရွင္ဖဂၢဳဏရွိတဲ့ေနရာကို ၾကြေပးေတာ္မူပါလုိ႔ ရွင္အာနႏၵာကပဲ ေရွ႕ေဆာင္ေရွ႕ရြက္ လုပ္ၿပီး သြားေလွ်ာက္တယ္ … (မွန္ပါ့)။

ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကလဲ ရွင္ဖဂၢဳဏရွိရာ သို႔ၾကြလာခဲ့တယ္၊ ဘုရားသခင္ ၾကြလာတယ္ဆိုေတာ့ လူမမာျဖစ္သူက ေနရာထိုင္ခင္း ေပးမလုိ႔ ခႏၶာကိုယ္ ထ,မလုိ ထိုင္မလို အ႐ိုအေသ သေဘာေတြျပေနေတာ့ ဘုရားက ငါ့မွာ ေနထိုင္စရာေတြရွိတယ္ မင္းကလူမမာမို႔ ဒီအတိုင္းပဲေန၊ ငါထိုင္စရာရွိတဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္မယ္ဆိုၿပီး တားျမစ္ေတာ္မူတယ္….(မွန္ပါ့)။

ဒါနဲ႔ ဘုရားက မင္းေ၀ဒနာ ဘယ့္ႏွယ္ေနသတံုး စသည္ျဖင့္ သတင္းေမးေတာ့ ရွင္ဖဂၢဳဏက ေ၀ဒနာေတြဟာ ဘုရားမဆုတ္ပါဘူး၊ တိုးသာတိုးေနပါတယ္၊ ေခါင္းကိုက္လိုက္တာလဲ လြန္ေနတာပါပဲ ဘုရား၊ ၀မ္းထဲက နာတာေတြလဲ အင္မတန္မွ ျပင္းထန္ပါတယ္…အစရွိသည္နဲ႔ ေ၀ဒနာေတြက ႏွိပ္စက္ပံုေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု ေလွ်ာက္ထားျပတယ္…. (မွန္ပါ့)။

ေလွ်ာက္ထားျပေတာ့ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ေဟာလိုက္တာ ေ၀ဒနာက ေ၀ဒနာကၡႏၶာဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာကၡႏၶာနဲ႔ ငါနဲ႔ မေရာေစနဲ႔ ေဟ့လို႔ဆိုလိုရင္း …(မွန္ပါ့)။

ဒကာဒကာမေတြ ဘာတဲ့တံုး…(ေ၀ဒနာကၡႏၶာနဲ႔ ငါနဲ႔မေရာေစနဲ႔) ေ၀ဒနာကၡႏၶာက သူ႔ဟာသူ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ ငါက သြားၿပီး မေရာပါနဲ႔၊ ေ၀ဒနာက သူ႔ဟာသူ ဟုိကနာလိုက္၊ ဟိုက က်ဥ္လိုက္၊ ဒီက ကိုက္လိုက္၊ ဟိုက ထိုးလိုက္၊ ဒီက ထိုးလိုက္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ရွိေနရင္ ေ၀ဒနာကၡႏၶာခ်ည္းဆိုေသာေၾကာင့္ ဦးဘအုန္း ေ၀ဒနာကေတာ့ ရွိေနမွာပဲ၊ ေ၀ဒနာကၡႏၶာကိုးဗ် (မွန္ပါ့)။

အဲဒီအထဲ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ဒကာ ဒကာမေတြ ေ၀ဒနာကၡႏၶာကို ေ၀ဒနာကၡႏၶာလုိ႔ပဲ သိထားရမယ္ …(မွန္ပါ့) ေၾသာ္ … ငါ့မွာ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလျခင္းလုိ႔ ေ၀ဒနာထဲမွာ ငါ၀င္မထုိးလိုက္နဲ႔ …(မွန္ပါ့) သေဘာက်ပလား … (က်ပါၿပီ ဘုရား)။

ေ၀ဒနာထဲမွာ … (ငါ၀င္မထုိးလိုက္ပါနဲ႔) ဒါ ေသခါနီးမွ ဒီတရား ပြားမ်ားရတယ္၊ နဂိုက ဘာမွမသိတဲ့ ဖဂၢဳဏရဟန္းကေလးဟာ အနာဂါမ္တည္ပါတယ္၊ ဒါကိုေျပာခ်င္လုိ႔ေနာ္ …(မွန္ပါ့)။

ေကာင္းၿပီ … ဒါက ဒီတရား ေရွ႕ထားတာ ေဟာလိုရင္း တရားက ဒါမဟုတ္ပါဘူး၊ ေသလြယ္ ေပ်ာက္လြယ္ အခါမုိ႔ ဒီဥစၥာက ေရွ႕ထားေဟာတယ္လုိ႔ မွတ္ထားၾကပါ …(မွန္ပါ့)။

ေသပံုေသနည္းမွာ ဒီေသနည္းဟာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ဒကာ ဒကာမေတြကို ေရွ႕ပိုင္းက သိေစခ်င္လုိ႔ေျပာပါတယ္ …(မွန္ပါ့)။

ဘုရားက ရွင္ဖဂၢဳဏကို ေ၀ဒနာဟာ ေ၀ဒနာကၡႏၶာပဲကြ … တဲ့၊ မင့္ခႏၶာထဲမွာ ဟိုေနရာေပၚလိုက္၊ ဒီေနရာေပၚလိုက္၊ အဲဒီမွာ ေၾသာ္ … ဟိုေနရာလဲ ငါနာတာပဲ၊ ဒီေနရာလဲ ငါနာတာပဲ၊ ငါကေလး သြားသြားမေရာနဲ႔တဲ့၊ သေဘာက်ပလား (က်ပါၿပီဘုရား)။

ေ၀ဒနာကေတာ့ ေနရာတိုင္း ဟိုေနရာ ဒီေနရာမွာ မနာေပဘူးလား (နာပါတယ္ဘုရား)။ အဲဒါကို ဒကာဒကာမေတြက အင္း … ငါ့မွာျဖစ္မွျဖစ္ရေလျခင္းလုိ႔ လက္ေမာင္းနာလဲ ငါပဲ၊ က်ဳပ္လက္ေမာင္း နာေနျပန္ၿပီ၊ က်ဳပ္လည္ေခ်ာင္း နာေနျပန္ၿပီ၊ က်ဳပ္ရင္ေခါင္း နာေနျပန္ၿပီ အစရွိသည္နဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ ငါတုိ႔က အဲဒီ ေ၀ဒနာနဲ႔ သြားသြားပူးတယ္ (မွန္ပါ့) သေဘာက်ပလား … (က်ပါၿပီဘုရား)။

ဘာနဲ႔သြားသြားပူးသလဲ … (က်ဳပ္တုိ႔ငါတို႔နဲ႔ သြားသြားပူးပါတယ္ဘုရား)။

ေ၀ဒနာနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႕၊ ငါတုိ႔နဲ႔ သြားသြားၿပီးပူးကပ္ေတာ့ “ေ၀ဒနံ အတၱေတာ သမႏုပႆတိ” ေ၀ဒနံ - ေ၀ဒနာကို၊ အတၱေတာ - ငါ,ဟူ၍၊ သမႏုပႆတိ - ႐ႈ၍ေန၏ဆိုေတာ့ ငါ့မွာ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလျခင္းဆိုၿပီး ေ၀ဒနာထဲမွာ ငါသြားေရာတယ္ …(မွန္ပါ့) ရွင္းၾကပလား … (ရွင္းပါၿပီ ဘုရား)။

ေ၀ဒနာထဲမွာ ငါသြားေရာတယ္ေနာ္ …(မွန္ပါ့) အဲဒါမမာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွန္လုိ႔ရွိရင္ ေရာတတ္ၾကပါတယ္ …(မွန္ပါ့) ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ဟာ ဘယ့္ႏွယ္ေနၾကသတံုး ... (ေရာတတ္ပါတယ္ဘုရား)။

အဲဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါလား၊ ငါ့ေ၀ဒနာလုိ႔ ဆုိရမွာလဲ ငါကလဲတျခား၊ ေ၀ဒနာကလဲတျခား၊ ငါဆိုတာက ရွိတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး … (မွန္ပါ့) ဘာဆိုင္သတံုးဗ် (မဆိုင္ပါဘုရား) မဆိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေ၀ဒနာဟာ ေ၀ဒနာကၡႏၶာေပါ့၊ ေ၀ဒနာကၡႏၶာဟာ အနိစၥပဲ … (မွန္ပါ့)။

ဒါျဖင့္ မမာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဥာဏ္ကေလးနဲ႔ ေၾသာ္ … ဒီေနရာ ေ၀ဒနာေပၚၿပီး ဒီေနရာမွာ ေ၀ဒနာပ်က္ တယ္၊ ဒီလိုသာ ဥာဏ္နဲ႔လိုက္ေနပါ၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါၿပီ ဘုရား) ေ၀ဒနာေပၚရာကို ျဖစ္ပ်က္လိုက္ ေနပါလုိ႔ သတိေပးလိုက္တယ္ … (မွန္ပါ့)။

ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ၾကပါ။ ေ၀ဒနာကျဖင့္ အႏွံ႔အျပားေပၚလိမ့္မယ္။ ဘယ္က နာသတံုး၊ တစ္ကိုယ္လံုးက နာေပမယ့္ ျပင္းထန္တဲ့ေနရာကို ျဖစ္ပ်က္႐ႈေပး … (မွန္ပါ့) သေဘာက်ပလား (က်ပါၿပီ ဘုရား)။

ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ဖဂၢဳဏေထရ္ကို ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ မေရာေစနဲ႔ေဟ့လုိ႔ ဘုရားက ဒီလူမမာကို ဒါပဲ ေဟာေနတယ္ … (မွန္ပါ့)။

အားလံုး ဒကာ ဒကာမေတြ က်ဳပ္တုိ႔အားလံုးဟာ ေသမည့္ပုဂၢိဳလ္ခ်ည္းပဲ … (မွန္ပါ့) ေသေပမယ့္ ေ၀ဒနာနဲ႔ ေတြ႕ၾကရဦးမယ္ (မွန္ပါ့) မေတြ႕မည့္ပုဂၢိဳလ္ ဒီအထဲမွာ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး (မပါ,ပါဘုရား) အဲဒီ မေရာေစနဲ႔ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကေလးကို ရွင္းထားၾကပါ၊ အဓိပၸါယ္ရွင္းထားၾကပါ၊ ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ မေရာေစနဲ႔ … (မွန္ပါ့)။

ကိုျမေရႊ ဘာတဲ့တံုး (ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ မေရာပါေစနဲ႔ဘုရား) ေ၀ဒနာဆိုတာက ေ၀ဒနာကၡႏၶာပဲ။ ဒီအထဲ ငါသြားၿပီး ႐ႈပ္ေနတာ္ … (မွန္ပါ့) သေဘာက်ပလား (က်ပါၿပီဘုရား)။

ေ၀ဒနာက ဘာခႏၶာတံုး … (ေ၀ဒနာကၡႏၶာပါဘုရား) ေ၀ဒနာကၡႏၶာဆိုတာ ေ၀ဒနာေစတသိက္ပဲ၊ နာမ္ဓမၼတစ္မ်ိဳးပဲ၊ ငါဆိုတာက ဒိ႒ိဓမၼတစ္မ်ိဳးပဲ။ ဒိ႒ိနာမ္နဲ႔ ေ၀ဒနာနာမ္ကို သြားၿပီး ေရာေထြးပစ္ေနၾကတာ … (မွန္ပါ့)။

ပရမတ္သဘာ၀ကိုက တျခားစီပဲ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေရာျဖစ္ေအာင္ ေရာေနတယ္ … (မွန္လွပါဘုရား) မဆိုႏိုင္ဘူးလား (ဆုိႏိုင္ပါတယ္ဘုရား) ပရမတ္ သဘာ၀ခ်င္းကေတာ့ ေရာရဲ႕လား … (မေရာပါဘုရား) ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘယ့္ႏွယ္တံုး (ေရာေနၾကပါတယ္ဘုရား)

ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ေလာကြတ္ေခ်ာ္လြန္းတယ္ … (မွန္ပါ့)။ ေလာကြတ္ေခ်ာ္လြန္းတယ္လုိ႔ ဆုိထိုက္ - မဆိုထိုက္ (ဆိုထိုက္ပါတယ္ဘုရား)။

ေ၀ဒနာက ေ၀ဒနာေစတသိက္ ေ၀ဒနာနာမ္ ဓမၼတစ္မ်ိဳး၊ ငါဆိုတဲ့ ဥစၥာ ဒိ႒ိနာမ္တစ္မ်ိဳး … (မွန္ပါ့ဘုရား)။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သဘာ၀ခ်င္း ေရာစပ္လုိ႔မရဘူး … (မွန္ပါ့)။

ေရာမရေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ထံုးစံက သူမ်ားပါးစပ္မွာ လမ္းဆံုးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီေ၀ဒနာကိုပင္လွ်င္ ငါ့လည္ပင္းက နာလိုက္တာ၊ ငါ့၀မ္းထဲက နာလိုက္တာ၊ ငါ့ေျခသလံုးက နာလိုက္တာ၊ အစရွိသည္နဲ႔ ေ၀ဒနာက ေျခဖမိုးမွာေပၚတာ ငါက ၀မ္းထဲကေနၿပီး သြားေရာတာပဲ … (မွန္ပါ့)၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါၿပီဘုရား)။

ေ၀ဒနာက ေျခဖမိုးမွာ ေပၚတယ္၊ ငါက ဘယ္ေနရာသြားေရာသလဲ (၀မ္းထဲသြားေရာပါတယ္ဘုရား)၊ အေ၀းႀကီးပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔မို႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္တတ္ပါေပတယ္၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါၿပီဘုရား)။

ေ၀းတာကေတာ့ မေ၀းဘူးလား (ေ၀းပါတယ္ဘုရား) ေ၀ဒနာက ကာယဒြါရ ကိုယ္ေပၚမွာ ေပၚေနတယ္၊ မေနာဒြါရကေနၿပီး သြားၿပီးေရာလိုက္တယ္၊ သြားၿပီးေရာလိုက္တဲ့အတြက္ ငါ့မွာျဖစ္ရေလျခင္း စသည္ျဖစ္လာတယ္ … (မွန္ပါ့ဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ ေရာမိတဲ့အတြက္ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ဒကာဒကာမေတြ၌ “ေ၀ဒနံ အတၱေတာ သမႏုႆတိ” ဆိုၿပီး ေသခါနီးေတာင္ ဒိ႒ိကျဖစ္လာတတ္တယ္ … (မွန္ပါ့) နာလိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း … (မွန္ပါ့)။

ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ဒိ႒ိျဖစ္တာတံုးဆိုေတာ့ ကိုယ္ေပၚမွာေပၚတဲ့ ေ၀ဒနာကို ၀မ္းထဲက ဒိ႒ိေစတသိက္ကသြားၿပီး သကာလ အဲဒီ ေ၀ဒနာဟာ ငါပဲလုိ႔ တစ္ခါတည္း ဒိ႒ိစြဲ စြဲသြားတာနဲ႔ ဦးဘတင္ ကိုယ္က်ိဳးနည္းတယ္ … (မွန္ပါ့)။

ေ၀ဒနာက ေျခဖမိုးေပၚတယ္၊ ငါက ၀မ္းထဲမွာ၊ အဲဒီ ၀မ္းထဲကေနၿပီး သကာလ ေျခဖမိုးေပၚမွာျဖစ္တဲ့ ေ၀ဒနာဟာ ငါပဲလုိ႔ သူဟာ ၀မ္းထဲက ငါနဲ႔ သြားၿပီးေရာလိုက္တယ္ (မွန္ပါ့) မေရာလိုက္ဘူးလား … (ေရာလုိက္ပါတယ္ဘုရား)။

ေရာလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေ၀ဒနာကို ငါထင္တဲ့ေ၀ဒနံ အတၱေတာ သမႏုပႆတိဆိုၿပီး သကာလ ဦးဘအုန္း ေ၀ေဒနာဟာ ငါျဖစ္သြားတယ္ … (မွန္ပါ့) ငါျဖစ္သြားေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္လာသတံုးဆိုေတာ့ ငါေတာ့ျဖင့္ ဒီေ၀ဒနာနဲ႔ ေသရေတာ့မွာပဲ လာျပန္တာပဲ … (မွန္ပါ့)။

ဒီမွာလဲဘုရားက မေရာေစနဲ႔ကြ၊ မေရာေစနဲ႔ကြလုိ႔ ဘုရားက ရွင္ဖဂၢဳဏကို ေဟာတယ္ … (မွန္ပါ့) ဖဂၢဳဏကို ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ ဘယ့္ႏွယ္တံုး (မေရာေစနဲ႔) မေရာေစနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြ ဒိ႒ိနဲ႔ မေရာလုိ႔ ရွိရင္ျဖင့္ မေရာေစနဲ႔ဆိုတာ ေျပာေတာ့အလြယ္ကေလး … (မွန္ပါ့) မေရာေစနဲ႔ ဥစၥာသည္ ငါနဲ႔သြားမေရာနဲ႔ … (မွန္ပါ့)။

အဲဒါမေရာေအာင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရမတံုးဆိုလုိ႔ ရွိရင္ျဖင့္ ေ၀ဒနာဟာ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ သည္ကားလုိ႔ ဆုိရင္ျဖင့္ မိစာၦဒိ႒ိနဲ႔ သြားမေရာဘဲနဲ႔ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ လွည့္ပစ္လိုက္၊ ေ၀ဒနံ အနိစၥေတာ သမႏုပႆတိ၊ ေ၀ဒနာဟာ အနိစၥပဲလုိ႔ ႐ႈေပးလိုက္ပါ … (မွန္ပါ့) သေဘာက်ပလား … (က်ပါၿပီဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ခုနင္တုန္းကေတာ့ မိစာၦဒိ႒ိနဲ႔ သြားေရာတယ္၊ အခုေတာ့ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ ႐ႈလိုက္တယ္ … (မွန္ပါ့) မိစာၦဒိ႒ိနဲ႔ သြားေရာတုန္းကေတာ့ အပါယ္သြားရေတာ့မယ္၊ အခု သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ ေရာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေ၀ဒနာေနာက္က မဂ္လိုက္မလာဘူးလား (လိုက္ပါတယ္ဘုရား) သမၼာဒိ႒ိ မဂၢင္လုိက္တယ္၊ ခုနင္က မိစာၦဒိ႒ိလိုက္ေနတယ္ … (မွန္ပါ့)။

ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ေရာေတာ့ (မိစာၦဒိ႒ိလိုက္ပါတယ္) ေ၀ဒနာဟာ ငါလဲမဟုတ္ပါဘူး၊ အနိစ         ၥပါလုိ႔ သိလိုက္တဲ့အခါ က်ေတာ့ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ သိတာမေရာက္ဘူးလား … (ေရာက္ပါတယ္ဘုရား)။

အဲဒီလို ဘုရားကေဟာလိုက္တယ္။ ဖဂၢဳဏရဟန္းကေလး မမာေနတာ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ေနာ္ (မွန္ပါ့) မမာေနတာကို ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ မေရာေစနဲပဆိုေတာ့ ျဖစ္ပ်က္႐ႈဆိုတဲ့ စကားျဖည့္စြက္မွရတယ္လုိ႔ ဦးဘတင္တုိ႔ မွတ္ရလိမ့္မယ္ (မွန္ပါ့) ျဖစ္ပ်က္မ႐ႈ ေတာ္ပါ့မလား … (မေတာ္ပါဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ေ၀ဒနာကို အတၱေတာ န သမႏုပႆတိ - ေ၀ဒနာဟာ ငါမဟုတ္ဘူး၊ ဒီဥစၥာ အနိစၥသာဟုတ္ တယ္၊ ဒီလို ဒကာ ဒကာမေတြက ႐ႈေပးလုိက္ေတာ့ ေ၀ဒနာေပၚတိုင္းေပၚတိုင္း ဒကာ ဒကာမေတြမွာ ဘယ္လုိျဖစ္လာသတံုးဆိုလုိ႔ရွိရင္ ေ၀ဒနာ ေပၚတိုင္းေပၚတိုင္း ၀ိပႆနာမဂ္ဥာဏ္ ရ,ရလာတယ္ (မွန္ပါ့)၊ ဘယ္လို မဂ္ဥာဏ္ရပါလိမ့္မတံုးလုိ႔ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ ေ၀ဒနာက ျဖစ္ပ်က္၊ ငါမဟုတ္မွန္း သိတာက မဂ္ … (မွန္ပါ့)။

ေ၀ဒနာက … (ျဖစ္ပ်က္ပါဘုရား) ငါမဟုတ္မွန္းသိတာက (မဂ္ပါဘုရား) ငါမွမဟုတ္ဘဲ အနိစၥပဲလုိ႔ သူသိလိုက္ၿပီကုိး၊ သူသိလိုက္ေတာ့ မဂ္မျဖစ္သြားဘူးလား … (ျဖစ္သြားပါတယ္ဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ဖဂၢဳဏရဟန္းကေလးကို ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ မေရာေစနဲ႔ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရွင္းၾကပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား)။

ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ေဟာၿပီးသကာလ ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ မေရာတဲ့နည္း႐ႈပါလုိ႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေ၀ဒနာဟာ ငါမဟုတ္ဘူး၊ အနိစၥသာဟုတ္တယ္၊ ေ၀ဒနာေပၚတိုင္း လိုက္ေနတာ ေပါ့ဗ်ာ … (မွန္ပါ့)။

ေ၀ဒနာေပၚတိုင္း လိုက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ဖဂၢဏက ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္သြားသတံုးဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာျဖစ္ ပ်က္ေတြခ်ည္းျမင္ရာက ဥာဏ္ရင့္သန္လြန္းမက သန္လာေတာ့ ေ၀ဒနာက ေပ်ာက္ထြက္သြားတယ္၊ ေ၀ဒနာနံခေယာ ဘိကၡဳ ဆိုတဲ့အတိုင္း ျဖစ္သြားတယ္ဆိုၾကပါစုိ႔၊ ေ၀ဒနာကုန္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္တဲ့ ရဟန္းကေလး ျဖစ္သြားတယ္ … (မွန္ပါ့)။

ဦးဘတင္ ဘယ္လုိျဖစ္သြားပါလိမ့္ … (ေ၀ဒနာကုန္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္တဲ့ရဟန္း ျဖစ္သြားပါတယ္ဘုရား) ေ၀ဒနာကုန္တယ္ဆိုတာ ဒကာ ဒကာမေတြ စဥ္းစားၾကည့္ပါလား၊ နဂိုက ေ၀ဒနာလုိ႔သာဆိုတယ္၊ ကိုယ္႐ႈေတာ့ အနိစၥပဲေတြ႕တယ္ … (မွန္ပါ့) မကုန္ဘူးလား၊ ကုန္သလား … (ကုန္ပါတယ္ဘုရား)။

နဂိုက ေ၀ဒနာေတြေနာ္ … (မွန္ပါ့) ႐ႈတဲ့ဥာဏ္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာေတြ႕သတံုး … (အနိစၥပဲ ေတြ႕ပါတယ္ဘုရား) အဲဒီ အနိစၥေတြခ်ည္း ေတြ႕ၿပီးသကာလေနေတာ့ ဖဂၢဳဏမွာ အရင္လို မ်က္ႏွာၫိႈးငယ္ မေနေတာ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ ငါနဲ႔ေတာ့ ကြဲထြက္သြားၿပီဆိုတာ သိႏိုင္တယ္ … (မွန္ပါ့)။

အရင္တုန္းကေတာ့ နာလိုက္တာ ျပဳလိုက္တာ ဘယ္လိုေနရမန္းမသိဘူး၊ ဘယ္လိုထိုင္ရမွန္း မသိဘူး၊ ေရွ႕သာတိုးေနတယ္၊ ေနာက္မဆုတ္ဘူးနဲ႔ ေ၀ဒနာတစ္ခုတည္းကုိပဲ ေရွ႕တိုးလိုက္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာကို အတၱဒိ႒ိ ျဖစ္ေနတာေပါ့ … (မွန္ပါ့)။

ဒါနဲ႔ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးလဲ ၾကြသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရွင္ဖဂၢဳဏက ဘယ္လိုသိလိုက္ သတံုးဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာ ကေလးသည္ကား … လုိ႔ ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အနိစၥပဲ၊ ျဖစ္ပ်က္ပဲလုိ႔ သိသိေနတယ္၊ ၾကာေတာ့ ဒီေ၀ဒနာကေလးေတြဟာ အနိစၥျမင္ပါမ်ားေတာ့ ကုန္ထြက္သြားမယ္၊ ေ၀ဒနာနံ ခေယာကိုးဗ် … (မွန္ပါ့)။

အနိစၥကုန္ထြက္သြားေတာ့ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ေ၀ဒနာကၡႏၶာႀကီးလုိ႔ ေျပာထားေတာ့ ခႏၶာပါ အာ႐ံုအျဖစ္မွ ေပ်ာက္သြားတာေပါ့ … (မွန္ပါ့)။

ခႏၶာေပ်ာက္သြားေတာ့ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဒီေနရာမွာ ခႏၶာခ်ဳပ္ဆံုးရာကို ျမင္လာတယ္ … (မွန္ပါ့) ျမင္လာေတာ့ ေ၀ဒနာနံ ေယာ ဘိကၡဳ - ေ၀ဒနာကုန္တဲ့ရဟန္း ျဖစ္လာတယ္ (မွန္ပါ့ဘုရား) ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ကုန္ပါလိမ့္မတံုးဆိုေတာ့ ေသာေ၀ဒနံ ပရိညာယ။ ေသာ၊ ထုိရဟန္းသည္။ ေ၀ဒနံ၊ ေ၀ဒနာကို။ ပရိညာယ၊ ျဖစ္တဲ့ပ်က္တဲ့ သေဘာသာဟု ပိုင္းျခားႏိုင္၍ ေ၀ဒနာမဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ပ်က္သေဘာ ပါပဲ … (မွန္ပါ့)။

ေ၀ဒနာကို ျဖစ္ပ်က္သေဘာ သိေသာေၾကာင့္ ေ၀ဒနာ ပစၥယာ တဏွာေကာ လာရဲ႕လား … (မလာပါဘုရား)၊ ေမာဟေကာ … (မလာပါဘုရား) ဒိ႒ိေကာ (မလာပါဘုရား) ဒါျဖင့္ ကာမာသ၀ ဘ၀ါသ၀ ဒိ႒ာသ၀ အ၀ိဇၨာသ၀ဆိုတဲ့ အာသေ၀ါ ကုန္သြားတယ္ … (မွန္ပါ့)။

ေသာ၊ ထုိရဟန္းသည္။ ေ၀ဒနံ၊ ေ၀ဒနာကို။ ပရိညာယ၊ ေၾသာ္ … ဒီဥစၥာသည္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့ သေဘာမွ တစ္ပါး ဘာမွမရွိပါကလားဟု ပိုင္းျခားဆင္ျခင္ သိျမင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဒိေ႒၀ ဓေမၼအနာသေ၀ါ … တဲ့။ ေ၀ဒနာပစၥယာမဂ္သာ ျဖစ္ေနေတာ့ ဦးဘအုန္း တဏွာဒိ႒ိ လာေသးရဲ႕လား (မလာပါဘုရား) အ၀ိဇၨာေကာ … (မလာပါဘုရား)။

ျဖစ္ပ်က္ကို မသိရင္ အ၀ိဇၨာ၊ အခုေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ကို သိေနေတာ့ ၀ိဇၨာျဖစ္ေနေတာ့ အ၀ိဇၨာသ၀လဲ လာေသားရဲ႕လား … (မလာပါဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ဒကာဒကာမေတြ ဒါက ဒကာဒကာမေတြ၏ ခႏၶာေ၀ဒနာ ဒီကေနၿပီး သကာလ ျဖစ္ပ်က္ေတြ ႐ႈေနကတည္းက မဂၢင္ေတြလုိ႔ မဆုိႏိုင္ဘူးလား (ဆိုႏိုင္ပါတယ္ဘုရား) ဒါက ဒကာ ဒကာမေတြ၏ ခံစားတဲ့ ေ၀ဒနာေပါ့ဗ်ာ … (မွန္ပါ့) ဒီကေန႔ ႐ႈတာက ဘာပါလိမ့္ … (မဂၢင္ပါဘုရား) မဂၢင္နဲ႔ သိပါတယ္တဲ့ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ပရိညာယ၊ ဒါဟာအျဖစ္အပ်က္မွ တစ္ပါး ဘာမွမဟုတ္ပါလားလုိ႔ ပိုင္းျခင္းၿပီး သိလိုက္တဲ့အတြက္ ေ၀ဒနာနဲ႔ ဒီက ငါနဲ႕ေကာ ေရာေသးလား (မေရာပါဘုရား)။

ဒါ မလာရင္ေတာ့ ေနာက္က ငါလိုက္မွာပဲ … (မွန္ပါ့) ငါဆုိရင္ ဒိ႒ာသ၀လာၿပီ … (မွန္ပါ့) မလာေပဘူးလား (လာပါတယ္ဘုရား) ေ၀ဒနာသည္ အျဖစ္အပ်က္ပါပဲ ဆုိသျဖင့္ အ၀ိဇၨာသ၀ေကာ လာေသးရဲ႕လား … (မလာပါဘုရား)၊

ဒါျဖင့္ ေနာက္ကေနၿပီး အာသေ၀ါတရား မခ်ဳပ္ဘူးလား၊ (ခ်ဳပ္ပါတယ္ဘုရား) ဘာျဖစ္လုိ႔ ခ်ဳပ္သတံုး၊ ေဟာဒီ မဂ္၀င္လုိ႔ခ်ဳပ္တယ္ … (မွန္ပါ) ေ၀ဒနာေပၚ၌ ခ်ဳပ္လုိ႔ မဂ္၀င္တယ္လုိ႔ မွတ္လိုက္စမ္းပါ … (မွန္ပါ)။

မဂ္ပဲျဖစ္ပ်က္သာ အစစ္ပါပဲဆုိၿပီး သကာလ ဦးဘအုန္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိလုိက္တာနဲ႔ (မွန္ပါ့) ေ၀ဒနာကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိတာဟာ ဒုကၡသစၥာသိတာပါပဲ … (မွန္ပါ)။

ဒိေ႒၀ဓေမၼအနာသေ၀ါတဲ့၊ ႐ႈတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အာသေ၀ါကို မရွိဘူး။ ဒီဘက ရွိေသးရဲ႕လား … (မရွိပါဘုရား) ေနာက္က ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေတာ့ ဘာရွိသတံုး … (မရွိပါဘုရား)

ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာေကာ လာေသးရဲ႕လား … (မလာပါဘုရား) တဏွာလာရင္ ကာမာသ၀ျဖစ္ရမယ္၊ ေ၀ဒနာကို ငါစြဲရင္ ဒိ႒ာသ၀ျဖစ္ရမယ္၊ (မွန္ပါ့) လာေသးရဲ႕လား … (မလာပါဘုရား) ဘယ္သူကလာေနသတံုး (မဂ္လာပါတယ္ဘုရား) မဂ္လာတာပဲရွိတာပဲ၊ မဂ္မလာရင္ေတာ့ သူတုိ႔လာရမယ္ … (မွန္ပါ) သေဘာက်ပလား … (က်ပါၿပီဘုရား) ဒါျဖင့္ အာသေ၀ါတရားေတြ မကုန္ဘူးလား … (ကုန္ပါတယ္ ဘုရား)။

ဒါနဲ႕ ဖဂၢဳဏမေထရ္ကလဲ ဒီလုိပဲ႐ႈေနတယ္ဆိုၾကပါစုိ႔ … (မွန္ပါ) ေ၀ဒနာဟာ ျဖစ္ပ်က္ပဲ … ျဖစ္ပ်က္ပဲ … ျဖစ္ပ်က္ပဲ … ျဖစ္ပ်က္ပဲလုိ႔ ေ၀ဒနာေပၚတိုင္း ဒီကေနၿပီး သကာလ ပိုင္းျခားသိေနတယ္၊ ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္ သိေနတာပဲ … (မွန္ပါ)။

ဒါျဖင့္ ေ၀ဒနာေပၚတိုင္း ျဖစ္ပ်က္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိေသာေၾကာင့္ ေနာက္က အာသ၀ မလာရဘူး … (မွန္ပါ) ရွင္းပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား)။

ေနာက္ကဘာတံုး (အာသေ၀ါ မလာရပါဘုရား) အာသ၀ မလာရဘူးဆိုေတာ့ ဦးဘအုန္းတုိ႔က စဥ္းစားရမယ္ေနာ္။

ကမာသ၀ဆုိရင္ ေလာဘေနရမယ္၊ ေလာဘဆိုရင္ တဏွာဥပါဒါန္, ကံလာမယ္ … (မွန္ပါ) မလာေပဘူးလား … (လာပါတယ္ဘုရား)။

ဒိ႒ာသ၀ဆုိရင္ ဒိ႒ိကလဲ ေလာဘပဲ၊ တဏွာ, ဥပါဒါန္, ကံပဲ မလာေပဘူးလား … (လာပါတယ္ ဘုရား) အ၀ိဇၨာသ၀လာရင္ အ၀ိဇၨာသခၤါရ၀ိဥာဏ္က်ေအာင္ ေနာက္ဘ၀ေတြ မဆက္ေပဘူးလား … (ဆက္ပါတယ္ဘုရား) ကဲ - ဒါေတြလာေသးရဲကလား … (မလာပါဘုရား) ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ မလာပါလိမ့္မတံုးဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာပိုင္းျခားသိလုိ႔ … (မွန္ပါ့)။

ဘယ္လုိဆိုၾကပါ့မလဲ (ေ၀ဒနာကို ပိုင္းျခားသိလုိ႔ပါဘုရား) ဘာနဲ႔ ပိုင္းျခားသိသလဲ … (မဂ္နဲ႔ ပိုင္းျခား သိပါတယ္ဘုရား) မဂ္နဲ႔ ပိုင္းျခားၿပီး ေ၀ဒနာကေလးေတြဟာ ျဖစ္ပ်က္ေနတယ္လုိ႔ သိတယ္၊ အဲဒါ ပိုင္းျခင္း သိတာပဲ … (မွန္ပါ့)။

ေ၀ဒနာကေလးဟာ ဘယ္လုိေနပါလိမ့္ … (ျဖစ္ပ်က္ေနပါတယ္ ဘုရား) ျဖစ္ပ်က္ေနတယ္လုိ႔ ေဟာဒီက မဂ္က ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိတယ္ - (မွန္ပါ့ဘုရား) သေဘာက်ပလား (က်ပါၿပီဘုရား) မဂ္က ဘယ္လုိ သိေနပါလိမ့္ (ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိပါတယ္ဘုရား) ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိေနပါတယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ပါ … (မွန္ပါ့) ဦးဘအုန္းတုိ႔  ဦးဇံရင္တုိ႔ ေက်နပ္ပလား - (ေက်နပ္ပါၿပီဘုရား)။

ခႏၶာကိုထဲမွာ ဟိုကျဖစ္ပ်က္နဲ႔ ဒီကပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္သိတဲ့မဂ္နဲ႔ ဦးဘတင္ ဒါကေလးႏွစ္ခုတည္း ရွိေတာ့တယ္၊ အာသ၀ ဘယ့္ႏွယ္ေနသတံုး - (ခ်ဳပ္ပါတယ္ဘုရား)။

“ေသာ ေ၀ဒနံ ပရိညာယ” ေသာ = ထုိရဟန္းသည္၊ ေ၀ဒနံ၊ ေ၀ဒနာကို။ ပရိညာယ၊ ျဖစ္ပ်က္ဟု ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိေသာေၾကာင့္။ ဒိေ႒၀ဓေမၼ၊ ယခု မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ပင္လွ်င္။ အနာသေ၀၊ အာသေ၀ါကင္း တယ္တဲ့ … (မွန္ပါ့) ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းရိပ္မိပလား (ရိပ္မိပါၿပီဘုရား)။

ဒါက ေရွ႕ပိုင္းမွာ သတိေပးတဲ့ တရားပဲရွိေသးတယ္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ေနာ္ … (မွန္ပါ့)။

အဲဒီေတာ့ ေ၀ဒနာ ေပၚတိုင္းေပၚတိုင္း ျဖစ္ပ်က္ပဲလုိ႔ သိေနလုိ႔ရွိရင္ ေနာက္က အာသ၀ေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ကုန္ႏိုင္တယ္ … (မွန္ပါ့)။

အာသေ၀ါကုန္ရပါလုိ၏လုိ႔ ဘုန္းႀကီးကေရွ႕က ခ်ေပးတယ္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကလဲ လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီကေတာ့ ကုန္ရာ ကုန္ေၾကာင္းကို အက်င့္ေပးတတ္တဲ့ ဆရာနဲ႔ ေတြ႕ရပါလုိ၏ ဆိုတဲ့အတိုင္း အခုလဲကုန္ တာေကာ မေသခ်ာဘူးလား (ေသခ်ာပါတယ္ဘုရား) ႐ႈသာ႐ႈ ေသေသခ်ာခ်ာ ကုန္ပါတယ္ (မွန္ပါ့ဘုရား)။

ေသာ ေ၀ဒနံ ပရိညာယဆုိတဲ့အတိုင္း ေ၀ဒနာေပၚ၌ မဂ္ႏွင့္ပိုင္းျခင္း၍ သိေသာေၾကာင့္၊ အနာသေ၀ါ၊ အာသေ၀ါကင္းတယ္ဆုိတဲ့အတိုင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ ကင္းပါလိမ့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ (မဂ္နဲ႔ ပိုင္းျခားသိလုိ႔ပါဘုရား) မဂ္နဲ႔ ေ၀ဒနာကို ျဖစ္ပ်က္လုိ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိေနလုိ႔ … (မွန္ပါ့)။

ဒီဥစၥာ ငါလဲမဟုတ္ဘူး၊ သူလဲမဟုတ္ဘူး၊ ျဖစ္ပ်က္တဲ့ အနိစၥပဲလုိ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိေနေသာေၾကာင့္၊ ဒိ႒ိ၀ ဓေမၼအနာသေ၀ါတဲ့။ ယခု မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ပင္လွ်င္ အာသေ၀ါကင္းတယ္၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါၿပီဘုရား) ဒီဘက္က အာသေ၀ါတရား လာေသးရဲ႕လား … (မလာပါဘုရား)။

ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ ဆုေတာင္းျပည့္ထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကေတာ့ ေသရာသြားေနတယ္၊ သြားတဲ့ အခါမွာလဲ ေ၀ဒနာနဲ႔ တြဲလ်က္ႀကီး (မွန္ပါ့) သတ္မည့္ေ၀ဒနာနဲ႔ အသတ္ခံရမည္ ခႏၶာန႔ဲဟာ တြဲလ်က္ႀကီး (မွန္ပါ့) မသြားဘူးလား … (သြားပါတယ္ဘုရား)။

အဲဒီေတာ့ ဒီေ၀ဒနာကို က်ဳပ္တုိ႔က ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိရမယ္ (မွန္ပါ့ဘုရား) မင္းဟာ သတ္မလုိ႔ လာတာလား။ သို႔မဟုတ္ မင္းသည္ကား … လုိ႔ ဆုိရင္ျဖင့္ အနိစၥလားလုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔က ေမးေမး, ေမးေမးၿပီး သကာလ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိေအာင္လုပ္ပါတဲ့ … (မွန္ပါ့)။

ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိေအာင္ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူဟာ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္တဲ့အနိစၥပဲဆိုတာ ဥာဏ္ထဲမွာ မရွင္းဘူးလား (ရွင္းပါတယ္ဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ေ၀ဒနာကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိေသာေၾကာင့္ ဒိ႒ိေ၀ဓေမၼ၊ ယခုပစၥကၡဘ၀၌ပင္လွ်င္။ အနာသေ၀ါ၊ အာသေ၀ါကင္းသည္။ ေဟာတိ၊ ျဖစ္၏။ ဒီဘက္က အာသေ၀ါကင္းတယ္ ေဟာဒီမဂ္ေၾကာင့္ (မွန္ပါ့) ဒီမဂ္သာမလာရင္ ဘယ့္ႏွယ္ေနၾကပါ့မလဲ … (မကင္းပါဘုရား) ေၾကာက္တယ္, လန္႔တယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ဒိ႒ာသ၀ေတြ, အ၀ိဇၨာသ၀ေတြ မလာေပဘူးလား (လာပါတယ္ဘုရား) ကဲ - ဒါဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးလုိ႔ေျပာတယ္ဆိုတာေကာ ရိပ္မိၾကပလား (ရိပ္မိပါၿပီဘုရား)။

ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆရာဘုန္းႀကီးကလဲ ဒီေလာက္ေတာင္ အေသစခန္းကို အႀကီးအက်ယ္ဖြဲ႕ၿပီး ေဟာေနရ ပါလိမ့္မတံုးဆိုေတာ့ အို - ခင္ဗ်ားတုိ႔ခႏၶာကိုယ္က နားေနရင္ေတာ့ အဟုတ္သားေပါ့ - (မွန္ပါ့) ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခႏၶာကိုယ္က ေသရာမသြားဘဲနဲ႔ နားလုိ႔ရပ္လုိ႔ရရင္လဲ အဟုတ္သားေပါ့ - (မွန္ပါ့)။

အခုလို တရားတာေနၾကတယ္ဆိုတာက တစ္ခါတေလ ဟိုစိတ္ေရာက္သြား ဒီစိတ္ေရာက္သြားနဲ႔ တရားထဲနာခ်င္မွနာတာ၊ အဲဒါလဲ ၾကားေပါက္ပါေသးတယ္ - (မွန္ပါ့)။

ေသရာသြားတာကေတာ့ ၾကားေပါက္မရွိဘူး၊ ၾကားေပါက္စိတ္လာလဲ သူက သြားေနတာပဲ - (မွန္ပါ့) သေဘာက်ပလား (က်ပါၿပီဘုရား)။

အဲဒီေတာ့ တုိ႔ ၀ဋ္သင့္ေနလုိ႔ ဒီဥစၥာကို တို႔ဆုေတာင္းျပည့္တဲ့အလုပ္ႀကီး ေနာက္ထပ္မျပည့္ေအာင္ လုပ္မွပဲ၊ ေနာက္ထပ္မျပည့္ေစခ်င္လုိ႔ ေဟာထားတာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘ၀တိုင္း ဘ၀တိုင္း ဒီသားဒီသမီးနဲ႔ မခြဲရပါလုိ၏ဆိုေတာ့ ဘ၀တိုင္း ဘ၀တိုင္း ေသရာသြားရပါလုိ၏က ပါေနတယ္ လြယ္သလား (မလြယ္ပါဘုရား) အမွားက ေသးေသးလား၊ ႀကီးႀကီးလား (ႀကီးႀကီးပါဘုရား)။

ႀကီးတဲ့အထဲမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဟိုဘ၀က်ေတာ့ ဟိုဘက္ဘ၀ သားသမီးနဲ႔ မခြဲရပါလို၏ - တဲ့။ ဒီဘ၀က်ေတာ့ေကာ - (ဒီဘ၀သားသမီးနဲ႔ မခြဲရပါလုိ၏ဘုရား)။

ဒါျဖင့္ သားသမီးေပါင္းက ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ၾကသတံုး … (မေရတြက္ႏိုင္ပါဘုရား) ဒါျဖင့္ မခြဲႏိုင္ ေပါင္းကလဲ ကမၻာတစ္၀ွန္းလံုးရွိတာနဲ႔ မခြဲႏိုင္တာ … (မွန္ပါ့)။

အားလံုးနိဗၺာန္သြားမွ သြားမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး (မွန္ပါ့) သြားႏိုင္ဖုိ႔ရာ ျမင္ေသးရဲ႕လား (မျမင္ပါဘုရား) ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၀ါဒျဖန္႔ထားတာက နည္းနည္းေနာေနာ က်ယ္တာမဟုတ္ပဲ … (မွန္ပါ့) သေဘာက်ပလား (က်ပါၿပီဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ဒကာဒကာမတုိ႔ ဒီတရား ေဟာထိုက္၊ မေဟာထိုက္ … (ေဟာထိုက္ပါတယ္ဘုရား) ခ်က္ခ်င္း အာသေ၀ါကင္းႏိုင္တာကို ဦးဘတင္ ေကာင္းေကာင္းေက်နပ္ပလား (ေက်နပ္ပါၿပီဘုရား) ျဖစ္ပ်က္ျမင္လုိ႔ ကင္းတယ္ေနာ္ (မွန္ပါဘုရား)။

ျဖစ္ပ်က္ျမင္လုိ႔ရွိရင္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာျဖစ္ပ်က္ဟာ ဒုကၡသစၥပဲလုိ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိသြားလုိ႔ရွိရင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ ဒီေနရာမွာ ေပၚတယ္လုိ႔ မွတ္လိုက္တာေပါ့၊ (မွန္ပါ့) ရွင္းၿပီေနာ္ … (ရွင္းပါၿပီဘုရား)။

ကာယႆ ေဘဒါ … တဲ့။ ကာယႆ၊ ယခု ခႏၶာကိုယ္၏။ ေဘဒါ၊ ပ်က္သည္၏အျခားမဲ့၌။ ေသာ၊ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္။ ဓမၼေ႒ာ၊ နိဗၺာန္၌တည္သည္။ ေဟာတိ၊ ျဖစ္၏။ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ တစ္ခါတည္း နိဗၺာန္ေရာက္သြားတာပဲတဲ့ … (မွန္ပါ့)။ ဒါေတြ ခုနင္က ဒုကၡေတြ ခ်ဳပ္ၿပီးသကာလ ေရာက္သြားတယ္ (မွန္ပါ့) ရွင္းပလား (ရွင္းပါၿပီဘုရား) အာသေ၀ါကုန္တာနဲ႔ ဒီဘက္ကျဖစ္ပ်က္ဆံုးတာနဲ႔ဟာ တစ္ခ်က္တည္းပဲ (မွန္ပါ့)။

ဒါျဖင့္ ဖဂၢဳဏရဟန္းဟာ ေသာတာပန္, သကဒါဂါမ္, အနာဂါမ္က်ေအာင္ ေသခါနီးမွာ အလုပ္လုပ္ သြားႏိုင္တယ္လုိ႔ ဦး၀တုိ႔ မွတ္ဖုိ႔ပဲ (မွန္ပါ့) ဒါနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားကလဲသူ႕မွာ ေအာက္သံသရာကို ပို႕တတ္တဲ့ အာသေ၀ါေတြလဲကုန္ပါၿပီဆိုၿပီး ဘုရားက ေက်ာင္းေတာ္ျပန္သြားတယ္ … (မွန္ပါ့)။

ရွင္အာနႏၵာကေတာ့ က်န္ေနရစ္တယ္၊ က်န္ေနရစ္ေတာ့ သူ႕ေရွ႕မွာ ဖဂၢဳဏဆိုတဲ့ ရဟန္းကေလးက ေခါင္းကေလးေတာင္ဘက္ေစာင္းၿပီး စုတိစိတ္က်တယ္ (မွန္ပါ့) စုတိစိတ္က်သြားေတာ့ ရွင္အာနႏၵာကၾကည့္ တယ္၊ စကၡဳမ်က္လံုးၾကည့္ျပန္လဲ သူေသမ်က္လံုးန႔ဲ မတူဘူး၊ နားၾကည့္လိုက္လဲ သူမ်ားလို က်ိဳးေကြးေန တယ္ မဟုတ္ဘူး၊ လူေသနားနဲ႔ မတူဘူး၊ ႏွာေခါင္းၾကည့္လိုက္ျပန္လဲ ကၽြံသြားတယ္၊ ေဖာင္းလာတယ္ ဒီလို မဟုတ္ဘူး၊ လူရွင္ကိုယ္အတိုင္းပဲ (မွန္ပါ့)။

ကိုယ္ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လဲ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းပဲ (မွန္ပါ့) ေၾသာ္ - ဖဂၢဳဏ တယ္ထူးပါလား၊ သူမ်ားလူေသနဲ႔ ကိုမတူဘူး … (မွန္ပါ့)။

၀ိညာဏ္ေတာ့ ခ်ဳပ္သြားၿပီတဲ့၊ သုိ႔ေသာ္လဲ မ်က္လံုးၾကည့္လိုက္လဲ (လူေကာင္းအတိုင္း) ႏွာေခါင္း ၾကည့္လိုက္လဲ (လူေကာင္းအတိုင္းပါ) ကိုယ္ၾကည့္လိုက္လဲ … (လူေကာင္းအတိုင္းပါ) အကုန္လူေကာင္း အတိုင္းျဖစ္ေနေတာ့ ထူးတယ္ဆိုေတာ့ ရွင္အာနႏၵာက ဘုန္းဆီသြားျပန္တယ္ (မွန္ပါ့)။

ဘုရားဆီသြားၿပီး ေလွ်ာက္ျပန္တယ္၊ အရွင္ဘုရား ဖဂၢဳဏကေတာ့ ေသၿပီဘုရာ့၊ ေသေပမယ့္ သူမ်ားေသပံုနဲ႔ မတူဘူး၊ ေခါင္းကလဲ ေတာင္ဘက္ေစာင္းတယ္၊ စကၡဳ၊ ေသာတ၊ ဃာန၊ ဇိ၀ွာ---ေျႏၵေတြကလဲ ဘာမွမၫိႈးဘူးဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္ေတာ့ ဘုရားက အာနႏၵာ, ေသခါနီးမွာ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ႐ႈ ၿပီးေ၀ဒနာကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိလုိ႔ ေအာက္သံသရာ သြားတတ္တဲ့ အာသေ၀ါ ကုန္ၿပီးေသတဲ့ အနာဂါမ္ေသ တာလုိ႔ ေျဖလိုက္တယ္ (မွန္ပါ့) ရိပ္မိပလား (ရိပ္မိပါၿပီဘုရား)။

အနာဂါမ္ျဖစ္သြားတာတဲ့ (မွန္ပါ့) ဒါဟာ ေသခါနီးမွ ျဖစ္တာ (မွန္ပါ့) အနာဂါမ္ဆိုေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြ စိတ္ခ်ရၿပီမဟုတ္လား … (မွန္ပါ့)။

အနာဂါမ္ဆိုတာ ကာမတစ္ဆယ့္တစ္ဘံုဆိုတဲ့ ဒီလူျပည္တုိ႔ နတ္ျပည္တုိ႔ကို လံုး၀မလာေတာ့ဘူး။ ျဗဟၼာ့ျပည္ကေနၿပီး နိဗၺာန္ကူးေတာ့မွာပဲ - (မွန္ပါ့) ရွင္းပလား (ရွင္းပါၿပီဘုရား)။

သူဘယ္လုိလုပ္သြားပါလိမ့္၊ ေ၀ဒနာကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိသြားလုိ႔ (မွန္ပါ့) အနိစၥလုိ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိသြားတဲ့အတြက္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ မေသခင္ပဲ ေအာက္သံသရာလည္ေစတဲ့ အာသေ၀ါကုန္တယ္၊ ေသေတာ့ သူမ်ားပံုစံနဲ႔ တူေသးရဲ႕လား (မတူပါဘုရား)။

အဲဒါ ဖဂၢဳဏ၀တၳဳ အဂၤုတၱိဳရ္မွာလာတယ္၊ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာတာပါပဲေနာ္ (မွန္ပါ့)။

မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တိတၳိအေမးပုစာၦ ေလးခ်က္ (၃) ရွင္အႏုရာဓမေထရ္

သတိပ႒ာန္ေလးပါးဟာ
စ႐ိုက္လိုက္ၿပီး ထားရတယ္ဆိုၿပီး သကာလ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ေဟာတယ္ေနာ္ … (မွန္ပါ) သတိပ႒ာန္ ေလးပါးထားရတာ ဘယ္လုိေၾကာင့္ ေလးပါးျဖစ္လာပါလိမ့္ … (စ႐ိုက္မတူလုိ႔ပါဘုရား) စ႐ိုက္၊ ေၾသာ္ - စ႐ိုက္က အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ ကိုစံလွ၊ ကိုေစာေမာင္ မွတ္ထားရမယ္ … (မွန္ပါ)။

တစ္ခ်ိဳ႕က ရာဂစ႐ိုက္ ေလာဘအားႀကီးတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း ေဒါသစ႐ိုက္အားႀကီးတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေမာဟစ႐ိုက္ရွိတယ္၊ စ႐ိုက္သံုးပါး မေနဘူးလား … (ေနပါတယ္ဘုရား) တစ္ခ်ိဳ႕က သဒၶါစ႐ိုက္ ရွိတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ၀ိတက္စ႐ိုက္ရွိတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ပညာစ႐ိုက္ရွိတယ္၊ စ႐ိုက္ေျခာက္ပါးမွတ္မိၾကပလား … (မွတ္မိပါတယ္ဘုရား)။

ေလာဘ စ႐ိုက္၊ ေဒါသ စ႐ိုက္၊ ေမာဟ စ႐ိုက္၊ ဒါက လူတိုင္းသိၿပီးသား၊ သဒၶါစ႐ိုက္ဆိုတာက သဒၶါ တရားလြန္ကဲေနတာဘဲ၊ သူဟာ ပညာမပါဘူး၊ ဒီလုိေကာမရွိဘူးလား … (ရွိပါတယ္ဘုရား) ဘုရားခ်ည္းဘဲ ၾကည္ညိဳေနတာဘဲ တစ္ခါတည္း လူျမင္ရလုိ႔ရွိရင္လည္း တစ္ခါတည္း သက္ႀကီး၀ါႀကီးလည္း ၾကည္ညိဳေန တာဘဲ … (မွန္ပါ) သဒၶါစ႐ိုက္သာအားႀကီးေနတာပဲ ပညာကမပါဘူး … (မွန္ပါ)။

ဒီလုိလည္းရွိေသးတယ္ … (မွန္ပါ) ၀ိတက္စ႐ိုက္ဆိုတဲ့ ဥစၥာလည္း ကိုေစာေမာင္ေရ သူေတြ႕လိုက္ လုိ႔ရွိရင္ ႀကံဖန္ေနတာနဲ႔ဘဲ ၿပီးသြားတာပဲ၊ ပြားရတယ္ ႐ႈရတယ္မရွိဘူး … (မွန္ပါ) ဒီလုိ၀ိတက္ စ႐ိုက္လည္း မရွိဘူးလား … (ရွိပါတယ္ဘုရား) ပညာစ႐ိုက္ဆိုတာကေတာ့ ထုိးထိုးထြင္းထြင္း သူကလာတယ္၊ သေဘာ က်ပလား … (က်ပါတယ္ဘုရား) အဲေတာ့ စ႐ိုက္က ေျခာက္ပါးရွိတယ္။

စ႐ိုက္ေျခာက္ပါးရွိေတာ့ ေလာဘစ႐ိုက္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ႐ႈ … (မွန္ပါ) ရွင္းပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား) ေလာဘစ႐ိုက္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ … (ေ၀ဒနာႏုပႆနာ႐ႈရပါမယ္ဘုရား) ေၾသာ္ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ပါလိမ့္ မတံုးဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာနိေရာေဓာ ျဖစ္မွ တဏွာနိေရာေဓာျဖစ္မွာကိုး … (မွန္ပါဘုရား) ကိုေစာေမာင္ ေ၀ဒနာနိေရာေဓာျဖစ္မွ … (တဏွာနိေရာေဓာ ျဖစ္မွာပါဘုရား)။

သူ႕ကို ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္းေပးပါ … (မွန္ပါ) ဒကာ ဒကာမဘုိ႔ ဘာေပးၾကမတံုး … (ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္း ေပးရမွာပါဘုရား) ရွင္းၿပီေနာ္ … (မွန္ပါ) ဦးဘရွင္းဒီလုိမွတည့္ေအာင္ မေပးလုိ႔ရွိရင္လည္း ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ လြဲေနမွာဘဲ … (မွန္ပါ) လြဲေနလုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ ဦးဘကေလးတုိ႔က စဥ္းစားတာေပါ့၊ ေၾသာ္ အခ်ိန္ၾကာသေလာက္ ခရီးမေပါက္ဘူး၊ မဆိုထိုက္ဘူးလား … (ဆိုထိုက္ပါတယ္ဘုရား)။

ကိုေစာေမာင္ ရွင္သာရိပုတၱရာေတာင္ အခ်ိန္လြဲပါတယ္ဆိုတာ ေျပာထားေပါ့၊ ကိုစံလွရိပ္မိပလား … (ရိပ္မိပါဘုရား) ေဒါသစ႐ိုက္ ရွိတာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်လုိ႔ရွိရင္ ပညာနဲ႔ နီးပါတယ္ေနာ္ … (မွန္ပါ) ေဒါသစ႐ိုက္ရွိ ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပညာနဲ႔ နီးပါတယ္ဆိုလုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဓမၼာႏုပႆနာ ဒုကၡသစၥာေပး … (မွန္ပါ) ရွင္းပလား … (ရွင္းပါတယ္ဘုရား) ေမာဟစ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ကုိေစာေမာင္မလာဘူးလား … (လာပါတယ္ ဘုရား)။

ေမာဟစ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ အင္မတန္ ဥာဏ္မေလးေပဘူးလား၊ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ခုနင္ ကေလးေလးျဖစ္တဲ့၊ အျဖစ္ကလည္း ေႏွး အပ်က္ကလည္း ေႏွးနဲ႔၊ ႐ုပ္တရားမ်ားကို ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ သူ႕စ႐ိုက္နဲ႔သူ မေလ်ာ္ရင္ေတာ္ပါ့မလား … (မေတာ္ပါဘုရား) ၀ိတက္စ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်လုိ႔ရွိရင္လည္း ၀ိဘက္က ေတာင္ေျပး ေျမာက္ေျပးနဲ႔ ေၾသာ္ ဒါျဖင့္ အာနပါနေပးမွ ကိုက္မွာေပါ့ … (မွန္ပါ)။

မေျပးတဲ့တရား အာနာပါနဆိုေတာ့ စိတ္ကေျပးခြင့္ရေသးရဲ႕လား … (မရပါဘုရား) ဒီလိုေပးရတယ္ ဆိုတာ ေပၚၾကပလား ... (ေပၚပါဘုရား) ပညာစ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက်ေတာ့လည္း သစၥာေပးပါ … (မွန္ပါ) သစၥာကမၼ႒ာန္းသာေပးလိုက္၊ ခဏေလးနဲ႔ရတယ္၊ သေဘာပါၾကပလား … (ပါ ပါတယ္ဘုရား) ေကာင္းၿပီ ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ စ႐ိုက္နဲ႔ေလွ်ာ္တာကို ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ရွင္းျပေပးေနတယ္၊ (မွန္ပါ့)။

ဒကာ ဒကာမေတြဟာ အလံုးစံုပဲ အပါယ္ေလးပါး တံခါးပိတ္ၿပီး သကာလ သုဂတိ ဒုကၡေတြေတာင္ မွ သူ႕မေတြ႕ေစလုိဘူး၊ ခႏၶာဇာတ္သိမ္းၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကိုသာ ေရာက္ေစခ်င္ေတာ့ ဒီထဲစ႐ိုက္ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္၊ မရွိေပဘူးလား … (ရွိပါတယ္ဘုရား) အဲေတာ့ ကိုယ့္စ႐ိုက္နဲ႔ကိုယ္ ႀကိဳက္ၿပီးသကာလ ကိုယ္၊ ေတာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္း ကိုယ္ယူပါဆုိတာကို ဒီကေန႔ ေ၀ဖန္ေပးေနတယ္ … (မွန္ပါ)။

ဘယ္လိုယူၾကမတံုး … (ကိုယ့္စ႐ိုက္နဲ႔ေတာ္တာ ယူရမွာပါဘုရား) ကိုယ္နဲ႔ေတာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္း ကိုယ္ယူပါ၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါတယ္ဘုရား) သို႔ေသာ္ ဘယ္လုိပင္ ဒီဘာေတြက ဘယ္လိုပင္ ထူးျခားေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးပိတ္ အနိစၥာ ၀တသခၤါရာမလြတ္ေစနဲ႕ (မွန္ပါ) ေနာက္ဆံုးပိတ္က်ေတာ့ ျဖစ္တဲ့တရား ပ်က္တတ္သည္။

ေ၀ဒနာ႐ႈတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကလည္း အင္း သူသည္ ေလာဘစ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လုိခ်င္ ရခ်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေ၀ဒနာက စ႐ႈရမယ္ … (မွန္ပါ) သို႔ေသာ္ ေတြ႕ေတာ့ ျဖစ္ ပ်က္ကို ေတြ႕ရမယ္၊ ျဖစ္ပ်က္ေတြ႕ရင္ ကိုျမင့္ ၿပီးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျဖစ္ပ်က္မွာ လမ္းဆံုးတယ္လုိ႔မွတ္ရမယ္၊ ေနာက္ဆံုးပိတ္ တစ္ေန႔က် ေတာ့ (ျဖစ္ပ်က္မွာလမ္းဆံုးပါတယ္ဘုရား)။

ရွင္းၿပီေနာ္ … (ရွင္းပါဘုရား) ေကာင္းၿပီ ဒါျဖင့္ အားလံုး ဒကာ ဒကာမေတြ စ႐ိုက္မသိဘဲနဲ႔ ကမၼ႒ာန္းကို ဆရာကေပးေပး တပည့္ကပဲေနရာမက်လုိ႔ပဲ အယူလြဲလြဲ၊ ၾကာလိမ့္မယ္ဆိုတာ မွတ္ရမယ္ … (မွန္ပါ) ဒကာႀကီးလိႈင္ ၾကာလိမ့္မယ္ေနာ္ … (မွန္ပါ) ၾကာလိမ့္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပလား … (ေသခ်ာပါ ဘုရား) ေသေသခ်ာခ်ာ သိထားေတာ့မွ …။

ေၾသာ္ ကမၼ႒ာန္းဆရာလုပ္ဖုိ႔လည္း မလြယ္ပါလား … (မွန္ပါ) ကိုေစာေမာင္ လြယ္ပါ့မလား … (မလြယ္ပါဘရား) မလြယ္ဘူးတဲ့၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမွာမ်ား ကိုေစာေမာင္တုိ႔ ဒီေနရာလာလုိ႔ရွိရင္ ႐ွဴ႐ိႈက္မႈပဲ လုပ္ေဟ့ဆိုေတာ့ သူဟာစ႐ိုက္ေရြးေသးရဲ႕လား … (မေရြးပါဘုရား) မေရြးေတာ့ သူဘာျဖစ္မတံုးလုိ႔ ေမးတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူက ၀ိတက္စ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွေပးရမွာ … (မွန္ပါ) ၀ိတက္က ေတာင္ႀကံ၊ ေျမာက္ႀကံ အႀကံအစည္မ်ားတယ္ (မွန္ပါ့)။

အႀကံအစည္မ်ားတဲ့ပုဂၢိဳလ္က် စိတ္က ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မွ အာနာပါနေပးရ မဲ့ ဥစၥာကို အင္း သူက ၀ိတက္စ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္းဒါေပး ေလာဘစ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း ဒါေပး ေဒါသ စ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း ဒါေပး ဆိုလုိ႔ရွိရင္ ကိုေစာေမာင္ ရပါ့မလား … (မရပါဘုရား) မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပလား … (ေသခ်ာပါၿပီဘုရား) ဒါျဖင့္ ေတာင္ေ၀ွးဆြျလည္း အေရးမႀကီးဘူးလား … (ႀကီးပါတယ္ ဘုရား)။

ေနာက္လိုက္ေကာ … (အေရးႀကီးပါဘုရား) ေနာက္လိုက္ကေတာ့ ဒီတရားမ်ိဳးကို နာရမွ ေရြးတတ္ တယ္၊ ေတာင္ေ၀ွးဆြဲကလည္း ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ စ႐ိုက္ဘက္မွ ဖမ္းတတ္မွ ကိုေစာေမာင္ ေနရာက်တယ္ … (မွန္ပါ) ေလာဘစ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသြားတဲ့အခါ က်လုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ ကိုေစာေမာင္ ေျခေထာက္ဟာ စမ္းသပ္ ၿပီး ႏူးႏူးညံ့ည့ံသြားေလ့ နင္းေလ့ရွိတယ္ … (မွန္ပါ) ေလာဘစ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ … ။ မၾကြခ်င္ ၾကြခ်င္ေပါ့ဗ်ာ … (မွန္ပါ) ခပ္ေႏွးေႏွးနဲ႔ ခပ္ေျဖးေျဖး ဒီလိုသြားေလ့လာေလ့ရွိတယ္၊ သူ႕အိပ္ယာ ေနရာသြားၾကည့္လုိ႔ ရွိရင္ျဖင့္ ႏူးႏူးညံ့ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း လုပ္ထားေလ့ရွိတယ္၊ ဒါ သူ႕ ၀ါသနာအတိုင္းလာတယ္ … (မွန္ပါ) ဒါက် ေတာ့ သူ႕ကို ေ၀ဒနာ ႏုပႆနာေပးလိုက္ရင္ မတည့္ေပဘူးလား … (တည့္ပါတယ္ဘုရား)။

ေဒါသစ႐ိုက္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ သူ႕အိမ္သြားၾကည့္လိုက္ရင္ …။ သူ႕အခန္း သြားၾကည့္လုိက္ရင္ ႐ႈပ္ေပြလိမ္ ေနတာဘဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မလွည္းမက်င္းဘူး၊ ကိုေစာေမာင္ ျဖစ္သလိုေနတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ဘာစ႐ိုက္ ဆိုၾကမယ္ … (ေဒါသစ႐ိုက္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ပါဘုရား) အဲဒါေတြ က်လာလုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ ေၾသာ္ ေဒါသစ႐ိုက္ရွိပါလား ေဒါသစ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖင့္လည္း ဘယ္ကမၼ႒ာန္းေပးရမွာတံုး ဆိုတာ ဆရာက မေရြးခ်ယ္ရဘူးလား … (ေရြးခ်ယ္ရပါဘုရား)။

လမ္းသြားတဲ့အခါက်လုိ႔ရွိရင္ ေဒါသစ႐ိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို အကဲခပ္ခ်င္ရင္ သူ႕ေျခရာ သြားၾကည့္ လိုက္ရင္ သိမယ္၊ သူ႕ေျခရာက နဂိုက မသြားခင္က ေရာက္ခ်င္ေနတယ္၊ ေဒါသစ႐ိုက္သမားက၊ ဘာပါလိမ့္ … (မသြားခင္က ေရာက္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား) မသြားခ်င္က ေရာက္ခ်င္ေနေတာ့ သူ႕ေျခရာ သြားၾကည့္လိုက္ လုိ႔ရွိရင္ ကိုေစာေမာင္ သူက ေရွ႕ကုတ္ကုတ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚမွာ သြားေလ့ရွိတယ္ … (မွန္ပါ)။

သူဖိနပ္ကို သြားၾကည့္လိုက္လုိ႔ရွိရင္လဲ ဒီေရွ႕ပိုင္းက ေျခမတုိ႔ ေျခသူၾကြယ္တုိ႔ အစရွိသည္တုိ႔က ကိုေစာေမာင္ အဲဒီေနရာက ဖိနပ္ကခြက္ေနတယ္ … (မွန္ပါ) ကတၱီပါဖိနပ္ဆို အဲဒီေနရာကစျပတ္တယ္ ရိပ္မိပလား … (ရိပ္မိပါၿပီဘုရား) ဒါ ေဒါသစ႐ိုက္သမား ေမာဟစ႐ိုက္သမား သြားၾကည့္လုိ႔ရွိရင္ ေျခလွမ္းမေျဖာင့္ဘူးတဲ့ … (မွန္ပါ) ေတာင္နင္းလိုက္ ေျမာက္နင္းလိုက္ ဒီလိုသြားတယ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ကို မသြားဘူး၊ သူကေတြေ၀ၿပီး သြားတာပဲ၊ ရိပ္မိပလား … (ရိပ္မိပါဘုရား)။

အဲဒီလို ဆရာသမားက စ႐ိုက္ေတြကို အကုန္သိၿပီးမွ ကိုေစာေမာင္ရ ဒီဥစၥာ ကမၼ႒ာန္းေပးလုိ႔ရတယ္ … (မွန္ပါ) ႏို႔မုိ႔လုိ႔ရွိရင္ ရပါ့မလား … (မရပါဘုရား) ဒါျဖင့္ ဦးဘရွင္း ရမ္းလုပ္ေနတဲ့ေနရာ ဆိုလုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ ႀကိဳးသာကုန္ ေမာင္ပံု ေစာင္းမတတ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးေရာက္မွာပဲ၊ မေရာက္ေပဘူးလား … (ေရာက္ပါတယ္ဘုရား) ဒါေၾကာင့္ ကိုစံလွ ကဲ ဆရာသည္ အေရးႀကီးတယ္။

မႀကီးေပဘူးလား … (ႀကီးပါတယ္ဘုရား) ဒါေၾကာင့္ ရွင္အာနႏၵာကို ေျပာတာေပါ့ဘုရား၊ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ညီေတာ္အာနႏၵာ ဆရာသမားမ်ား ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးသတံုးကြ၊ ဆရာသမားေၾကာင့္ ဘုရားနိဗၺာန္ေရာက္တဲ့ ေနရာမွာ ထက္၀က္ပဲ သူ႕တာ၀န္ေပါ့ဘုရား၊ တယ္ဖ်င္းပါလား၊ မင္းက သာ၀ကကိုးကြ သာ၀ကဥာဏ္ေလးေလာက္နဲ႔ေျပာေနတာ၊ မဟုတ္ဘူးကြ၊ သူ႕တာ၀န္လံုးလံုး၊ ရွင္းပလား … (ရွင္းပါဘုရား)။

သူအမွီေကာင္းမွ ရမယ္တဲ့၊ သူအမွီမေကာင္းလုိ႔ရွိရင္ ကိုေစာေမာင္ … (မရပါဘုရား) ေပၚပလား … (ေပၚပါဘုရား) ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ တရားနာရ၊ တရားေတာင္းရ၊ ကိုယ္အလုိရလုိ႔ အရြယ္ႀကီးမွ နိဗၺာန္ ေရာက္ေၾကာင္း ရွာၾကျပန္ေတာ့လည္း ဒီဆရာမွားနဲ႔ေတြ႕မွာ စ႐ိုက္အကဲခတ္တတ္ဘဲနဲ႔ ေပးေနတဲ့ ကမၼ႒ာန္း တိုက္ေတြနဲ႔ ေတြ႕မွာလည္း စိုးရိမ္ရတယ္၊ မစုိးရိမ္ရဘူးလား … (စိုးရိမ္ရပါတယ္ဘုရား)။

အဲဒါ ယေန႔ေတာ့ျဖင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာတယ္ဆိုေတာ့ ေၾသာ္ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးပါလား ဆိုတာ ပါလာတယ္၊ မပါဘူးလား … (ပါ ပါတယ္ဘုရား) ၾကည့္ အရွင္အႏု႐ုဒၶါဆိုတာ အဘိညာဥ္ေနရာမွာ ဆိုရင္ျဖင့္ ဧတဒဂ္ရ အဘိညာဥ္ဆိုတာ ကိုေစာေမာင္ ေသရင္ ဘယ္သြားတယ္ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိတယ္၊ အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးဟာ ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္ တည္ၿပီး အနာဂါမ္ ရဟႏၲာမျဖစ္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။

ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္တာတံုးဆိုေတာ့ သူ႕မွာတဲ့ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ မာနခံေနတယ္၊ ေၾသာ္ ငါလုိၾကည့္ ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရွားပါလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ မာနခံေနတယ္၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါဘုရား) အဲဒီေတာ့ ရွင္သာရိပုတၱရာႀကီး သြားကပ္ရတယ္လုိ႔ အဂၤုတၳိဳရ္ ပါဠိေတာ္မွာလာတယ္၊ ရွင္သာရိပုတၱရာက မင္းဟာကြာတဲ့၊ အထက္မဂ္ဖုိလ္ေတြရမယ့္ဥစၥာ၊ ဒီဟာမွ မသတ္ဘဲကိုးဆိုေတာ့ ကိုေစာေမာင္ သူဟာ သူ႕စ႐ိုက္႐ႈမိတဲ့ အခါက်ေတာ့မွ …။

မာနစ႐ိုက္ရွိေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မာနဆိုတာက ေဒါသကလာတာကို … (မွန္ပါ) ပညာထက္လြန္းလုိ႔လည္း အဲဒီဘက္ ကူးသြားတတ္တယ္၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါဘုရား) အဲဒါေၾကာင့္ သူပညာစ႐ိုက္လည္း ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မာနဘက္ ထုိးသြင္းၿပီး သကာလ ပညာရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က မာနကို ရွိတတ္တယ္ ကိုေစာေမာင္ရ … (မွန္ပါ)။

အဲဒါေၾကာင့္ မာနက ေနာက္ကလိုက္ေတာ့ အထက္မဂ္ အထက္ဖိုလ္တက္လို႔ မရဘူး … (မွန္ပါ) ရရဲ႕လား … (မရပါဘုရား) အႏု႐ုဒၶါ မင္းသည္ကားဆိုလုိ႔ရွိရင္ မာနၾကပ္ၾကပ္ ႐ူစမ္းကြ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့မွ မာနခံေနလုိ႔ အထက္မဂ္မရတာ မာနျဖစ္ပ်က္႐ႈမွ ကိုေစာေမာင္ တက္သြားတယ္ … (မွန္ပါ) မလုိဘူးလား ဗ်ာ … (လုိပါတယ္ဘုရား) ရွင္သာရိပုတၱရာႀကီးက အကဲခတ္ၿပီး တည့္ေပးသြားတယ္လုိ႔ မဆိုႏိုင္ဘူးလား … (ဆိုႏိုင္ပါတယ္ဘုရား)။

ေအး ပညာစ႐ိုက္က သူကအားႀကီးလုိ႔ သူသည္ကားလုိ႔ ဆိုလုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ ပညာလြန္ၿပီးသကာလ ေနေတာ့ ေကြ႕ေကာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ သိေတာ့မွ မာနေၾကာင့္ ေကြ႕ေကာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိေတာ့ မာနျဖစ္ပ်က္႐ႈခိုင္းပစ္ရတယ္ … (မွန္ပါ) ဒီေတာ့မွ တက္သြားတယ္ဆိုတာ ရွင္းၾကပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား) ေကာင္းၿပီ ဒါျဖင့္ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ဒကာ ဒကာမေတြ ဒီေန႔ စ႐ိုက္ရွင္းတမ္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာၿပီးပါၿပီ။

ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာၿပီးေတာ့ သတိပ႒ာန္ေလးပါး ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ျပားရသတံုးဆိုေတာ့ စ႐ိုက္ျပားလုိ႔ ျပားရတယ္ … (မွန္ပါ) ကိုေစာေမာင္ ေပၚၿပီ … (ေပၚပါၿပီဘုရား) သတိပ႒ာန္တစ္ပါးတည္း ေဟာပါေတာ့လားလုိ႔ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ ေျဖတတ္ၾကပလား … (ေျဖတတ္ပါၿပီဘုရား) ဘယ္လုိေျဖၾက မယ္ … (စ႐ိုက္ျပားလို႔ပါဘုရား) စ႐ိုက္မ်ားလုိ႔ ျပားရသည္ ဦးဘရွင္းတုိ႔ ေက်နပ္ပလား … (ေက်နပ္ပါၿပီ ဘုရား) စ႐ိုက္မ်ားလုိ႔ … (ျပားရပါတယ္)။

အဲဒါ စ႐ိုက္မ်ားလုိ႔ ျပားရသည္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အင္မတန္ ေရြးခ်ယ္ဘုိ႔ အေရးႀကီးလာၿပီဆိုတာ ေပၚလာတယ္ ကိုစံလွ မေပၚေသးဘူးလား … (ေပၚပါတယ္ဘုရား) ရမ္းေပးတဲ့ ဆရာနဲ႔ဆို ဘယ္လိုဆိုၾကမယ္ … (မရပါဘူးဘုရား) မရေပဘူးေလဗ်ာ … (မွန္ပါ) ရွင္းၿပီလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား)။

ေကာင္းၿပီ ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဥာဏ္ႏု႔ံတဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဥာဏ္ကေတာ့ ပါေတာ့ ပါရမွာေပါ့ ႏုံ႔တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္တဲ့႐ုပ္ကို ေလးေလးကန္ကန္ ျဖစ္တဲ့႐ုပ္ကို ႐ႈရမယ္၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါတယ္ဘုရား) ဥာဏ္ႏံု႔တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ … (႐ုပ္ကို ႐ႈရပါမယ္ ဘုရား) ဒါျဖင့္ ကာယာႏုပႆနာ႐ႈ၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါတယ္ဘုရား) ဥာဏ္ကေတာ့ ထက္ပါတယ္တဲ့ တဏွာက မ်ားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်လုိ႔ရွိရင္ ေ၀ဒနာ ႏုပႆနာ႐ႈ … (မွန္ပါ့ဘုရား) သေဘာက်ပလား … (က်ပါၿပီဘုရား)။

ဥာဏ္ကထက္တယ္ မာနမ်ားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ဓမၼာ ႏုပႆနာ႐ႈ၊ သေဘာက်ရဲ႕လား … (က်ပါတယ္ဘုရား) ဥာဏ္ထက္ထက္နဲ႔ ဒိ႒ိမ်ားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ စိတၱာႏုပႆနာေပး ေပၚပလား … (ေပၚပါၿပီဘုးရား) ကဲ … ကိုေစာေမာင္ ေရြးလာေတာ့ ခက္မလာဘူးလား … (ခက္ပါတယ္ဘုရား) ဒီလိုမေရြး ဘဲနဲ႔ဆိုေနာက္က ဒကာ ဒကာမေတြ သိတဲ့အတိုင္းပဲတဲ့ ႀကိဳးသာကုန္ေမာင္ပံု ေစာင္းမတတ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ေရွးကေတာ့ ေစာင္းႀကိဳးက က်စ္က်စ္ၿပီးထည့္ရတာကို ကိုေစာေမာင္ေနာ္။

အခုေခတ္လို ေၾကးနန္းႀကိဳးေတြ ဘာေတြက မဟုတ္ေတာ့ ႀကိဳးေတြသာကုန္တယ္ သူ႕ေစာင္းတီး တဲ့အတတ္က တတ္ကဲ့လား … (မတတ္ပါဘုရား) အဲ ဒီလိုျဖစ္ေနတယ္၊ ေပၚၾကပလား … (ေပၚပါၿပီဘုရား) ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ အေရးႀကီးေၾကာင္း သိၿပီေပါ့ဗ်ာ … (မွန္ပါဘုရား) အေရးႀကီးေၾကာင္း သိတဲ့အခါက် ေတာ့ တစ္ခါ ဒါက ေရွ႕ဦးစြာ ကမၼ႒ာန္းကိုေျပာ ဆိုတာက ေရွးဦးစြာ ကမၼ႒ာန္းေျပာဆိုတာပါဆိုေတာ့ ေရွးဦး စြာ ေပးရမယ့္ ကမၼ႒ာန္းကို ေျပာဆိုတာ … (မွန္ပါ)။

ဒီဟာ ဒါနဲ႔ၿပီးေရာလားဆိုေတာ့ မၿပီးေသးဘူးတဲ့ မေန႔ကဟာ ျပန္ဆက္ ကိုေစာေမာင္ေရ … (မွန္ပါ) ဒီဟာေတြ ဘယ္လိုပင္႐ႈေနျငားေသာ္လည္း ဒီအေပၚမွာ ဒိ႒ိကမျပဳတ္ေသးလုိ႔ရွိရင္လည္း အလကားပဲ … (မွန္ပါ) ကာယေပၚမွာ ဒိ႒ိကမျပဳတ္လုိ႔ရွိရင္ … (အလကားပါ) ေ၀ဒနာေပၚမွာ ဒိ႒ိကမျပဳတ္ရင္ … (အလကားပါ) သညာ, သခၤါရေပၚ ဒိ႒ိမျပဳတ္လုိ႔ရွိရင္ … (အလကားပါ) အဲ စိတ္ေပၚဒိ႒ိ မျပဳတ္လုိ႔ရွိရင္ … (မလကားပါ)။

အလကားပဲ၊ ၀ိပႆနာ ဘယ္လုိ႐ႈေပမယ့္ ျဖစ္ပ်က္ဘယ္လုိ ျမင္ျငားေသာ္လည္း ကိုေစာေမာင္ … မရဘူး … (မွန္ပါဘုရား) ဒါနဲ႔ အႏုရာဓျပန္ဆက္ၾကစုိ႔၊ အႏုရာဓ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ေတြးလုိက္တယ္၊ ေၾသာ္ တိတၳိေတြက ေမးတာ သူမေျဖသင့္တာေတြ ေျဖတယ္ဆိုတာ ေျပာၿပီးၿပီေနာ္ … (မွန္ပါ) မေျဖပဲေနရမွာကို … (ေျဖေနတယ္)။

ဒီထက္ပိုေမးလုိ႔ရွိရင္လဲ၊ ေျဖစရာမရွိဘူးဆိုတဲ့ ဥစၥာသည္လည္း သူသံသယကင္းရဲ႕လား … (မကင္းပါဘုရား) ဒါျဖင့္ မေျဖသင့္တာေျဖတဲ့ အမွားဟာလည္း ဒိ႒ိရွိလုိ႔ … (မွန္ပါ) ၀ိစိကိစာၦရွိုလိ႔ … (မွန္ပါ) သေဘာပါၾကပလား … (ပါ ပါတယ္ဘုရား)။

မေျဖသင့္တာေျဖရင္လဲ … (ဒိ႒ိ၀ိစိကိစာၦရွိလုိ႔ပါဘုရား) အဲဒါ စကားဦးေျပာတာကိုလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျဖသင့္တဲ့စကား မေျဖသင့္တဲ့စကားဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာရွိသလို ဒီေလာကုတၱရာအလုပ္မွာလည္း ရွိပါတယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ပါ … (မွန္ပါ) သေဘာပါပလား … (ပါ ပါတယ္ဘုရား)။

ေလာကုတၱရာအလုပ္မွာလဲ အားထုတ္သင့္ မထုတ္သင့္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်သင့္ဘူးလား … (ခ်သင့္ပါတယ္ဘုရား) ေကာင္းၿပီ … ေျဖသင့္ မေျဖသင့္ေကာ … (ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမွာပါဘုရား) မေျဖသင့္တာေျဖရင္ ကိုယ့္မွာမပိုင္လုိ႔သာမွတ္ … (မွန္ပါဘုရား) ရွင္းပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား) မေျဖသင့္တာ ေျဖရင္ … (ကိုယ့္မွာမပိုင္လုိ႔ပါ)။

တစ္ခါသြား ေျဖသင့္တာ မေျဖျပန္လုိ႔ရွိရင္ ကိုယ္မပိုင္လုိ႔မွတ္ … (မွန္ပါ) ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ သူမ်ားေမးတဲ့အခါ မေျဖသင့္တာ ေျဖရင္ေကာ … (ကိုယ္မပိုင္လုိ႔ပါဘုရား) ရွင္းၿပီေနာ္ … (ရွင္းပါၿပီဘုရား) ေျဖသင့္တာ မေျဖျပန္လုိ႔ရွိရင္ … (ကိုယ္မပိုင္ေသးလုိ႔ပါဘုရား) ဒါျဖင့္ ကိုယ္မပိုင္လုိ႔ရွိရင္ ဒါ ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစာၦ ရွိေနတယ္မွတ္။

ကိုယ္မပိုင္တာေတြ ဟူသေရြ႕ … (ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစာၦ ရွိတာခ်ည္း မွတ္ရမွာပါ) ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစာၦ ရွိတာခ်ည္း ပဲ မွတ္ဆိုေတာ့ ကိုေစာေမာင္ ဒီေန႔ ဒီတစ္လံုးကို တုိးေပးလိုက္ပါတယ္ … (မွန္ပါဘုရား) မေျဖသင့္တာေျဖ ရင္လည္း … (ကိုယ္မပိုင္လုိ႔ပါ) ဘာရွိေနတံုး … (ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစာၦရွိေနပါတယ္ဘုရား) ေျဖသင့္တာ မေျဖျပန္ရင္လဲ … (ကိုယ္မပိုင္လုိ႔ပါ) ဘာရွိေနတံုး … (ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစာၦ ရွိေနပါတယ္ဘုရား)။

ေၾသာ္ ဒါျဖင့္ ကိုယ္ရွင္းထားဖုိ႔ အလုပ္သည္ကားဆိုလုိ႔ရွိရင္ ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစာၦသည္ ေရွ႕ပိုင္းက အလုပ္ပါလားဆိုတာ မွတ္ရမယ္။

သတိပ႒ာန္စ႐ိုက္နားလည္႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး၊

ဒိ႒ိျဖဳတ္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ကိုေစာေမာင္ေရ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးေသးတယ္၊ မႀကီးဘူးလား … (ႀကီးပါတယ္ဘုရား) ကဲ ဒါျဖင့္ ဒီေလာက္ဆုိရင္ ဒကာ ဒကာမေတြ ေၾသာ္ ကိုယ့္စ႐ိုက္နဲ႔ကိုယ္ ေလွ်ာ္တဲ့ကမၼ႒ာန္း ကိုယ္ယူၿပီးသကာလ ဒိ႒ိအရင္ခြာမွပါလား … (မွန္ပါ) ကမၼ႒ာန္းကေတာ့ စ႐ိုက္အတိုင္း ယူရမယ္၊ ယူၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္ရမတံုး … (ဒိ႒ိခြာရပါမယ္ဘုရား) ဒိ႒ိခြာရမယ္၊ ရွင္းပလား … (ရွင္းပါတယ္ဘုရား)။

ကမၼ႒ာန္းကေတာ့ျဖင့္ စ႐ိုက္နဲ႔ေလွ်ာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းယူၿပီး၊ ယူၿပီး ဘာလုပ္မတံုး … (ဒိ႒ိအရင္ခြာရပါ မယ္ဘုရား) ဒိ႒ိခြာၿပီးမွ ျဖစ္ပ်က္႐ႈရမယ္၊ ဒါ ဒီေန႔ အစီအစဥ္ေပးၿပီ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ သတိပ႒ာန္းေလးပါး ဘာနဲ႔ယူရမယ္ … (စ႐ိုက္နဲ႔ေလွ်ာ္တာ ယူရပါမယ္ဘုရား) စ႐ိုက္နဲ႔ ေလွ်ာ္တာယူပါ၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါဘုရား) ကိုေစာေမာင္ သတိပ႒ာန္ေလးပါး တစ္ပါးပါးပဲ ယူရလိမ့္မယ္။

ဘာနဲ႔ယူရလိမ့္မယ္ … (စ႐ိုက္နဲ႔ ေလွ်ာ္တာယူရပါမယ္ဘုရား) စ႐ိုက္နဲ႔ေလွ်ာ္တာယူပါ၊ သေဘာက်ပလား … (က်ပါတယ္ဘုရား) ကိုေစာေမာင္ ေပၚပလား … (ေပၚပါ့ဘုရား) စ႐ိုက္ေလွ်ာ္တာယူၿပီး လုိ႔ရွိရင္ ဘာလုပ္ရမတံုး … (ဒိ႒ိခြာရပါမယ္) ေလးပါးေပၚမွာ ဒိ႒ိခြာရမယ္ … (မွန္ပါ) ႐ုပ္ဟာလည္း ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ မဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ဒနာေကာ … (ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ မဟုတ္ပါဘုရား)။

သညာသခၤါရေကာ … (ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမဟုတ္ပါဘုရား) ကဲ ရွင္းၿပီေနာ္ အင္း စိတ္ဟာလည္း … (ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမဟုတ္ပါဘုရား) စ႐ိုက္နဲ႔ ေလွ်ာ္ၿပီးသကာလ ဒကာ ဒကာမေတြက ေ၀ဒနာ ႀကိဳက္ရင္ ေ၀ဒနာယူတယ္၊ သစၥာႀကိဳက္ သစၥာယူတယ္၊ ႐ုပ္ႀကိဳက္ ႐ုပ္ယူတယ္၊ ယူခ်င္တာယူပါ ကိုယ့္စ႐ိုက္နဲ႔ကိုယ္ ႀကိဳက္တာယူလုိ႔ ရွိရင္ျဖင့္ ဒါ ကမၼ႒ာန္းေပါက္ေရာက္တာပဲ။

သို႔ေသာ္ ဒီေလာက္တင္ ဥာဏ္နဲ႔ျဖတ္ပိုင္းၿပီးသကာလ ေတာ္ေလာက္ၿပီလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔က မယူထားပါ နဲ႔ … (မွန္ပါ) သေဘာက်ပလား … (က်ပါၿပီဘုရား) စ႐ိုက္နဲ႔ ေတာ္တာယူၿပီးေနာက္ ကိုေစာေမာင္ ဘာလုပ္ရမတံုး … (ဒိ႒ိခြာရပါမယ္ဘုရား) ဒိ႒ိခြာၿပီးသည္ေနာက္မွ ကိုေစာေမာင္ရဲ႕ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ ႐ႈရမယ္ … (မွန္ပါ) ရွင္းၾကပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား)။

အဲေတာ့ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက အႏုရာဓကို ေတြးလိုက္တယ္၊ ေၾသာ္ …။ တိတၳိေတြ ေမးတာ သူေျဖတာကလည္း ေတာ္ေအာင္ေျဖထားတယ္၊ မပိုင္ဘဲေျဖထားလုိ႔ သူဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစာၦ မကုန္ဘူး … (မွန္ပါ) ရွင္းပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား) သူမပိုင္ဘဲနဲ႔ ေျဖထားလုိ႔လည္း သူ၀ိစိကိစာၦမကုန္ဘူး၊ သုိ႔ေသာ္တဲ့ ငါ့ရဟန္းေလးဟာ ဘုရားကေတာ္ေတာ္ေတာ့ အားထုတ္တဲ့ရဟန္း၊ ဒါ ဘုရားကသိတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ၀ိပႆနာလုပ္တဲ့ ရဟန္းပဲ၊ ေပၚလာၿပီ ၀ိပႆနာေတာ့ ေတာ္ေတာ္လုပ္တဲ့ ရဟန္းဘဲတဲ့။

ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဘာလုိေနတာတံုး မေပၚေသးဘူးလား … (ေပၚပါၿပီဘုရား) ငါ့ရဟန္းေလးက မေျဖသင့္တာ ေျဖေနတာေတာ့ျဖင့္ သူမွားတာ အမွန္ဘဲ၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ၀ိပႆနာအလုပ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ လုပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုေတာ့ ၀ိပႆနာေရွ႕ က်ေနတယ္၊ မက်ဘူးလား … (က်ပါတယ္ဘုရား) ဒိ႒ိခြာမႈက … (ေနာက္က်ပါတယ္ဘုရား) ေနာက္က်ေနတယ္လုိ႔ ဘုရားကကို ညည္းေတာ္မူတယ္။

ငါ့ရဟန္းေလး မေျဖသင့္တာ ေျဖေနတာတဲ့၊ အားေတာ့ အေတာ္ထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ ဒီစကားဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ ေပၚလာၿပီ … (မွန္ပါ) မေပၚေသးဘူးလား … (ေပၚပါၿပီဘုရား) ငါ့အႏုရာဓဟာ အင္မတန္ ေယာဂါ၀စရပုဂၢိဳလ္ေလး ျဖစ္တယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႀကိဳးစားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါပဲတဲ့၊ သုိ႔ေသာ္ မေျဖသင့္တာ ေျဖေနတယ္လုိ႔ ဆိုသျဖင့္ ဦးဘရွင္း ဒါ ဘုရားက အျပစ္တင္လိုက္တာ … (မွန္ပါ)။

မတင္သင့္ဘူးလား … (တင္သင့္ပါတယ္ဘုရား) ဘာတင္လိုက္တံုး … (ဒိ႒ိမကြာဘဲ အားထုတ္ေန တယ္တဲ့ပါဘုရား) ဒိ႒ိမကြာဘဲ အားထုတ္ေနတယ္ … (မွန္ပါ) ရွင္းပလား … (ရွင္းပါတယ္ဘုရား) ဘယ္လုိရွင္းတံုး … (ဒိ႒ိမကြာဘဲ အားထုတ္ေနပါတယ္ဘုရား) ေၾသာ္ သူအားထုတ္ေနတာ ၾကာလည္းၾကာ ၿပီတဲ့၊ အေတာ္လည္း အားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲတဲ့၊ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ တကယ္လုိခ်င္တာဘဲတဲ့၊ သုိ႔ေသာ္ မေျဖသင့္ တာ ေျဖေနတဲ့အတြက္ … သူ႕မွာျဖင့္ ဒိ႒ိမကြာဘူး … (မွန္ပါ) ရွင္းပလား … (ရွင္းပါဘုရား)။

ဒါ ေထာက္ၾကည့္ေတာ့မွ ဒါေၾကာင့္ သူမရတာကို ဆိုတာ ေကာေပၚလာတယ္ … (မွန္ပါ) မေပၚေသးဘူးလား … (ေပၚပါၿပီဘုရား) သူ ေတာ္ေတာ္အားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဘုရားကိုယ္ တိုင္ကကို ခ်ီးမြမ္းတယ္၊ ခ်ီးမြမ္းေပမဲ့လုိ႔ ခ်ီးမြမ္း ေျခေက်ာက္ဆိုသလိုဘဲ ဦးဘရွင္း ျဖစ္သြားတယ္၊ ခ်ီးမြမ္းေျခ ေက်ာက္ျဖစ္သြားတာ ဒကာ ဒကာမေတြ အားလံုး၊ ကိုျမင့္တုိ႔ ရိပ္မိေရာေပါ့ … (မွန္ပါ)။

ဘယ္လုိရိပ္မိတံုး … (ေရွ႕ေနာက္အစဥ္လြဲေနပါတယ္ဘုရား) ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမေတြ ေရွ႕ေနာက္ အစဥ္ လြဲေနပါတယ္ဆိုတာ ဘုရားက စြဲခ်က္တင္လိုက္တယ္၊ ေရွ႕ေနာက္ … (အစဥ္လြဲေနပါတယ္) ေရွ႕ေနာက္ အစဥ္လြဲေနတဲ့အတြက္ ဘုရားကပဲ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ စြဲခ်က္တင္လိုက္ေတာ့ကို ဘုရားကပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီ၊ ငါ့ရဟန္းေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ အားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱေတြေတာ့ … (ျမင္ၿပီးသားပါဘုရား)။ သူ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱေတြေတာ့ ျမင္သားပဲ၊ သူျမင္တာနဲ႔ ခြာေပးရမွာပဲ … (မွန္ပါ) ေဟာဒီလို လာတယ္၊ ေပၚၾကပလား … (ေပၚပါၿပီဘုရား) သူျမင္တာနဲ႔ … (ခြာေပးရမွာပါဘုရား) ကိုင္း ဘယ္သူကေရွ႕ ဘယ္သူအေနာက္တံုး ေမးစရာလုိေသးလား … (မလုိေတာ့ပါဘုရား) သူျမင္တာနဲ႔ … (ခြာေပးရမွာပါဘုရား)။

သူျမင္တာနဲ႔ ခြာေပးရမွာဆိုလုိ႔ရွိရင္ သူျမင္တဲ့ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱဟာ ဒိ႒ိေရာေနတဲ့၊ ဒိ႒ိမျဖဳတ္ဘဲနဲ႔ သူ႐ႈေနတဲ့ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ၀ိပႆနာေပးရလိမ့္မယ္၊ ေပးၿပီးခြာေပးရလိမ့္မယ္ဆိုတာ ဘုရား၏ စိတ္ထားပါပဲ … (မွန္ပါ) ကိုစံလွ ရွင္းပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား) သူ ဘာျဖစ္ေနတာတံုး … (ဒိ႒ိ၀ိစိကိစာၦ မကြာပါဘုရား)။

ေရွ႕ေနာက္လြဲတာလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔က အတည္ျပဳလိုက္ပါေတာ့ … (မွန္ပါ) ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဘာအတည္ျပဳလိုက္တာတံုး … (ေရွ႕ေနာက္လြဲတာလုိ႔ အတည္ျပဳရမွာပါဘုရား) ေရွ႕ေနာက္လြဲတာလုိ႔ အတည္ျပဳလိုက္ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီး ဒကာ ဒကာမေတြ ဒါ အႏုရာဓကို ေဟာေနတယ္လုိ႔ မယူပါနဲ႔၊ အႏုရာဓက သက္ေသလံုေလာက္ေအာင္လုိ႔ျပတာပါ၊ ကိုယ္ေရွ႕ေနာက္မလြဲေစခ်င္လုိ႔ ေျပာေနတာ၊ မလြဲေစ ခ်င္လုိ႔ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ ကိုေစာေမာင္ ေကာင္းေကာင္းရိပ္မိပလား … (ရိပ္မိပါဘုရား)။

ကဲ ဒါျဖင့္ သတိပ႒ာန္ေလးပါးနဲ႔ ပ႒မေရွ႕ဦးစြာ သတိပ႒ာန္ေလးပါး တစ္ပါးပါးအားထုတ္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ဘာကိုအရင္ေရြးေလးပါး တစ္ပါးပါးအားထုတ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဘာကိုအရင္ေရြးရမလဲ … (စ႐ိုက္အရင္ေရြးရမွာပါဘုရား) စ႐ိုက္ကို အရင္ေရြးပါ ဦးပုႀကီး ဘာလုပ္ရမတံုး … (စ႐ိုက္အရင္ေရြးရမွာပါ ဘုရား) ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္စ႐ိုက္နဲ႔ ေတာ္မဲ့ သတိပ႒ာန္ေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါးယူ၊ တစ္နံပါတ္ၿပီးသြားေရာ … (မွန္ပါ) ယူၿပီးသကာလ ျဖစ္ပ်က္ ႐ႈရမလားေမးေတာ့ …။ ကိုေစာေမာင္ ႐ႈသင့္ၿပီလား  ႐ႈခ်ိန္ေရာက္ပလား … (မေရာက္ေသးပါဘုရား)။

မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တိတၳိအေမးပုစၥာ ေလးခ်က္ (၁) ရွင္အႏုရာဓမေထရ္

ဒိ႒ိကိုယ္ပယ္ျခင္းသည္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ သိမႈႏွင့္ပယ္ျခင္း တစ္မ်ိဳးေနာ္၊ က်င္႔မူနဲ႔ပယ္ျခင္းတစ္မ်ိဳး၊ သေဘာက်ၿပီ… (မွန္ပါ့) ပယ္မႈနဲ႔တစ္မ်ိဳး၊ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးပါလိမ္႔ ... ( သံုးမ်ိဳးပါဘုရား) ဒါျဖင္႔ သိမႈနဲ႔ဒိ႒ိပယ္ရတာ တစ္မ်ိဳး၊ ပြားမ်ားၿပီး ပယ္ရတာကေကာ … (တစ္မ်ိဳးပါဘုရား) အျမစ္ျပတ္ေအာင္ မဂ္နဲ႔ပယ္ရတာကလဲ … (တစ္မ်ိဳးပါဘုရား) စာလိုသံုးေတာ႔ ဥာတပရိညာ, တီရဏပရိညာ, ပဟာနပရိညာ, ပရိညာသံုးပါးေပါ့ဗ်ာ … (မွန္ပါ့ဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ သိမႈနဲ႔ ပယ္လာတာ အခု ငါးရက္ရွိၿပီ … (မွန္ပါ့ဘုရား) သိမႈနဲ႔ ပယ္လာၿပီး ေတာ့ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ခႏၶာမွာ ရွင္းေလာက္ၿပီလုိ႔ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ထားတယ္ … (မွန္ပါ့ဘုရား) ကိုေပၚ မရွင္းေသးဘူးလား၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ပုဂၢိဳလ္ - သတၱ၀ါရွိသလား၊ ဘာတြင္ရွိပါလိမ့္ … (ခႏၶာငါးပါးသာရွိပါတယ္) ခ်ံဳးလိုက္ေတာ့ ဘာရွိေတာ့တံုး … (႐ုပ္ - နာမ္သာရွိပါတယ္ဘုရား) ႐ုပ္ - နာမ္ပဲရွိ တယ္ဆိုေတာ့ သိၿပီးသကာလ ေနေတာ့႐ုပ္ - နာမ္ကို တစ္ခါခ်ံဳးလိုက္ျပန္ေတာ့ ျဖစ္ - ပ်က္ရွိတယ္ဆိုတယ္ … (မွန္ပါ့) သေဘာက်ပလား … (က်ပါတယ္ဘုရား)။

႐ုပ္ - နာမ္ ခ်ံဳးလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ … (ျဖစ္-ပ်က္သာရွိပါတယ္ဘုရား) ျဖစ္ - ပ်က္သာရွိတယ္ဆို တာသိေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ ဒိ႒ိစင္တယ္ မစင္တယ္ ဒကာ ဒကာမေတြေမးၾကည့္၊ ကဲ … ဒါျဖင့္ အႏုရာဓ၀တၳဳ ပဲ ထုတ္ၾကစို႔ဆိုေတာ့ သူဟာ ရွင္းရွင္းေလး ဒကာ ဒကာမတုိ႔ေနာ္၊ အရွင္အႏုရာဓဟာ ရဟႏၲာျဖစ္မည့္ ပုဂၢိဳလ္ … (မွန္ပါ့ဘုရား) အႏုရာဓဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘာျဖစ္မယ္ … (ရဟႏၲာျဖစ္မည့္ ပုဂၢိဳလ္ပါဘုရား)။

ရဟႏၲာျဖစ္မည့္ပုဂၢိဳလ္မွာဆိုေတာ့ အားထုတ္ေနလိုက္တာလည္း ကိုေပၚတုိ႔၊ ကိုစံလွတုိ႔၊ ဦးဘရွင္းတုိ႔ ျဖစ္ - ပ်က္ေတြက အကုန္ျမင္တာပဲ … (မွန္ပါ့ဘုရား) အနိစၥ - ဒုကၡ - အနတၱေတြဟာ အကုန္ျမင္တာပဲ အားလည္း အင္မတန္ထုတ္တာပဲ၊ အားထုတ္ပင္ အားထုတ္ျငားေသာ္လည္း သူ႕စိတ္ထဲမွာ အားသာထုတ္ ေနရတယ္ အရင္လုပ္ရမဲ့အလုပ္ - မလုပ္လိုက္မိဘဲ ျဖစ္ေနတယ္ … (မွန္ပါ့ဘုရား) အရင္လုပ္ရမဲ့အလုပ္က ဘာပါလိမ့္ … (ဒိ႒ိျဖဳတ္ရမွာပါဘုရား) မလုပ္လိုက္မိပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘာပါလိမ့္မတံုး။

ေၾသာ္ - ဒိ႒ိမခြာမိဘူး၊ ရွင္းပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား) ဘယ္လို ေၾကာင့္ပါလိမ့္မလဲ … (ဒိ႒ိမခြာ မိပါဘူးဘုရား) ဒါျဖင့္ သူ ဦးဘရွင္တုိ႔ ေတြးတာေပါ့ ေရွ႕ေနာက္လြဲေနတယ္၊ ေရွ႕ေနာက္လြဲေနတယ္ … (မွန္ပါ့ဘုရား) ဘယ္ႏွယ့္ဆိုၾကပါ့ … (ေရွ႕ေနာက္လြဲေနပါတယ္ဘုရား) ေရွ႕ - ေနာက္လြဲေနၿပီလို႔ ဒကာ ဒကာမေတြက မွတ္ဖုိ႔ပါ၊ ဒိ႒ိခြာရမွာက … (ေရွ႕ပါဘုရား)။

၀ိပႆနာ႐ႈရမွာက … (ေနာက္ပါဘုရား) ျဖစ္ - ပ်က္၀ိပႆနာ႐ႈရမွာက ေနာက္ထားရမယ္၊ ရွင္းပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား) အဲလိုသိၿပီး သကာလေနေတာ့ ဒီ-အႏုရာဓမွာေတာ့ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ျဖစ္ - ပ်က္႐ႈတာက ေရွ႕က်တယ္၊ ဒိ႒ိက ၀မ္းထဲက မကြာဘဲျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ သူအားထုတ္ၿပီးသကာလ ေနပါတယ္၊ အားထုတ္ၿပီးေနျငားေသာ္လည္း ဦးဘရွင္းတုိ႔ ထူးထူးလည္လည္ မရရွာဘူး၊ နိဗၺာန္မရဘူး … (မွန္ပါ့)။

ဒကာ ဒကာမတုိ႔ နိဗၺာန္ရရဲ႕လား … (မရပါဘုရား) နိဗၺာန္မရဘူးတဲ့၊ အားေတာ့ ထုတ္ပင္ထုတ္ျငား ေသာ္လည္း နိဗၺာန္ဘယ့္ႏွယ္တံုး … (မရပါဘုရား) ဒါ - ခင္ဗ်ားတုိ႔ အျပစ္သိၿပီ၊ အျပစ္မသိေသးဖူးလား … (သိပါၿပီဘုရား) ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္၊ ဒိ႒ိမကြာဘဲနဲ႔ ျဖစ္ - ပ်က္အားထုတ္ေနလုိ႔ … (မွန္ပါ့)၊ ေပၚၾကၿပီလား … (ေပၚပါၿပီဘုရား)

ဒိ႒ိမကြာဘဲနဲ႔ ျဖစ္ - ပ်က္အားထုတ္ေနတဲ့ အတြက္ဆိုေတာ့၊ ေၾသာ္ - ေရွ႕ေနာက္လြဲေနရွာၿပီဆိုတာ ျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ပါ … (မွန္ပါ့) အဲေတာ့ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ဒကာ ဒကာမေတြလည္း မဂ္ဖိုလ္ရထိုက္ရက္သားနဲ႔ မရၾကဘူးဆိုတဲ့ ဥစၥာ အစီအစဥ္ မတည့္လုိ႔ဆိုတာလည္း ေျပာထိုက္တယ္ … (မွန္ပါ့) ကိုေစာေမာင္ မေျပာထိုက္ဖူးလား … (ေျပာထိုက္ပါတယ္ဘုရား)။

အစီအစဥ္မတည့္လုိ႔ မေျပာထိုက္ဖူးလား … (ေျပာထိုက္ပါတယ္ဘုရား) အစီအစဥ္ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္စီစဥ္လုိ႔ ျဖစ္တာမွမဟုတ္ဘဲ … (မွန္ပါ့) ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ပြင့္ဦးမွလည္း ကိုေစာေမာင္ စီစဥ္လုိ႔ျဖစ္တယ္ … (မွန္ပါ့) ဘုရားပြင့္ၿပီးသည့္ အျခားမဲ့၌လည္း ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဘုရားက မရွိျပန္ေတာ့၊ ဘုရားဓမၼကၡႏၶာေတြ ရွိၿပီးေတာ့ ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က စီစဥ္ဦးမွျဖစ္မယ္ … (မွန္ပါ့)။

ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ျဖင့္ အရြယ္ကသာႀကီးလာတယ္ ဘုရားေဒသနာေတာ္ေတြ ၾကည့္ဖု႔႐ႈဖုိ႔ ဆိုတာလည္း ဦးဘရွင္း အေတာ္ခဲယဥ္းတယ္၊ ေၾသာ္ - ခုေတာ့ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ အစီအစဥ္ေတြ အခုဆရာဘုန္းႀကီးက ဘုရားေဟာတဲ့ ေဒသနာေတာ္အတိုင္း ေဟာပါတယ္၊ ဒိ႒ိအရင္ခြာၾက၊ ရွင္းပလား … (ရွင္းပါၿပီဘုရား) အဲေတာ့ ဒိ႒ိအရင္ခြာေတာ့ကို ေၾသာ္ - သိမႈနဲ႔ခြာျခင္းတစ္မ်ိဳး ပြားမႈနဲ႔ခြာျခင္းတစ္မ်ိဳး ပယ္မႈနဲ႔ ခြာျခင္းတစ္မ်ိဳး သံုးမ်ိဳးမွတ္ထား လိုက္တာေပါ့၊ ဦးဘေလး ေက်နပ္ၿပီလား … (ေက်နပ္ပါၿပီဘုရား)။

ဒါျဖင့္ ဒီအလုပ္သံုးလုပ္မပါရင္ မၿပီးဘူးမွတ္ဖုိ႔ပါ၊ အဲဒါသိမႈနဲ႔ ခြာလာတာကေတာ့ ကိုစံလွေရ ေလးရက္ရွိၿပီ … (မွန္ပါဘုရား) ဘယ္ႏွရက္ရွိသြားၿပီ … (ေလးရက္ ရွိသြားပါၿပီဘုရား) ေကာင္းၿပီ - သုိ႔ေသာ္ ကိုယ့္အထဲမွာ ကြာတယ္ - မကြာတယ္သိရေအာင္ ဘုန္းႀကီးက စစ္ေဆးရမယ္ေနာ္။

သုိ႔ေသာ္ သက္ေသသာဓက ကေတာ့ အႏုရာဓကို ထုတ္ၾကဦးစုိ႔၊ ေ၀သာလီျပည္မွ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး မဟာ၀ုန္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနတုန္း အႏုရာဓဆိုတဲ့ ဒိ႒ိမကြာဘဲနဲ႔ အားထုတ္ေန တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေလးကလဲ မဟာ၀ုန္ေတာ္ထဲမွာပဲ သစ္ရြက္မိုးေက်ာင္းေလးနဲ႔ တရားအားထုတ္ေနတုန္း ဘုရားလက္ထက္က ဘုရားမပြင့္ခင္က ဘုရားလုပ္ေနတဲ့ တိတၱိႀကီးေတြရွိတယ္။

အဲဒီ တိတၱိႀကီးေတြက ဘုရားဆီေတာ့ မသြားဘဲနဲ႔ အႏုရာဓရွိရာလာၿပီးသကာလ ေမးၾက ျမန္းၾကတယ္တဲ့၊ ရွင္အႏုရာဓ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာ ပါရမီေတြနဲ႔ အလံုးစံုျပည့္စံုတယ္၊ ဘုန္းကံပါရမီေတြ ျပည့္စံုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဆိုလုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ ေယာက်္ားျမတ္ ေယာက်္ားခၽြန္လုိ႔ ဆိုလည္းမလြဲပါဘူး၊ ေယာက်္ားတန္ခိုးႀကီးဆိုလည္း မလြဲႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီ ဒီေလာက္ေတာင္ ဂုဏ္ႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဒီ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေမးခ်င္တဲ့ ေလးခ်က္ကို ရွင္အႏုရာဓရဲ႕ ဘယ္လို မ်ား ေျပာေလ့၊ ေဟာေလ့ရွိပါလိမ့္မလဲ၊ သူတုိ႔ေလးခ်က္ ေမးလိမ့္မယ္ေနာ္။

ဘယ္ - ေလးခ်က္ေမးပါသလဲဆုိရင္ သတၱ၀ါေသရင္ ေနာက္ျဖစ္ေသးလား၊ တစ္နံပါတ္ ေမးလိုက္ တယ္၊ ႏွစ္နံပါတ္က သတၱ၀ါေသရင္ ေနာက္မျဖစ္ေတာ့ဖူးလား၊ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ရွိသြားတံုး … (ႏွစ္ခ်က္ရွိသြားပါၿပီဘုရား) သတၱ၀ါေသလုိ႔ရွိရင္ ျဖစ္ခ်ည္တလွည့္ မျဖစ္ခ်ည္တလွည့္လား၊ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ရွိ သြားတံုး … (သံုးခ်က္ရွိသြားပါၿပီဘုရား) သတၱ၀ါေသရင္ မျဖစ္သည္မဟုတ္ ျဖစ္ေသးသလား၊ သေဘာက် ပလား … (သေဘာက်ပါၿပီဘုရား) ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ရွိသြားတံုး … (ေလးခ်က္ရွိသြားပါၿပီဘုရား) ရွင္ အႏုရာဓက ေျဖလိုက္တယ္။

မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဒုလႅဘတရားႏွင့္ႀကံဳခိုက္ အခ်ိန္မျဖဳန္းၾကပါနဲ႔ တရားေတာ္

        ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အလြဲသံုးစားအခ်ိန္ေတြနဲ႔ မျဖဳန္းၾကဘဲ အဖုိးတန္တဲ့အခ်ိန္ေတြကိုသံုးၿပီး ကၽြတ္တမ္းဝင္
ရလုိ႔ရွိရင္ အင္မတန္ေအာင္းမွာပဲ၊ လိစၦဝီမင္းသားေတြသည္ အယူမွားၿပီး၊ သူတို႔ရခဲ့တဲ့ ဒုလႅဘေတြကိုေတြး
ၿပီးေျပာဆိုေနၾကတယ္၊ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးၾကြလာၿပီး ဘာမ်ားေျပာဆိုေနၾကသတံုးလုိ႔ ေမးတဲ့
အခါက်ေတာ့မွ အရွင္ဘုရား (၁) ေကာင္းကင္းပ်ံႏိုင္တဲ့ ဆင္ရတနာ အလြန္ရခဲပါတယ္၊ (၂) ျမင္းရတနာ
လည္းရခဲပါတယ္၊ (၃) ပတၱျမား ရတနာ၊ (၄) ဣတၳိယဆိုတဲ့မိန္းမရတနာ၊ (၅) သူေဌးသူၾကြယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္အ
ၿခံအရံ ရတနာေတြလည္း ရခဲတဲ့အေၾကာင္း ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္ဘုရားလု႔ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။
        သင္တုိ႔သည္ ငါးပါးအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္နဲ႔ ေတြးခ်င္တာေတြးၿပီးေပၚခ်င္တာေပၚေနၾကတာကိုးကြာရခဲတဲ့
ဒုလႅဘအစစ္ကို သင္တို႔ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားၾကစမ္းပါ၊ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ဘုရားေဟာေတာ္မူေတာ့မယ္၊
(၁) နံပါတ္ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးပြင့္ဖို႔၊ ပြင့္တဲ့အခါႀကံဳဖို၊ ပြင့္တဲ့ သာသနာနဲ႔ႀကံဳဖို႔ရာ အင္မတန္

ခက္ခဲတယ္၊ ႀကံဳေအာင္ ဆုအမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္း၊ ကုသိုလ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြလုပ္ၿပီး တက္ခဲ့ၾကရတဲ့အျဖစ္ဟာ

ကိုယ့္အျဖစ္ပဲ သာသနာနဲ႔ႀကံဳၿပီးေနတာအင္မတန္ ခဲယဥ္းလြန္းလုိ႔ အခ်ိန္မျဖဳန္းနဲ႔၊ ျမန္ျမန္ကိုယ့္အေရးကိုယ္

ျဖစ္ပ်က္ ဝိပႆနာဉာဏ္ကေန မဂ္ဉာဏ္ကူးေအာင္လုပ္ပါ။

(၂) နံပါတ္ကလဲကြာ သင္တုိ႔အေပၚမွာ နားလည္ပါးလည္နဲ႔ ငါဘုရား၏ တရားေတာ္ကို ေဟာတတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္

နဲ႔ ႀကံဳဖုိ႔ရာလည္း ခဲယဥ္းတဲ့ ဒုလႅဘပါဘဲ။

(၃) နံပါတ္က ကိုယ့္မွာေထာင္တတ္တဲ့ နားနဲ႔ႀကံဳဖို႔ရာလည္း ခဲယဥ္းတဲ့ ဒုလႅဘပဲ။
        ဒကာ ဒကာမတုိ႔ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ကံေတြကုိ တဏွာခုိင္းတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အလကားမျဖဳန္းလုိက္
ပါနဲ႔ဆိုတာေျပာခ်င္လုိ႔ ဘုရားက ဒုလႅဘငါးပါးကိုေဟာေတာ္မူတယ္၊ ေသခ်ာေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒကာ ဒကာမ
တုိ႔ ခုႏွစ္ရက္ခုႏွစ္လီမုိးေမွာင္ႀကီးက်ေနတဲ့အထဲ လွ်ပ္စစ္ကေလးလင္းသေလာက္သာ ဘုရားပြင့္တဲ့အခ်ိန္
ကာလေလးရွိတယ္၊ အဒီအခ်ိန္ကာလေလးမွ က်ဳပ္တုိ႔ႀကီးလာၿပီ၊ အႀကံဳႀကီးႀကံဳ၊ အဆံုႀကီးဆံုၾကၿပီး တို႔ပါရ
မိမွ ရွိေလေရာ့သလားလုိ႔မ်ား ဆုတ္နစ္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ မေတြးလုိက္ပါနဲ႔လုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ဆုတ္နစ္တဲ့
စိတ္ ဒကာ ဒကာမတို႔ ဘယ္သူမွ မထားလုိက္ပါနဲ႔၊ တဏွာခုိင္းတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဉာဏ္ခုိင္းတဲ့အခ်ိန္ခြဲလုိက္ပါ၊
သတိေပးပါတယ္၊ အလကားေနရင္း ထုိင္စကားေျပာၿပီး မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တာကေတာ့
ဘယ္လုိဆိုၾကပါမယ္ (တဏွာခုိင္းတာပါဘုရား)။ အင္မတန္ရခဲတဲ့ ပတၱျမားႀကီးကို ဆားနဲ႔လဲဆားတာမ်ိဳး
ေရာက္သြားမွာ ဘုန္းႀကီးအင္မတန္စိုးရိမ္တယ္၊ ေက်ာက္ခဲေရက်ျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ ဒကာ ဒကာမေတြ ယခု
ဒုလႅဘသံုးခုဟာ ေသေသခ်ာခ်ာႀကံဳေနၿပီ၊ ဪ..ဒီသံုးခ်က္ႀကံဳေနၿပီဆုိတာ ပါရမီျဖည့္တဲ့ဘဝႀကီးပါလား
ထပ္မျဖည့္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ပါရမီအစ ေပ်ာက္သြားႏိုင္တယ္။
        (၄) နံပါတ္ေျပာမယ္၊ ေထာင္တတ္တဲ့နား ရွိေသာျငားလည္း ဓမၼႏု ဓမၼပဋိပတၱိ ဆုိတဲ့ခႏၶာက ျဖစ္ ပ်က္နဲ႔
ကုိယ္႐ႈတဲ့ မဂ္နဲ႔ကိုက္ေအာင္လုပ္တတ္ဖုိ႔လည္း ဒုလႅဘတရားႀကီး ခဲယဥ္သတဲ့၊ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ကိုက္ဖုိ႔ရာလဲ
အေတာ္ခဲယဥ္းတယ္ကြလုိ႔ေျပာတယ္၊ ေထာင္တတ္တဲ့နားပါေသာ္ျငားလည္း အလုပ္က်ေတာ့ ခရီးမေပါက္
မွာစိုးရတယ္၊ တစ္ ႏွစ္ သံုးက ကံေကာင္း အေၾကာင္းသင့္ရင္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ေလးကေတာ့ ကိုယ္တုိင္အား
စိုက္ရလိမ့္မယ္၊ ဆုေတာင္းနဲ႔ မဆုိင္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွာရွိတဲ့ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ေနတဲ့ကိစၥတရားေလးနဲ႔
ကိုယ့္ဉာဏ္နဲ႔ၾကည္လုိက္တဲ့အခါ ကုိက္ကိုက္ ကုိက္ကိုက္သြားဖုိ႔ အေရးဟာ ဒကာ ဒကာမတို႔အေရး ေသခ်ာ
မွတ္ထားေနာ္၊ (၄) နံပါတ္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ဘူးဆိုလို႔ရွိရင္၊ (၁)၊ (၂)၊ (၃) နံပါတ္ေတြဟာ အကုန္ပ်က္စီးႏိုင္
တာခ်ည္းမွတ္ရမယ္၊ ကိုယ္ဖ်ာင္းမႈနဲ႔ ကိုယ္ပ်င္းမႈေၾကာင့္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ (၁)၊ (၂)၊(၃) ေတြ အကုန္အပ်က္
ႀကီး ပ်က္သြားရေတာ့မယ္၊ (၄)-နံပါတ္က အေရးအႀကီးဆံုးေနာ္။
        ေနာက္ဘုရားေတြကလဲ ေတြ႔ခ်င္မွေတြ႔ႀကံဳခ်င္မွႀကံဳရမယ္၊ ႀကံဳတုန္းမွာအပိုင္မယူလုိက္လုိ႔ရွိရင္ျဖင့္
ကိုယ္က်ိဳးလွလွႀကီးနည္းေပါ့၊ ေရွ႕ကအပ်က္ ေနာက္က႐ႈတာကမဂ္ အပ်က္နဲ႔မဂ္နဲ႔ကိုက္ ေအာင္ေတာ့ မရရ
ေအာင္လုပ္ရမယ္၊ ကိေလသာ မျခားလို႔ရွိရင္ ညေနအားထုတ္ရင္ မနက္မဂ္ဖုိလ္ရမယ္၊ နံနက္အားထုတ္လုိ႔
ရွိရင္ ညေနရမယ္တဲ့၊ ကိေလသာၾကားခိုေနရင္ေတာ့ မရဘူး၊ ကိုယ့္ခႏၶာႀကီးက သေဗၺသခၤ ါရာအနိစၥာ ဘယ္
အခါမဆို သူပ်က္ေနတာစိတ္ၾကည့္လုိက္လဲ ပ်က္မွာပဲ၊ ေဝဒနာၾကည့္လည္း ပ်က္မွာပဲ၊ သူကပ်က္ေနေပမယ့္
ကုိယ္ကမဂ္နဲ႔မလုိက္တဲ့အတြက္ မဂ္မရၾကဘဲျဖစ္ေနတယ္၊ ၄-နံပါတ္က အပ်က္နဲ႔မဂ္နဲ႔ကိုက္ရမယ္၊ အပ်က္
နဲ႔မဂ္နဲ႔မကိုက္တဲ့အခါကေတာ့ အပ်က္နဲ႔ေဒါသရင္လဲလာမယ္၊ အပ်က္နဲ႔ေသာကရင္လာမယ္၊ သမညအေရး
မဟုတ္၊ ကံေပးလုိ႔ေတာ့ ဉာဏ္ကေနာက္လုိက္မွ အိပ္ေနလုိ႔မရဘူး၊ ျဖစ္ ပ်က္နဲ႔မဂ္ၾကားထဲမွာ ဘဝင္ေတာ့
ဘယ္ေလာက္ ျခားျခား ကိေလသာေတာ့ မျခားေစနဲ႔၊ ျဖစ္ ပ်က္အဆံုးျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကိုလဲ က်ဳပ္မျမင္ေသးဘူး
ပါရမီမ်ား နည္းေလေရာ့သလားလုိ႔ တခါတေလ ပါရမီအေပၚပံခ်ခ်င္ခ်လိမ့္မယ္၊ အဟာအလြဲေတာ္ႀကီးလုိ႔
မွတ္၊ ကိေလသာၾကားခိုလုိ႔ မရတာ၊ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ဒကာ ဒကာမေတြအားလံုးဟာ အပါယ္က တက္လာခဲ့ရ
တာမ်ားတယ္၊ အပါယ္ေလးဘံုတုိ႔သည္ ဘုရားမရွိတဲ့ အခါမွာ က်ဳပ္တုိ႔အၿမဲေနတဲ့အိမ္ပဲ၊ ဒီေနရာျပန္မေရာက္
ေအာင္ တခါတည္း (၁) ဘုရားနဲ႔ႀကံဳရလုိပါ၏၊ (၂) ေဟာတတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ႀကံဳရလုိပါ၏၊ (၃) ေထာင္တတ္တဲ့
နားနဲ႔ ႀကံဳရလုိပါ၏လုိ႔ ဆုေတာင္းခဲ့ၾကတယ္၊ ဆုေတာင္းျပည့္ေနၿပီး အခု (၄) နံပါတ္ ကိုယ့္အေရးပါေနတာ။
        အပ်က္ဆိုတာ ခႏၶာငါးပါး၊ မဂ္ဆုိတာ ဉာဏ္၊ ဘယ္ဟာ ပ်က္ပ်က္ အပ်က္နဲ႔ မဂ္ကိုက္ရင္ ၿပီးေရာ၊
(၅) နံပါတ္ ဒုလႅဘငါးပါးထဲမွာ တစ္ပါးက်န္ေသးတယ္၊ ကတညဳတ ကတေဝဒီ ဆုိတာဟာလဲ (၅) နံပါတ္
ဒုလႅဘပဲ ေလာကမွာ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ဒကာ ဒကာမေတြ ေက်းဇူးျပဳတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ေတာ္ေတာ္ရွားသတဲ့၊
ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးေဟာတဲ့ စတုတၳ (၄) နံပါတ္ေအာင္ျမင္လုိ႔ (၅) နံပါတ္ မဂ္ဉာဏ္၊
ဖုိလ္ဉာဏ္ရေတာ့မွ-ဪ ဒါဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ရပါလိမ့္မတံုးဆုိၿပီး၊ တရားနဲ႔ဘုရားကုိ ပူေဇာ္ႏုိင္ဖုိ႔ အေရးဟာ
လဲ ကတညဳတ ကတေဝဒီ ပါပဲ၊ တရားနဲ႔ ဘုရားကို ပူေဇာ္ႏုိင္ဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္၊  ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္
ျမတ္ႀကီးက တရားနဲ႔ပူေဇာ္တာ သူအေက်နပ္ဆံုး၊ တရားနဲ႔ ပူေဇာ္တာကို ဘုရားကသာဓုေခၚတယ္၊ ေဝယ်ာ
ဝစၥသမားေတြ သာဓုမေခၚပါဘူး။
        ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘုရားၾကည္ညိဳတာ မမွန္ေသးပါဘူး၊ က်ဳပ္ဘုရား ၾကည္ညိဳပါတယ္၊ အားထားပါတယ္လည္း
ဆုိေသးတယ္၊ က်ဳပ္အိမ္လဲ လူမမာေတြမ်ားတယ္ဆိုၿပီး၊ ဒီဘုရားအိမ္ေပၚက ပစ္ခ်ဦးမွာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ (ခ်ႏိုင္ပါ
တယ္ဘုရား)၊ တရားဂုဏ္ေတာ္မွာ ဧဟိ-လာေလာ့၊ ပႆ-က်ဳပ္ကို႐ႈပါ တရားကေခၚတာ၊ ဧဟိပႆိေကာ-
လာပါ႐ႈပါလို႔ ေခၚတာ၊ လူသာဓုေခၚ၊ နတ္သာဓုေခၚျဖစ္ေအာင္လဲ ေျပာမေနနဲ႔ေနာ္၊ ကုိယ့္ကိုယ္သာဓုေခၚႏုိင္
ေအာင္လုပ္ပါ၊ ဝိပႆနာအလုပ္ကုိ လုပ္ၾကပါစို႔ဆိုေတာ့ ဒီအထဲမွာ ခႏၶာငါးပါးရွိတယ္ေနာ္၊ ခ်ံဳးလုိက္ရင္
႐ုပ္နာမ္ပဲရွိတယ္၊ ဒီထက္ ခ်ံဳးလုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ပဲရွိေတာ့တယ္၊ ဒီထက္ခ်ံဳးလုိက္ရင္ အပ်က္ပဲ
ရွိပါတယ္၊ ဒီအပ်က္ကို မိေအာင္ ႐ႈႏိုင္လုိ႔ရွိရင္ ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ျဖစ္သြားတယ္၊ (၁) သုခေဝဒနာ၊
(၂) ဒုကၡေဝဒနာ၊ (၃) ေသာမနႆေဝဒနာ၊ (၄) ေဒါမနႆ ေဝဒနာ၊ (၅) ဥေပကၡာ ေဝဒနာ၊ ေဝဒနာငါးမ်ိဳး
ရွိတယ္၊ ေဝဒနာမာေရာ-ေဝဒနာသည္ လူသတ္သမား၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔မသာေတြ ပို႔ၾကတယ္ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ၊
မသာလုိ႔ထင္ေနၾကတယ္၊ စင္စစ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ေဝဒနာသတ္လုိက္တဲ့မသာပါ၊ စားလုိ႔ ေကာင္းတာနဲ႔
စားလုိက္တာ သုခေဝဒနာသတ္ခ်လုိက္တာပဲ၊ ဒကာ ဒကာမတို႔ ေဝဒနာဟာ သူ႔ကုိကိုယ္က ဉာဏ္နဲ႔သတ္ရင္
သတ္၊ မသတ္ႏိုင္ရင္ သူသတ္မယ္၊ နိဗၺာန္က်ေတာ့ ေဝဒနာကၡႏၶာရွိေသးရဲ႕လား၊ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္သည္
အမတနိဗၺာန္၊ မေသရာနိဗၺာန္၊ ဒုလႅဘငါးပါး (၁) ဘုရားပြင့္တဲ့အခါႀကံဳဖို႔ရာ ဒုလႅဘတစ္ပါး၊ (၂) ေဟာတတ္
တဲ့ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ႀကံဳဖုိရာလည္း ဒုလႅဘ၊ (၃) ေထာင္တတ္တဲ့နားနဲ႔ ႀကံဳဖုိ႔ရာလည္း ဒုလႅဘ၊ (၄) ဓမၼာႏုဓမၼ ပဋိပတၱိ
ဆိုတဲ့ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ကိုက္ေအာင္ က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔ရာလည္း ဒုလႅဘ၊ (၅) ကတညဳတ ကတေဝဒီ ဆုိတဲ့ ဘုရားကုိ
ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း၊ ဘုရးကုိ တရားနဲ႔ ပူေဇာ္ႏိုင္ျခင္းသည္လည္း ဒုလႅဘ၊ (၄) နံပါတ္ ဒုလႅဘသည္ အဓိကအ
ေရးႀကီးဆံုး လုိ႔မွတ္ပါ ဒကာ ဒကာမတုိ႔။

                                  ဤေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ
               ေစတနာအေပါင္းတုိ႔သည္ အားထုတ္ဆဲျဖစ္ေသာ
               ဝိပႆနာဉာဏ္မွ မဂ္ဉာဏ္သို႔ေက်းဇူးျပဳျခင္းငွာ
                            အေထာက္အပံ့ ပစၥည္းအျဖစ္ျဖင့္
                                       တည္ရွိပါေစသတည္း။

                                                                                                         အရွင္ဉာဏဓဇ
                                                                                         မုိးကုတ္ဝိပႆနာ မဂၤလာမဂၢင္ရိပ္သာ
                                                                                                    ပင္မသံေဝဇနိယဌာန
                                                                                                             အမရပူရၿမိဳ႕ ။           ။